آءٌ ۽ رستو....!!
ٻيا بہ ڪيترائي مسافر هئا جيڪي ان رستي تي محوسفر هئا ....! آءٌ انھن جي احساسن کان قطعي اڻ واقف ئي هوس....!! ۽ هو بہ يقينن منھنجن احساسن کان اڻ ڄاڻ هئا...!! اها ٻي ڳالھہ هئي تہ سندن پيرن ۽ ٽنگن ۾ ڏکندڙ درد شايد منھنجي درد جھڙو ئي هو ....! هنن پنھنجي مسافت ۾ جيڪي درد پاڻي سمجهي پيتا ٿي ....! مون بہ ڪماحقہ اهڙي ئي قسم جا درد پاڻي سمجهي پئي پيتا ....!!
منھنجي ماءُ جڏهن مون لاءِ ٽڪ تي رلي سبي ٿي .... ۽ سندم شادي جي تيارين ۾ هئي تہ کيس ايترو اونو ضرور هو تہ هوءَ ان رليءَ ۾ مون لاءِ سڀ خوشيون دُعا هاڻن ٽوپن ۾ ٽوپي ڇڏي....!!! پر هوءَ پنھنجن احساسن واري رستي تي هلندي ڀٽڪي وڃي ڪنھن ٻئي پار پھتي: قصو ڪجهہ هن طرح هو تہ مون کان اڳ کيس هڪ پوڻيٺيءَ جو پُٽ ٿيو هو.... جنھن جي هو پوڄا ڪندي خدا کي وساري وٺي ....! خدا جنھن رزق جو ذمو کنيو هو .... ۽ رازق هو.... اُن بجاءِ هوءَ پنھنجي پوڻيٺيءَ واري پٽري ۾ سڀ آسون اميدون رکڻ لڳي....!چي : ابا! وڏو ٿي مون لاءِ ڪمائي کڻي ايندين ....! مون لاءِ روزي رزق جو بلو ڪندين ....!! کيس اهو مري ويل پوڻيٺيءَ جو پُٽ ياد اچڻ لڳو .... ۽ سندءِ اکين مان زارو زار پاڻي وهڻ لڳو ....! منھنجي لاءِ ٺھندڙ اُها ٽُڪ تي رلي پوءِ سندءِ من ۾ ڄڻ درد جو درياھہ بڻجي وهڻ لڳي .... ۽ اُن درياھہ ۾ امان غوطا کائيندي منھنجي خوشيءَ کي ماتم ۾ تبديل ڪري ڇڏيو ....!!
آءٌ رستي تان ٿيڙون ٿاٻا کائيندو وڃي رهيو هوس تہ اوچتو رستي جي ڀر ۾ هڪ قبر تي نگاھہ پيم .... ۽ ڪتبي تي منھنجو نالو .... آءٌ جيڪو واپس ورڻو نہ هوس ....!!!