مِني ڪهاڻيون
[/b]
صفيه: ”سلميٰ! مرد تنهنجي رشتي واري جيڪا ڳالهه ٻولهه هلي رهي هئي ان جو ڇا ٿيو؟“
سلميٰ: ”اها ته ختم ٿي وئي. اسان هنن کي جواب ڏئي ڇڏي.“
صفيه: ”ڇو...!!؟“
سلميٰ: ”ڇو... جو... هو اسان جي اسٽينڊرڊ جا نه هئا.“
صفيه: ”سلميٰ! تنهنجي رشتي واري ڳالهه ٻئي هنڌ شروع ٿي هئي نه... ان جو وري ڇا ٿيو؟“
سلميٰ: ”اها ته ختم ٿي ويئي، هنن اسنا کي جواب ڏئي ڇڏيو.“
صفيه: ”ڇو...!!؟“
سلميٰ: ”ڇو جو... اسان هنن جي اسٽينڊرڊ جا نه هئاسين.“
[b]صلو[/b]
هن سندس گهر واري جي خواهش تي، ڏينهن رات پورهيو ڪري کيس پرڏيهه ڪمائڻ لاءِ موڪليو هو.
... اڄ... جڏهن سالن جي انتظار کان پوءِ پرڏيهه مان سندس دوست هٿان هن کي سندس خط مليو ته بند لفافي کي هٿ ۾ کڻندي هوءَ خوشيءَ ۾ نه پئي ماپي ته هن خط ۾ سندس وَرَ کيس اتي گهرائڻ جو پيغام موڪليو هوندو. سالن جون جدايون ختم ٿينديون ۽ هوءَ پنهنجي وَرَ وٽ ويندي. هن خوشيءَ سان ڏڪندڙ هٿن سان لفافو کوليو ۽ پڙهيو ته وائڙي ٿي وئي ۽ پنا سندس هٿن مان ڪري پيا... ڇو ته خط ۾ هن جي پرڏيهه ۾ شادي ڪرڻ جي اطلاع سان گڏوگڏ سندس لاءِ طلاق نامو به آيو هو.
[b]پناهه[/b]
هوءَ هڪ معصوم ڇوڪري هئي، جيڪا گهر جي چؤديواريءَ اندر پاڻ سان ٿيندڙ ناانصافين، ناحقن، ڏاڍ ۽ جبر کان پناهه وٺڻ خاطر ان بند مان نڪري انهن سپنن جي ساڀيان ماڻڻ لاءِ، جيڪي کيس هڪ مرد ڏيکاريا هئا، ان سان گهران نڪري شهر جي وسعتن ۾ گم ٿيويئي هئي، پر وقت گذرڻ سان گڏ جڏهن هوءَ پير پٿون ڪري چڪي ۽ معاشري جي منافقن، بدصورتين کي ڏسي چڪي ۽ سمجهي چڪي ته پناهه ته گهر کان ٻاهر ڪانهي ۽ ائين واڳونءَ ڏيهه جي وَر چڙهندي وئي، تڏهن قدم قدم تي ملندڙ بگهڙن کان پناهه فقط موت جي منهن ۾ ئي کيس نظر آئي... ۽ پوءِ سندس حياتيءَ جو سمورو ڪتاب هن ساڻ ئي لهرن ۾ لڙه يويو ۽ زندگيءَ جي آخري باب جون آخري سِٽون ٻي ڏينهن جي اخبارن ۾ هن ريت ڇپيون:
”ڪالهه هڪ نامعلوم عورت، دريا ۾ ٽپو ڏئي، پنهنجي حياتيءَ جو انت آندو، سندس شناخت نه ٿيڻ سبب کيس لاوارث ڄاڻائي دفنايو ويو.“
[b]شناخت[/b]
نڪاح نامي تي سائن ڪري هڪ روايتي شخص جي مسز...؟ بنجڻ کان اڳ ۾ هوءَ الماريءَ ۾ رکيل سندس اعليٰ تعليم، قابليت ۽ مڃتا جا سمورا ميڊل، سرٽيفڪيٽ ۽ “Wishing Cards” ڪڍي ساڙي ۽ ضايع ڪري ٿي ڇڏي، ڇو ته ڪجهه ئي دير بعد کيس ڳاڙهو وڳو پهري هڪ سطحي ذهينت رکندڙ شخص جي وني بنجي هڪ روايتي گهر جي چائنٺ پار ڪرڻي هئي. جتي عور تجي ذاتي شناخت ڪا معنيٰ نه رکندي آهي!
