زندگيءَ!
زندگيءَ هر روز ماڻهو سان گڏ آهي، ماڻهو جي آسپاس آهي. زندگيءَ ڪڏهن اجنبي به لڳي ٿي ته، ڪڏهن پنهنجي به لڳي ٿي. ڪڏهن ڀاڪرن ۾ ڀري مٺيون به ڏي ٿي ته، ڪڏهن ڌڪو ڏئي پري ڪري ٿي. ڪڏهن سياري جي سرد صبح جهڙي آهي، ته، ڪڏهن نٽهڻ اُس آهي. ڪڏهن چانڊوڪي رات جهڙي مڌر آهي ته، ڪڏهن خوفناڪ انڌيري رات آهي. ڪڏهن معصوم ٻار وانگر ڇيڳري ۽ بيچئي آهي ته، ڪڏهن سخت اصول پرست استاد آهي. زندگيءَ ڪڏهن ڪاميابي آهي، جنهن جا سڀ وارث آهن ۽ ڪڏهن ناڪامي آهي، جيڪا لاوارث آهي. ڪڏهن ٽُوهه جهڙي کاري ته، ڪڏهن ماکي جهڙي مِٺي!
بس زندگيءَ خبر ناهي ڇا آهي؟ ڪير به کيس سمجهي ناهي سگهيو. زندگيءَ تي سوچيندي ڪڏهن دل چوندي ته، هن سان پيون روح رهاڻيون ڪجن، ڪڏهن دل چوندي ته، هن سان رُسي وڃجي ۽ هڪ لفظ به نه ڳالهائجي.