مختصر ڪھاڻيون
آکيرو
آءٌ ٻيو ڪجهہ بہ ڪونہ هوس سواءِ ڪنھن پکيءَ جي چهنب ۾ ڪک .... ڪک .... پن .... پن .... مان ٺاهيل آکيري جي! پوءِ اهو پکي ديسي هجي يا پرديسي .... (سائبيريا جو)! ۽ پوءِ آءٌ رڳو وڻ ۾ ٿوروئي هوس ....!!! پکيءَ جي هانوَ ۾ دل جيان ڌڙڪيس ٿي .... آري جي مند اچڻ واري هئي .... جو طوفان اچي ڪڙڪيو.... چون ٿا ان زماني ۾ شڪارين جا شوق بہ اوج تي هئا.
چتي لڳل چولو
آءٌ ان يتيم ٻار جو چولو هوس. جنھن جي هانوَ ۾هزارين حسرتون هيون....! پر مڙئي حسرتون ماري هن آخر ۾ هڪ ئي حيرت سانڍي تہ ڪاش! مون کان چتي لڳل چولو ڦرجي وڃي .
هڪ شخص
هڪ شخص جيڪو هر ڪنھن سان کل ڀوڳ ڪندو وتندو هو .... ۽ ماڻھو بہ ساڻس کل ڀوڳ ڪندا رهندا هئا .... پر جڏهن کانئس سندس گهر جو ڏس پتو پڇن.... تہ نابري واري بيھندو هو. اُن سمي هُو ٻيون لھواريون اوڀاريون ڪرڻ لڳندو هو .... هڪ دفعي تہ ڪڪ ٿي ائين بہ چئي وڌائين، منھنجي ڏس پتي جي منھنجن ملائڪن کي بہ خير ڪا ڄاڻ آهي .... اوهين ٿيا آهيو مون کان منھنجو ڏس پتو پڇڻ وارا....!! پوءِ هڪ ڏينھن گهر ۾ سندس اوچتو موت ٿيو .... تہ ماڻھن کي ڄڻ ڏندين آڱريون اچي ويون ”ملائڪ اتي پھتا تہ پھتا ڪيئن ....؟!!
هوءَ ....!!
هُوءَ هر روز آئينو ڏسندي هئي .... تہ ڄڻ پنھنجي محبوب سان گڏ نديءَ ۾ٽُٻي هڻي گم ٿي ويندي هئي ....!!
هڪ رات چنڊ، ستارن کي ٻڌايو تہ هُوءَ جيڪا هر روز آئيني ۾ پنھنجو چھرو ڏسندي نديءَ ۾ ٽُٻي هڻي ويندي هئي تنھن خودڪشي ڪري ڇڏي آهي ....!!“
اصل ۾ هوءَ سچ پچ بہ هڪ ڏهاڙي نديءَ جي ڪناري تي آئي هئي جتي سندس محبوب جا رُڳو ڪپڙا پيا هئا....!!
جيڪي ماڻھو ....!!
جيڪي ماڻھو اوچتو گم ڪيا يا کنڀيا ويندا آهن ....!! اسان انھن لاءِ ڪھڙو تصور ڪري پيا سگهون؟! انھن سان ڪھڙو ويل وهايو ويو ....؟ ڪھڙي ويڌن ٿي ....؟ پر اسان اهو تصور تہ ڪري پيا سگهون .... تہ انھن مان ڪي نہ ڪي ضرور اڄوڪي دؤر جا سقراط هوندا....!!
حرڪت ۾ برڪت
حجم منھنجي سنوارت مان فارغ ٿيو تہ مون پنھنجي مٿي جو گھرائيءَ سان جائزو وٺڻ شروع ڪيو ....! ( ائين جيئن اوهان پنھنجي حجم کان سنوارت ڪرائي پنھنجو جائزو وٺندا آهيو ....!!) حجم اهو ڏسي، آئيني مان ئي مون سان اکيون ملائيندي آکيو : اوهان بي کُٽڪا رهو اها حرڪت ۾ برڪت آهي ....!!
ٻُڌي ڇڏ!
يوٽو پيا جا سِرجيندڙ ٻڌي ڇڏ! ”اڄوڪي دؤر جون ديوارون ڇا ٿيون ڳالھائين؟!“