[b]بار[/b]
پنهنجي سَتين ۽ آخري ڀيڻ کي پرڻائي رخصت ڪرڻ کان پوءِ هن ٿَڪ ۾ چُور لهجي ۾ ڀاءُ کي مخاطب ٿيندي چيو:
”ادا، ستن ڀينرن جي فرض کان الله الله ڪري آجا ٿياسون ته وري ڌيئرون جوان پيون ٿين.“
[b]سزا[/b]
مذهب شاديءَ جي معاملي ۾ عورت جي مرضي پڇڻ جي تلقين ٿو ڪري پر... سڀ مٽ مائٽ، پيءُ ۽ ڀائرن سان گڏجي ڪورٽ جي ٻاهران جمع ٿيا آهن. جن مٿس ڪيس ڪيو آهي.
مذهب جو حڪم آهي ته عورت تي چار گواهن جي گاوهيءَ کان سواءِ بدڪاريءَ جو الزام لڳائڻ تهمت آهي. جنهن کي ڪبيره گناهن ۾ شامل ڪيو ويو آهي پر... هن پنهنجي مرضيءَ سان ڪورٽ ۾ وڃي شادي ڪئي ته هنن سڀني مٿس بدڪاريءَ جو الزام لڳايو ۽ هاڻي هو سڀ هٿن ۾ پٿر ۽ سرون کڻي سندس ڪورٽ مان نڪرڻ جو انتظار پيا ڪن.
مذهب عورت کي ماءُ، ڀيڻ، زال ۽ ڌيءَ جي حيثيت سان وڏو مان ڏنو آهي پر جيئن ئي هوءَ ڪورٽ جي شنوائيءَ کان پوءِ ڪورٽ مان نڪتي ئي مس ته... هوءَ... جيڪا زال به آهي ته ڀيڻ به، ڌيءَ به آهي ۽ ماءُ بڻجڻ واري آهي... مٿس سندس ئي پيءُ، ڀائرن ۽ مٽن مائٽن پٿرن ۽ سرن جو مينهن وسائڻ شروع ڪري ڏنو. ايستائين جو هو رتو رت ٿي ڪري پئي ٿي، پر هنن کي پوءِ به مٿس رحم نه آيو، پٿر لڳندا رهيا ۽ هوءَ پڙپي پئي. حيرت آهي ته سرعام ٿيندڙ ان بربريت کي روڪڻ لاءِ ڪو به نه آيو. جڏهن ته ڪورٽ ٻاهران پويلس به بيٺل آهي ۽ تماشو ڏسڻ وارا به.
هن آخري هڏڪيءَ کان اڳ لڙڪن هاڻي نظرن سان ڪورٽ جي دالان ۾ لڳل، هٿ ۾ ترازو کڻي بيٺل انصاف جي ديويءَ ڏانهن ڏٺو، جنهن جي اکين تي ڪاري پٽي ٻڌل آهي ۽ سندس ڪنن ۾ هڪ آواز گونجي ٿو: ”انصاف انڌو هوندو آهي.“
[b]غيرت[/b]
هن جي گهر واري کي سندس ’ميڊيا‘ تي اچڻ پسند نه هو ان ڪري هن کي اليڪٽرانڪ ميڊيا تي ڪمپيئرنگ ڪرڻ ڇڏڻي پئي. پر ٻئي پاسي آفيس ۾ مردن سان گڏ جاب ڪندي جڏهن ”باس“ بهانن بهانن سان کيس پنهنجي آفيس ۾ سڏي ٿو ۽ مرد ڪليگ ساڻس ”دوستي“ ڪرڻ لاءِ آتا هوندا آهن ته انهن سڀني جون نظرون برداشت ڪندي ڪندي هوءَ اڪثر وکري ويندي آهي. تڏهن هوءَ پنهنجا مسئلا پنهنجي گهرواري سان ”شيئر“ ڪرڻ چاهيندي آهي ۽ اڪثر جاب ڇڏڻ جو فيصلو ڪندي آهي ڇو ته يکس فقط پنهنجي گهر ۽ وَرَ سان پيار آهي. هوءَ فقط پنهنجي مڙس لاءِ سجڻ ۽ سنورڻ چاهيندي آهي نه ڪي ’آفيشل پارٽيز‘ ۾ حوس ڀري نگاهن لاءِ.
پر... هر مهيني کانئس سندس پگهار وٺي ڳڻيندڙ مڙس وٽ سندس ’مسئلا‘ ٻڌڻ جو ٽائم ئي ڪونهي.
