درد ۽ خوشي!
هُن جون ڊگهيون پنبڻيون سندس خوبصورت اکين کي ڍَڪي رهيون هُيون، اُنهن اکين ۾ مون هميشه ڳوڙهن کي ترندي ڏٺو. هُن جا هٿ سندس چهري تي ذري ذري ايندڙ ڊگهن وارن کي هٽائڻ ۾ مصروف هُئا. هُن پنهنجي اندر ۾ موجود درد کي زبان تي آڻي، پنهنجي اندر کي هلڪو ڪرڻ جي ڪوشش پئي ڪئي. سندس آواز ڀرجي ٿي آيو. مون خاموشي سان سندس ڳالهيون ٻُڌيون پئي. سندس ڳالهين ۾ ڏُک ۽ ڪشش موجود هوندي هُئي، اُن ڪري مون کي سندس ڳالهيون پنهنجون ڳالهيون لڳنديون هُيون.
جڏهن ڪو خوشي جو ڏينهن هُجي ۽ توهان جي اندر ۾ موجود درد کي ڪو محسوس ڪرڻ ۽ ٻُڌڻ وارو هُجي ته، اِها ئي اصل خوشي آهي. تڏهن ته هُن به چيو ، مون لاءِ اِن کان وڌيڪ ڪا خوشي ناهي جو تون منهنجون ڳالهيون ٻُڌندو آهين.