وارث
کيس ڪيئن ٿي وسري سگهيو ته سندس پيءُ، جيڪو برک عالم، محقق ۽ اديب هو، جڏهن هو گذاري ويو هو ته ڪفن دفن کان واندڪائيءَ کان پوءِ ڀائرن گڏجي ميٽنگ ڪئي ۽ پيءُ جي ڇڏيل ملڪيت مان پنهنجي پنهنجي حصي وٺڻ لاءِ حساب ڪتاب ڪيو ۽ سڀ ملڪيت کڻي ورتي، سواءِ پيءُ جي لکيل قيمتي ڪتابن جي تڏهن هو پنهنجي گهر واري سان گڏجي پيءُ جا ڪتاب ۽ ٻيون يادگار شيون کڻي انهن کي وڏي لائبريري ۾ ڪارنر ٺاهي رکائڻ لاءِ رلندا رهيا. جڏهن سندس عظيم پيءُ جي نالي جو ڪارنر ٺهي ويو ۽ جنهن ڏينهن ان جو شاندار افتتاح ٿيو هو ته ان رات کيس سڪون جي ننڊ آئي هئي. کيس لڳو ته مٿس جيڪو پيءُ جو قرض هو سو لاهي ڇڏيائين.
هوءَ سوچيندي رهي ته پوءِ به آخري مائٽ ڌيئرن جي ڄمڻ تي ناخوش ڇو ٿيندا آهن ۽ پٽن جي ڄمڻ تي ڏاڍا خوش ٿيندا آهن، جو چوندا آهن ته پٽ ته ”وارث“ هوندا آهن.
بيشڪ! اهي وارث هوندا آهن...
پر... ڇا جا؟ فقط ملڪيت جا؟!!!