[b]غيرت مند
[/b]
پنهنج يمنزل تي پهچي جڏهن هوءَ رڪشا واري کي ڀاڙي جا پئسا ڏيڻ لڳي ته هن چيو ”هاڻي ايڏو بيغيرت به ڪو نه آهيان جو ڀيڻ کان پئسا وٺان.“
”ڀيڻ پر آئون ته توهان کي سڃاڻان ئي نٿي...“
”ياد ڪريو... يونيورسٽي ۾ پڙهڻ دوران اسين ڪلاس فيلوز هائسين توهان مون کي ڀاءُ سڏيو هو ۽ مون به سدائين سڳي ڀيڻ سمجهيو هو، توهان کي.“
”اوهه... منهنجا رب!... ادا توهان آهيو؟ توهان ته تمام شريف ۽ نفيس انسان هئا. گولڊ ميڊلسٽ ۽ تقريرن جي مقابلن ۾ ٽاپ پوزيشن کڻندڙ... توهان جي ذهانت ۽ ڪردار جو مثال ته يونيورسٽي جا استاد ٻين شاگردن کي ڏيندا هئا... ۽... اڄ... توهان هن حال ۾ آهيو ۽ رڪشا ٿا هلايو؟“
”پوءِ ڇا ڪريان؟ سفارش ۽ رشوت ڏيڻ کان سواءِ اڄڪلهه نوڪريون ڪٿان ٿيون ملن ته پوءِ ڇا ڳچيءَ ۾ ميڊل پائي ۽ هٿن ۾ ڊگريون کڻي بيروزگار ويٺو هجان ۽ سماج ۾ پنهنجي ناقدريءَ جو روئڻو ويٺو روئان؟“
”پر... پوءِ... به ائين رڪشا هلائڻ...“
”نه... نه... براءِ مهرباني مون تي رحم کائڻ جي ضرورت ڪونهي. مون کي فخر آهي ته آئون پورهيو ڪريان ٿو نه ڪنهن کان پنان ٿو نه ئي ڪنهن جو قرضي آهيان. خوش هجو شل سدائين منهنجي پياري ڀيڻ...“
اهو چوندي هو مونکي حيران ۽ پريشان ڇڏي اتان هليو ويو.
[b]محافظ[/b]
”اف خدايا! ايڏي درندگي؟... هي ڇا ٿي ويو؟“
”ڇو؟ توهان کيس نه سڃاڻندا هئا ڇا؟“
”ها!... پر... مون ته سمجهيو هو ته هو منهنجي گهر جو محافظ بنجندو.“
”هڪ مفرور مجرم؟“
”ها!... هو قانون کان ڀڄي نڪتل مفرور مجرم هو، هو منهنجي گهر تائين پهتو هو، مون کيس سڃاتو ٿي، پر مون سمجهيو ته جيڪڏهن آئون کيس پناهه ڏيندس ۽ مٿس هٿ رکندس ته هو منهنجي گهر جي حفاظت ڪندو، ڇو ته مون پنهنجي لاءِ ڪيئي دشمن بڻائي ڇڏيا آهن هو بار بار جرم ڪري مون وٽ اچي محفوظ ٿي ويندو هو ۽ سندس هئڻ سان مون کي پنهنجو گهر محفوظ لڳندو هو پر پوءِ هن منهنجي مرضي کانسواءِ منهنجي ئي ويجهڙائي ۾ وارداتون ڪرڻ شروع ڪري ڏنيون ته مون کي تشويش ٿي ۽ مون کيس ائين ڪرڻ کان جهليو ته هو نه مڙيو، سندس اندر سرڪشي اچي وئي. مون کيس ان لاءِ سزا ڏني ته اڄ... اوهه خدايا!... هو منهنجي ئي گهر ۾ گهري منهنجن معصوم ٻچڙن کي گولين جا برسٽ هڻي رتورت ڪري ويو...؟“
”ڌاڙيلن کي محافظ سمجهبو ته ائين ئي ٿيندو نه!“
[b]قلم ۽ قلمدان
[/b]هڪ اهم عهدي جو خوبصورت ۽ نفيس ”قلمدان“ سنڀالڻ کان اڳ هن غريبن، مسڪينن ۽ مظلوم ماڻهن جي مسئلن تي شاهڪار ڪهاڻيون لکي بيحد شهرت ماڻي هئي ۽ عوامي طبقي ۾ بيحد مقبول هو، پر هاڻي خود ڪرپشن جي مشينري جو اهم پرزو بنجي هو ايڏو ته مصروف ٿي ويو آهي جو هاڻي ته کيس اها فرصت به نه آهي جو هو ڏسي سگهي ته جنهن قلم سان هن ڪيئي شاهڪار تخليق ڪيا هئا، ان جي نِبَ ڪڏهوڪي زنگجي چڪي هئي.
