اُميد جي قوت ڇا آهي؟
اسان جي مذهب ۾ تڪليفن ۽ پريشانين ۾ صبر، همت، توڪل ۽ دعا جي هدايت ڪيل آهي. ايتر قدر جو امام ابوحنيفہ تہ اهو ٿو چوي تہ ”مصيبتون گناهن جو نتيجو هونديون آهن ۽ گنھگار کي اهو حق نٿو پھچي تہ هو مصيبتن تي واويلا ڪري“. پر مولانا رومي چوي ٿو تہ، ”مصيبتون گناهن سبب بہ آهن تہ اهي آزمائش طور پڻ اچن ٿيون، پر ٻنھي حالتن ۾ صبر، همٿ ۽ دعا وسيلو آهن“. جن سڀني جي سھارو اصل ۾ اميد آهي. اميد سان حياتي باعمل ۽ سوادي آهي. اميد جيئڻ جو آسرو ۽ يقين جي قوت آهي.
خوداعتمادي پڻ اميد سان ئي قائم ٿئي ٿي. دعا جي قبوليت جو يقين، محنت جي صلي ملڻ جو يقين ۽ ٻين ڪيترن ئي معاملن ۾ انسان جي يقين جي قوت هُن کي خوداعتمادي ٿي ڏئي انھيءَ سان هُو پراميد ٿي ڏکيا ڪم پڻ خوش اسلوبيءَ سان سرانجام ٿو ڏئي حضرت علي رضي الله فرمائي ٿو تہ ”فتح جو دارومدار خوداعتماديءَ تي آهي ۽ خوداعتماديءَ جو مدار باربار سوچڻ تي آهي ۽ سوچڻ جو مدار راز جي حفاظت ڪرڻ تي آهي“. معنيٰ تہ سمجهہ، همٿ، يقين ۽ اميد سان گڏ رازداري ڪاميابيءَ جو دليل آهي.
هيڻن جي طاقت ۽ قلب جي قوت اميد آهي،
خوشيءَ جو آڌار ۽ ڪاميابيءَ جو دارومدار اميد آهي.
هن دنيا ۾ جيترو اسين سچ ڳالھائڻ، پيار ۽ محبت سان حياتي ڪٽڻ، لالچ کان بچڻ ۽ فرض شناسيءَ سان ڪار وهنوار نڀائڻ، محنت، همٿ، بھادري، وقت جي پابندي ۽ اميد جي جذبي کي اهميت ڏيون ٿا، ايترو ئي اهم اسان جي رويي ۽ سوچ ۾ ڳالھائڻ جي قوت آهي. انسان ۽ جانور ۾ فرق فقط ۽ فقط عقل، سمجهہ، ڳالھائڻ ۽ مھذب هئڻ جي وچ جو آهي، تڏهن کيس ” ناطق الحيوان“، يعني ڳالھائيندڙ جانور بہ سڏيو ويو آهي، زبان جي مٺاس جي طاقت سان دشمن کي دوست ڪري سگهجي ٿو.