اڻ کٽ پڇاڙي
اسين گڏجي هليا هئاسين ڪجهه گهڙين لاءِ هيون ٻنهي جون وکون ساڳيون تڏهن اسان سمجهيو هو غلط ئي سمجهيو هو ته ساڳي واٽ تي هلندا رهنداسين هميشہ
- تون مون کي وساري ته نه ڇڏيندين
- نه آئون تو کي وساري نه سگهندس جو وسارڻ منهنجي وس ۾ نه هوندو ۽ آئون تو کان موٽ ۾ اهو نٿو پڇان ته تون مون کي وساريندينءَ ته نه جو آئون ڄاڻان ٿو ته وسارڻ تنهنجي وس ۾ به نه هوندو
- مون ته ڳالهائڻ جي لاءِ ڳالهه ڪئي هئي سا ته مون کي به خبر هئي ته اهي سڀ ڳالهيون غير ضروري ڳالهيون آهن جن جو چوڻ اجايو آهي ۽ پاڻ تڪليف ٿي ٿئي انهن ڳالهين ڪرڻ سان پر ماٺ ڪرڻ سان من منجهي ٿو
- اسين جڏهن به گڏ هوندا آهيون ته اسان جو من منجهندو آهي ۽ نس نس ۾ پيڙا ڀرجي ويندي آهي
- اهو ئي اسان جي پيار جو نصيب آهي رڳي پيڙا پيڙا پيڙا پيڙا پيڙا
تو اهو لفظ هڪ ڀيرو ئي چيو هوندو پر اها پيڙا من منهنجي ۾ ٻرندي رهي آهي هميشہ وجود ۾ جهڙو ڪر پيڙا جو گهنڊ پيو گڙي ۽ آئون آهستي آهستي وڃان ٿو ڀرندو ڪنهن ڀت پراڻيءَ وانگر جنهن جي ڇت ڳري وئي هجي ڪڏهوڪو ۽ ڀتيون پاسن واريون به ڪري چڪيون باقي اها اڪيلي ڀت وڃي بچي ۽ ان جون سرون پئي ڳريون هري هري
- جيڪي ماڻهو چاهيندا آهن هڪ ٻئي کي سي هڪ ٻئي کي ملي نه سگهندا آهن ۽ ملندا آهن آهي جيڪي هڪ ٻئي کي چاهيندا نه آهن يا هنن ڪڏهن به نه چاهيو هوندو پر ملي ويندا آهن ۽ پوءِ گڏ هوندي به ڌار ڌار هوندا آهن
- جيڪي هڪ ٻئي کي چاهيندا آهن سي نه ملندا آهن ۽ ملندا اهي آهن جن ڪڏهن هڪ ٻئي بابت سوچيو به نه هجي سي سڀ ڳالهيون آهن مجبوري جون ڇو ته رڳو چاهڻ ئي سڀڪي ناهي گڏ ان سان ٻيو گهڻو ڪجهه آهي
۽ اهو ٻيو ڪجهه گهڻو ڪڏهن به نه هو مون وٽ هئي ته رڳو هڪ اڻڀي زندگي هئي ياد آهي تو کي مون چيو هو مون وٽ تو لاءِ رڳا ٻه خالي هٿ آهن پر اهي بيڪار آهن هٿ- ٿريءَ جون سموريون ليڪون ڊٺل آهن ٻيو ڪجهه نه هوندو مون وٽ نه ستارن جي سيج هوندي نه اڱڻ مٿي چنڊ هوندو جي هوندو ته رڳو هڪ اونڌاهو غار هوندو آئون تو کي ڏسي سگهندس نه تون مون کي ڏسي سگهندينءَ تون پنهنجو پاڻ به ڳولي نه سگهندينءَ مڪڙيءَ جي ڄارن ۾ قابو اوندهه جي لٽ ۾ لٽجي هڪ ٻئي کي ته ڇا پنهنجو پاڻ سڃاڻي نه سگهنداسين تون ڪا سوني سيج ڳول جتي لان مٿي چنڊ هجي
۽ پوءِ تو چيو پر جدائي ڳڙڪائي وئي سڀني ڳالهين کي ڳالهيون جيڪي ڪڏهن کٽڻ جون نه هيون نه ٿڪجڻ جون هيون اڻ ڳڻيون پر اسان ڄاتو ٿي ته غير ضروري هيون ۽ اجايون هيون ۽ بي معنيٰ هيون شايد بڪواس هيون
-- تون ايترو اداس ڇو هوندو آهين
-- اداسي منهنجي وجود ۾ آهي شروع کان نسن ۾ وهندڙ رت وانگر هر وقت ڍوڙندڙ ۽ ان اداسيءَ جي پاتار جو ڪو پرو ڪونهي هيڪل وياڪل من رکي رکي پيو ٻڏي اُپڙي ان مان
-- ڪٿي ان جو ڪارڻ آءٌ ته نه آهيان
-- ڪارڻ منهنجي وجود ۾ آهي تو ۾ نه آهي رڳو کوليو آهي ان کي تو ۽ ظاهر ڪيو آهي
۽ پوءِ تو چيو پر اهي راهون هيون راهه قدم ٺاهيندا آهن ۽ قدم الڳ هئا تو چيو پر راهون اڪيليون آهن راهون راهن سان گڏجن ٿيون گڏ هلن ٿيون ڪٽين ٿيون هڪ ٻئي کي ۽ هر راهه الڳ آهي ۽ اڪيلي آهي راهن جو ڪو انت ڪونهي يا انت آهي فقط گهري خاموشي ۽ پوءِ ڪو سر هوندو سر نه جي مڌرتا هوندي هوا جو ۽ وڻن جو ۽ سرءُ جي سڪل پنن جو هوندو سنسان سنگيت.....