[b]زلزلو[/b]
زلزلي جو شديد جهٽڪو آيو ۽ زمين ڌٻڻ لڳي ته ماڻهو ڊپ وچان پنهنجن گهرن مان نڪري آيا.
هن جو گهر وارو روزگار سان شهر کان ٻاهر ويل هو، سندن پراڻي گهر جي ڀتين ۾ زلزلي سبب ڏار پئجي ويا هئا. پاڙي واري کيس ٻارن کي وٺي گهر کان ٻاهر نڪري ميدان تي اچڻ لاءِ چيو ڇو ته آفٽر شاڪس جو خطرو هو.
هن کي هڪ پٽ ۽ ٽي نياڻيون هيون جن مان هڪ نياڻي پيدائشي معذور هئي. هڪ ته ڇوڪري... ۽ اها به معذور... هن کي ڏسي سدائين سندس اندر ۾ وڍ پوندا هئا ته هتي سنيون سِڌيون نٿيون اگهامجن اوتي هي زنده لاش ڪيڏانهن ويندو...؟ هوءَ ڪيستائين هن کي سنڀاليندي؟ کانئس پوءِ هن جو ڇا ٿيندو؟...
هن پنهنجن صحتمند ٻارن کي سڏي گهر کان ٻاهر ڊوڙ پاتي ۽ هڪ ظالم سوچ سندس ذهن ۾ آئي ته:
”ڇو نه معذور ٻارڙيءَ کي اتي ئي کٽ تي پيل ڇڏيان ٻيو جهٽڪو ايندو ته هي گهر هاڻي ڪرڻو ئي آهي... ته... پوءِ... هوءَ ختم ٿي ويندي ۽ سبب ته زلزلو ئي ٿيو نه...!“
هوءَ ٻارن سميت دروازي ڏانهن ڊوڙي ته اوچتو معذور ٻار جي درد ڀري دانهن ۽ روئڻ جو آواز ٻڌائين ۽ مڙي ڏٺائين ته هوءَ کين ويندو ڏسي روئي رهي هئي. هن جي اکين ۾ حسرت ۽ خوف صاف ظاهر هو.
سندس مامتا جهٽڪي سان جاڳي پئي کاڌو ۽ هوءَ ڄن ته هوش ۾ اچي وئي ۽ واپس ڊوڙي اچي کيس ڪڇ ۾ کنيائين ۽ سڀني کي گهر کان باهر آڻي ميدان تي ويهاريائين مس، ته آفٽر شاڪس جو جهٽڪو لڳو ۽ زمين وري لرزي ۽ سندس ڪجهه دير اڳ واري بي رحم سوچ جيان هن جو گهر اچي پٽ پيو.
[b]چماٽ[/b]
هوءَ پنهنجي ڪِرت سان عشق ڪندڙ، پرائيويٽ اسڪول جي محنتي ۽ قابل استاد هئي. هن پنهنجي محنت سان ڪيترن ئي شاگردن جو مستقبل سنواريو هو، کيس پنهنجي ايمانداريءَ تي فخر هو ۽ هوءَ پنهنجن شاگردن جي آئيڊيل استاد هئي.
هڪ ڀيري جڏهن هو فائنل امتحانن جا پيپر چڪاسي رهي هئي ته وٽس سندس هڪ مائٽياڻي جي ڪال آئي، جيڪا تمام امير عورت هئي. سندس پٽ هن جو شاگرد هو. هن خاتون سندس پٽ کي سٺيون مارڪون ڏيڻ جي سفارش ڪئي ته هن چيو: ”هو ته فيل ٿي ويو آهي. هن پيپر ۾ ڪجهه به نه لکيو آهي. ٿوري گهڻي به گنجائش هجي ها ته آئون توهان جي سفارش کانسواءِ ئي کيس پاس ڪري ڇڏيان ها.“
تڏهن هن خاتون کيس پيسن جي لالچ ڏنو ته هوءَ تپي باهه ٿي وئي ۽ کيس کتو جواب ڏنو: ”سوري! پنهنجي آفر پاڻ وٽ رکو، آئون غلط ڪم نه ڪنديس.“ ان خاتمون کيس ڏاڍي ٻڌائي ۽ خاندان ۾ سندس رکائي جو چرچو ڪيو، پر سندس ضمير مطمئن هو.
