ڦيرو
”هن ڪميڻي، ڪٿي جي ڦر ڏني جي ايڏي مجال ٿي، جو منهنجي ڌراڙ کي گاريون ڏيئي، منهنجون مينهون ڍوڙائي ڪڍيائين!اڙي علو،هن کي هڪدم گيري وٺي اچ مون وٽ،“ وڏيري واهيءَ کي هڪل ڪوي چيو.هارين ۽ واهين جو رت ڄڻ ته ڄمي ويو.ڊپ ۾ وڏيري کي ائين ڏسڻ لڳا، جيئن ٻلي ڪتي کي.
”الاهي پناهه!اڄ ويچاري ڏني جو خير ڪونهي.“ پوڙهي ولو آهستي ڀُڻ ڀُڻ ڪئي.
”چاچا آهي ڇا؟ اڄ ته وڏيرو ڇتو ٿي پيو آهي!“ پاسي ۾ ويٺل هڪ نوجوان سرٻاٽ ڪندي پڇيو.
”ابا، وڏيري وارو جيڪو ڌراڙ آهي، سو آهي وڏيري جو ويجهو مائٽ، ان ڪري وڏيرو به ان کي اکين جو تارو ڪري سمجهندو آهي. اڄ ڏني جي پوک ۾ وڃي مينهون پيون، ويچاري جو الاهي نقصان ٿيو. هن ڌراڙ کي چيو ته مينهون پوک مان ڪڍ، تنهن تان ايتري سڀ ٻري آهي!“
”چاچا، اهو ته ظلم آهي! جي وڏيري جو مال ٿو ڀيلاڙ ڪري ته ويل، جي ٿا هڪليون ته به ويل! هاڻي وڃون سو وڃون ڪيڏانهن؟“ نوجوان جواب ڏنو.
”بس ابا، مٺي به ماٺ، مُٺي به ماٺ!“ پوڙهي ٿڌو ساهه ڀري چيو.
”هي علو ڪيڏانهن گم ٿي ويو، بدو وڃي ڏس، پڻس ڏني وٽ وڃي ويهي رهيو ڇا؟“ وڏيري ان نوجوان کي هڪل ڪري چيو. بدو ڌڪار وچان منهن ڦٽائي اٿيو.
ڏنو پريان ڏڪندو ڏڪندو آيو. اکيون ڪاٺوڙا، چپ سُڪل، ڊپ ۾ منهن رنگ ڇڏي ويو هئس. وڏيري هن کي ڏسندي ئي بُجن ۽ گارين جو ڌوڙيو لائي ڏنو:
”اڙي سوئر جا ڦر، تو منهنجي ڌراڙ کي گاريون ڏيئي، مينهون پوڙائي ڪڍيون. جيئن نٿو ڪڇان ته مٿي تي چڙهي ويا آهيو.....“
؟سائين س{و سال محنت ڪريون، اها هڪ پل ۾ برباد ٿيو وڃي..........“ڏني ڪوشش ڪري ٻه ٽي لفظ نڙيءَ مان ڪڍيا.
”ڪميڻا، ٻني ڪا پڻهين جي آهي ڇا؟“ وڏيرو تپي باهه ٿي ويو. هو ڪرسي تان اٿي بيهي رهيو، ”اڙي علو، وارو ڪر، وٺينس ڀيڻسان کي...... ڀيڻيان ٻڌين ڪونه ٿو، اڙي سگهو ٿي، ڪين ڪريان تو کي به سڌو!“ وڏيري جو دڙڪو ٻڌي هو اڳتي وڌيو، هن ڏني ڏانهن نهاريو، هن جون نماڻيون، ڊنل اکيون ڏسي هو پهاڙ وانگر هڪ هنڌ ڄمي ويو.
”بدو، اڙي او بدو! اڙي تون اچي مزو ڏيکار!“ بدو هن کي تيز تيز نظرن سان گهوري ڏٺو. ڏني جي مڙده دل ۾ ساهه پئجي ويو، هن زبان ڦيري چپن کي آلو ڪيو. وڏيري بيوس ٿي ماڻهن ڏانهن نهاريو، هو تيز نظرن جو تاب جهلي نه سگهيو. هن ڏني کي ڏٺو، هن کي محسوس ٿيو ته ڏني ۾ هڪ ڦيرو اچي چڪو هو، سڀني هارين ۾ ڦيرو اچي چڪو هو. هو پٺيان هٽيو، ۽ هارايل جواري وانگر پاڻ کي ڪرسي تي کڻي ڇڏيائين.