جنهن ڏينهن رزلٽ آئوٽ ٿيو ته کيس اها خاتون اسڪول ۾ نظر آئي، هن اسڪول جي مالڪياڻي کان سندس پٽ جو رپورٽ ڪارڊ ورتو ۽ اتي بيٺي بيٺي هن کي پاس ڪرائي ڇڏيو ۽ پوءِ مالڪياڻي ڏاڍي گرمجوشيءَ سان خاتون سان هٿ ملايو ته هوءَ يکس طنزيه مسڪراهٽ سان نوازيندي سندس ڀر سان لنگهي وئي ته کيس ائين لڳو ته ڀري بازار وچ ۾ ڄڻ کيس چماٽ وهائي وئي هجي.
[b]خيال رکجو
[/b]
جڏهن کيس بورڊ جي امتحانن لاءِ پرائيويٽ اسڪولن جي سينٽر لاءِ ”فڪٽوٽم“ بڻايو ويو، يعني امتحان وٺڻ جي انتظامن جون ذميواريون ڏينون ويون ته هن وٽ سڄو سڄو ڏينهن ماڻهن جا سفارشي فون اچڻ لڳا. هوءَ حيران ٿي وئي ته هڪ ٻن ڏينهن اندر سندس سيل نمبر انهن ماڻهن وٽ ڪيئن اچي ويو هو؟!
اڄ صبح جو وجيلنس ٽيم سان گڏ ايندڙ آفيسر خاتون جنهن امتحان دوران شاگردن سان نرمي ڪرڻ تي استادن جي بي عزتي ڪئي هئي. شام جو کيس ڪال ڪري سندس نگراني هيٺ هلندڙ امتحاني سينٽر ۾ امتحان ڏيندڙ سندس مائٽياڻين جي پارت ڪئي بلڪه کين ڪاپي ڪرڻ جي سهولت ڏيڻ لاءِ چيو ته هوءِ سندس ڳالهه ٻڌي حيران ٿي وئي.
وري... هڪ ناليواري NGO جي بااصول ۽ نالي واري سوشل ورڪر خاتون به پنهنجي ڌيءَ جي سفارش ڪندي چيو: ”منهنجي ڌيءَ تمام هوشيار آهي ۽ کيس سڀڪجهه اچي ٿو... بس ٿورو خيال رکجو.“
... سڄو سڄو ڏينهن اهڙائي جملا ٻڌندي ۽ ”خيال رکجو“ جو ورجاءُ ٻڌي هن سوچيو ته ڪاش هو کين اهو چئي سگهي: ”جيڪڏهن ڪاپي ئي ڪرائڻي آهي ته پوءِ ڳرين فين وارن پرائيويٽ اسڪولن ۾ ٻارن کي ڇو ٿا پڙهايو..؟!“
[b]ڪهاڻي مڪمل ڪريو
[/b]
هن پنهنجي پسند جي ڇوڪري جي friend بڻجڻ چاهيو ۽ ان ۾ ڪامياب ٿي وئي.
کيس هن ڇوڪري سان پيار ٿي ويو ۽ هوءَ به هن جي پريميڪا بڻجي وئي.
هن ڇوڪري سان سندس مڱڻو ٿي ويو.
پوءِ هن ڇوڪري سان سندس شادي ٿي وئي.
هوءَ سٺي ننهن بڻجي وئي.
پوءِ هوءَ سٺي ماءُ بڻجي وئي.
پوءِ هوءَ سٺي سس بڻجي وئي.
پوءِ هوءَ شفيق ناني ۽ ڏاڏي بڻجي وئي.
هي ڪهاڻي آهي هڪ ڪامياب عورت جي
”هن ڇوڪري پسند جي ڇوڪريءَ سان دوستي ڪئي پوءِ هو سندس محبوب بڻجي ويو.“
پوءِ هو سندس مـيندو بڻجي ويو،
پوءِ هو سندس مرس بڻجي ويو
پوءِ هو سندس ٻارن جو پيءُ بڻجي ويو.
پوءِ هو هن مان بور ٿيويو.
پوءِ هو ٻي عورت جو محبوب بڻجي ويو، پوءِ هن ٻي عورت سان شادي ڪري ڇڏي، جڏهن ته سندس اولاد شادي لائق ٿي چڪو هو پوءِ هو ٻي زال جي ٻارن جو پيءُ بڻيو، حالانڪه ڏاڏو بڻجڻ جي لائق هو پوءِ هو وري بور ٿي ويو.
پوءِ ڇا ٿيو؟؟؟
هاڻ توهان پان ڪهاڻي مڪمل ڪريو، ضرور ي آهي ڇا ته هر ڪهاڻي آئون ئي مڪمل ڪريان...!
[b]انصاف يا ناانصافي
[/b]
هن بورڊ جي امتحانن دوران پنهنجي ڊيوٽي Invigilator جي حيثيت سان پوري ايمانداريءَ سان ڏني ۽ ڪنهن کي به ڪاپي ڪرڻ نه ڏني. سندس سختي ڏسي ڇوڪرين احتجاج ڪندي چيو: ”مس! ان کان اڳ پيپيرن ۾ ايڏي سختي نه هئي ۽ ٻين بلاڪس ۾ کلي عام ڪاپي ٿئي پئي. اسان به ان آسري تي هائسين توهان پليز ايڏي سختي نه ڪريو.“
”منهنجو ٻئي ڪنهن سان واسطو ڪونهي، استاد ڪاپي ڪرڻ جي اجازت ڏين ٿا يا خود ڪاپي ڪرائن ٿا، پر آئون اهڙو ڪم نه ڪنديس ۽ نه ئي ڪرڻ ڏينديس.“
پيپير ختم ٿيو ۽ هوءَ ڊيوٽي ڏئي گهر وڃڻ لاءِ گيٽ تائين پهتي مس ته هڪ ڇوڪري ڊوڙندي سندس ويجهو آئي، هوءَ اوڇنگارون ڏيئي روئي چوڻ لڳي. ”توهان اسان سان ظلم ڪيو آهي. اسين فيل ٿياسين ته ذميوار توهان هونديون جڏهن هر طرف ڪاپي ڪلچر هلي پيو ته فقط پنهنجي بلاڪ ۾ ڪاپي نه ٿيڻ ڏيڻ سان توهان ڪهڙو ڪارنامو انجام ڏنو؟ ايڏو ئي ايمانداريءَ جو شوق آهي ته پوءِ سڄي سسٽم کي صحيح ڪري ڏيکاريو، سڀ ڇوڪريون رئن پيون ۽ توهان کي پٽين پيون. اسان جو فيوچر تباهه ڪري توهان کي ڇا مليو؟“
تڏهن هن سوچيو ته هن واقعي انصاف ڪيو يا انصافي؟ جتي هر پاسي بي اصولي هجي اتي اصول تي هلڻ لاءِ مجبور ڪرڻ ظلم آهي يا انصاف؟ ڇو ته واقعي سسٽم کي ته هوءَ بدلائي نه ٿي سگهي پر هو ان جو حصو به نه ٿي بڻجي سگهي. ان ڏينهن بعد هن وري ڪڏهن به انويجيليٽر جي حيثيت سان بورڊ جي امتحانن ۾ ڊيوٽي نه ڏني.
[b]وقت[/b]
(حسن، شهرت، جواني ۽ دولت جي عروج وقت)
”چوڏهينءَ جي چنڊ کي ته ڏس، ڪيڏو سهڻو ٿو لڳي!“
”دوکي جو روز ٿو ڏسان، ان جي ڪهڙي اهميت!“
(حسن، شهرت جواني ۽ دولت جي زوال کان پوءِ)
”لهندڙ سج کي ته ڏس ته ڪيئن ٿو لڳي!“
”روز ڏسندي آهيان، آئيني ۾!“
[b]رهجي ويل پل...
[/b]
ان ڏينهن هن وقت جي الماريءَ کي کوليو ۽ سالن بعد ان ۾ جمع ٿيل دز جي تهه کي ڇنڊي صاف ڪيو ته سامهون دل جو ڪتاب نظر آيس. هن اتساهه سان ان کي کوليو ته ان جي محبت جي باب جا سڀ صفحا يادن جي بائينڊنگ مان نڪري وکري ويا. جيئن دريءَ کان ٻاهر پن ڇڻ جي موسم ۾ سرد ۽ خسڪ هوائون لڳڻ سبب وڻن ۽ ولين مان پيلا پن ۽ ڪيترائي گل لان جي ڇٻر تي پکڙجي ويا هئا.
وري جو نظر جذبن جي ڊائريءَ تي پيس ته هيج وڃان ان کي کوليائين ته ان ۾ رکيل چاهت جي هڳاءُ سان واسيل ڪيئي محبت نامه نظر آيس ته کيس جهٽڪو لڳو... ڇو ته هو انهن کي وقت تي پنهنجي پرينءَ کي پوسٽ نه ڪري سگهي هئي.
[b]چادر ۽ چئوديواري
[/b]
پنهنجي معصوم ڀيڻ جي وراثت جي هق کي غصب ڪري ذات برادريءَ ۽ ڪوڙي انا جي ور چاڙهي هن جي شادي نه ڪرائڻ ۽ هن کي پابندين ۾ گهٽي گهٽي مارڻ بعد هن کي ڪفن جي اڇي اجري ”چادر“ ۾ ويڙهي کنڊر بڻيل پراڻي حويليءَ اندر ”نياڻين جي قبرستان“ ۾ دفن ڪرائيندڙ وزير عورتن جي حقن بابت ڪوٺايل سيمينار ۾ مهمان خصوصي جي طور تي جوش ۾ تقرير ڪندي چئي. رهيو هو:
”اسان سدائين چادر ۽ چئوديواري جي تقدس کي بحال ڪيو آهي ۽ عورتن جي حقن جي حفاظت لاءِ جاکوڙ ڪئي آهي.“
[b]چاٻي[/b]
هن جي دل ته محبت سان ٽمٽار هئي کيس سڄي عمر هڪ اهڙي پيار ڪرڻ واري ماڻهوءَ جي ضرورت هئي جيڪو سندس دل جي بند دروازي جي چاٻي کڻي اچي. ان کي کولي ها ۽ ان جي اندر اکٽ پيار جي خزاني کي حاصل ڪري ها.
پر...
افسوس ته...
ڪوئي دوکي جي چاٻي کڻي آيو
ڪوئي جوس جي
ڪوئي خود غرضيءَ جي
ڪوئي محض لفظي ۽ کولي محبت جي ايستائين جو دل جي دروازي تي لڳندڙ ڌڪن سبب اهو سيرون سيرون ٿي ويو پر کليو نه.
افسوس!
ڪنهن به اهو ڏسڻ جي ڪوشش نه ڪئي ته هن جي دل جي دروازي جي چاٻي ته ڀرسان ئي موجود هئي، جيڪا ڪنهن به نه کنئين.
اها هئي
سچي محبت ۽ اعتماد
جي چاٻي...!
[b]نيٽ جي ڪهاڻي
[/b]
ايڊ ڪرڻ لاءِ طرينڊ ريڪوئيسٽ موڪلڻ چيٽ ڪرڻ
عشق جو اظهار ڪرڻ
تصويرون شيئر ڪرڻ، موبائيل نمبر ڏيڻ... واعدا... بي چيني جو اظهار.
... ملاقاتون
اوچتو رويو بدلجڻ
نه ڪا پوسٽ لائيڪ ڪرڻ نه ئي چيٽ ڪرڻ سبب پڇڻ تي بيزاريءَ جو اظهار ڪرڻ....
”Leave me alone“
واعدا ياد ڏيارڻ تي اهو چوڻ:
”ڪو به آسرو نه ڏنو هو نه ئي واعدو ڪيو پاڻ expectation رکڻ شروع ڪيون.“
منٿ ميڙ ڪرڻ ۽ روئڻ تي بيزاريءَ جو اظهار.
آخرڪار...
اڪائونٽ بلاڪ... موبائل نمبر بلاڪ
[b]ترقي[/b]
آفيس ۾ ڏينهن رات محنت ڪندي رهي، پر هر هڪ باس اهميت مس ايڪس کي ڏيندو رهيو.
هن مس ايڪس جو غلطيون نروار ڪيون، پر سٺي ڪارڪردگيءَ ج و ايوارڊ مس ايڪس کي ئي مليو.
هوءَ پنهنجي ميرٽ تي فخر ڪندي رهي ۽ مس ايڪس ترقي ڪندي رهي.
باس هن کي روبوٽ سمجهي هن کان بيگر وٺندا رهيا. جڏهن ته مس ايڪس ناز نخرن، بولڊ لباس ۽ ادائن سان باس کي متاثر ڪندي رهي.
هوءَ سالن کان ساڳئي عهدي تي رهي ۽ مس ايڪس ترقيءَ ڪند يڪندي سندس سندس باس بڻجي وئي.
در اصل هن کي ترقي ڪرڻ آئي ئي ڪونه، جو هوءَ ايتري ته سادي آهي، جو اڃا به حيران ٿي سوچيندي آهي ته:
”آخر مس ايڪس ۾ اهڙي ڪهڙي ڳالهه آهي، جيڪا مون ۾ ڪونهي؟!!“
[b]سوري[/b]
”سوري! هيءَ نوڪري توهان کي نٿي ملي سگهي. ڇو نه توهان وٽ گهربل تجربو ڪونهي.“
”سر! جتي به وڃجي ته اهو ئي جواب ٿو ملي... ڪا نوڪري ملندي ته تجربو به ٿيندو نه.“
”سوري...!... Next...!“
”سر! هاڻي ته مون وٽ گهربل تجربو آهي.“
”جي ها، پر ڇا توهان اشتهار نه پڙهيو، جنهن ۾ عمر جي حد ٻڌايل آهي. توهان اوور ايج آهيو.“
”پر... سر! ايتري عمر ۾ گهربل تعليم سان گڏ تجربو ممڪن ئي ڪونهي، مون سمجهيو ته اشتهار ۾ عمر غلط لکجي وئي آهي.“
”اسان کي ٿو سيکارين؟... گيٽ آئوٽ!“
”سر پليز... منهنجي ڳالهه ته ٻڌو...“
”سوري...!... Next...!“
[b]فرق[/b]
مرد لاءِ...
”ابا! زال جي گذارڻ کان پوءِ ڪيستائين هن جي سوڳ ۾ ويٺو هوندين؟ ٻي شادي ڪر هاڻي.“
”... اهڙي عورت کي ته ڪيدم طلاق ڏجي. تو لاءِ رشتن جي ڪمي آهي ڇا؟“
”مرد کي ته چئن شادين جي اجازت آهي. تون اڃان ايڏو سوچين ويٺو؟“
”45 سال به ڪا عم راهي مرد لاءِ... توهان کي ته ننڍي عمر جي ڪنواري ڇوڪريءَ ج رشتو ملي ويندو.“
عورت لاءِ...
”توبهن توبهن!... ڪهڙو زمانو اچي ويو آهي؟ ڇوڪريءَ طلاق ورتي ۽ ٻي شادي به ڪري ڇڏي!“
”ائي هن بيوه کي ته ڏسو اڃا عدت پورو ئي ٿيو ته فيشن ۽ گهمڻ ڦرڻ شروع...!!“
”ڇا چيو؟ ڇوڪريءَ جي عمر 35 سال آهي؟ هن عمر ۾ ته هن لاءِ ٻي شادي ڪرڻ وارن ۽ وڏي عمر وارن جا رشتا ئي ايندا هاڻي.“
[b]سزا[/b]
ڪالهه... هڪ وقت هو جڏهن هن پنهنجي نُنهن جو جيئڻ حرام ڪري رکيو هو. ڇو جو هوءَ سندس پسند جي نه پر پُٽس جي پسند جي هئي ۽ پوءِ نيٺ سازشون ڪري هن کي طلاق ڏياريائين ۽ پنهنجي پسند جي نُنهن پرڻائي وٺي آئي.
اڄ... هوءَ ڏاڍي لاچار ٿي پنهنجي پرڻيل ڌيءَ جي در تي اچي پئي آهي ڇاڪاڻ جو سندس پسند جي ننهن سازشون ڪري کيس گهر مان ڌڪاري ڪڍيو هو.
[b]قلم[/b]
”قلم تلاور کان وڌيڪ طاقتور هٿيار آهي“ ڪنهن زماني ۾ چيل اها ڇوڻي سچ هوندي. پر هاڻي ”قلم جي طاقت“ فقط وزيرن ۽ ڪرپٽ آفيسرن جي ”قلمدانن“ ۾ وڃي واسو ڪيو اهي. سچ لکڻ واري قلم کي هاڻي يا ته ٽوڙي ڇڏيو ويندو آهي يا وري ان جو رخ موڙي ڇڏيو ويندو آهي.
[b]بهادري[/b]
اسٽونڊنٽ ليڊر جي جوشيلي تقرير ”اسين ڪنهن کان به نٿا ڊڄون. اسين وڪامڻ وارا ۽ ڀڄي وڃن وارا ڪو نه آهيون. اسين جيلن کان نٿا ڊڄون. اسان کي اسان جي مقصد کان ڪو به هٽائي نٿو سگهي... اڙي!... ڀڄو... رينجرز وارا پيا اچن...!!“
[b]انتقام[/b]
سالن جي محبت، وفا ۽ خدمت بعد جڏهن هن کي خبر پئي ته هن جو مڙس هن سان بيوفائي ڪري رهيو آهي ته هن به ساٿي آفيس ورڪر مردن ۽ رانگ نمبر تان آفر ٿيل دوستين کي قبول ڪري ڇڏيو آهي.