ڊهندڙ ديوارون
پنهنجن قيمتي ڪپڙن کي سنڀاليندي ويجهي آئي، تڏهن آڱر هن جي چپن تي آئي.
’هي ته ڊهن پيون!‘
ديوارون چپ هيون. ديوارن کي زبان ڪٿي!
’چڱو جو مان هن گهر ۾ نه آيس....‘
- ها
ديوارون
ڊهن
پيون....
ديوارون
ڊهن
پيون...
هن وائڙي ٿي نهاريو. ديوارن ڪونه ڳالهايو هو، رڳو هوا جو سوسٽ هو. ديوارن کي زبان ڪٿي!
سرن ڳرڻ شروع ڪيو هو. در ديوارن مان اکڙيل هو.
’اندر ڪو رهي ٿو؟‘ هن پاڻ کان پڇيو.
’ڪو آهي؟ ڪو آهي؟‘ هن سڏ ڪيو.
ڪٿان ڪنجهه ڪنن کي پهتي... يا هوا جو شوڪارو هو!
’اندر رڳو چمڙا هوندا، يا انسان هوندا؟ ڪو ته هوندو..... ڪو ته هوندو!‘ ڪو به ڪونه هو، رڳو هوا جو سوسٽ هو.
’اندر وڃي ڏسجي من ڪو هجي. آخر ضرورت ڪهڙي آهي؟ مون رڳو ڏسڻ ٿي چاهيو. ائين ئي تجسس وچان معلوم ڪرڻ ٿي چاهيو. سالن کان پوءِ ڪي ياد ايندا آهن ته ڏسڻ تي به دل ٿيندي آهي، ان ۾ آهي ئي ڇا.....‘
- ها
ان
۾
آهي
ئي
ڇا...
ان
۾
آهي
ئي
ڇا....
هڪڙو چاپوڙو ڪري پيو ۽ ديوار اگهاڙي ٿي پئي. ’هي ته خطرناڪ آهي، ڪنهن به وقت ديوارون ڊهي اچي پٽ پونديون... چڱو ٿيو مان نه رهيس. خدا جي پناهه، ديوارون ڊهن پيون! اندر ڪو رهي ٿو؟ ڪپڙا خراب ٿي پوندا ۽ ديوارون ڊهن پيون. ويجهو وڃڻ ٺيڪ ناهي...‘
- ها
ويجهو
اچڻ
ٺيڪ
ناهي....
اچڻ
ٺيڪ
ناهي...
’ڪنهن ڳالهايو؟ ديوارن ڳالهايو! پر ديوارن کي زبان ڪٿي!‘
ڪڙو به ڪونه هو جنهن کي کڙڪائجي. در ديوار مان اکڙيل هو. گهر جو ٻنڀو پوڙهي جي وات وانگر هو. هن کي کل آئي. ٻه ٽي سرون کسڪي ڪري پيون.
’اندر ڀوت هوندا، هتي ڪو ماڻهو ڪيئن رهندو.... ڪڙو به ڪونهي....‘
هن هڪ پٿر کڻي اندر اڇلايو. سرن جي ڪرڻ جو آواز آيو ۽ هوا مٿي تان رڙيون ڪندي وئي. هن قيمتي ڪپڙن کي سنڀاليو.
سرن جو ڪرڻ بند نه ٿيو. ٽٽڻ جو آواز چٽو هو. اوچتو اندران ڪو نڪتو. ماڻهو هو يا ڀوت هو.... يا ڀوتن جهڙو ماڻهو هو.
- ڪير آهي! ڪير آهي؟
ڀوت جي هانءُ- ٻڏل رڙ. ڊنل ڀوت! هوءَ ڊڄي وئي ۽ پير پٺتي هٽڻ لڳا.(پير گهڻو اڳ پٺتي هٽي چڪا هئا).
’مان آيس ڇو! مون ته رڳو ڏسڻ ٿي چاهيو.... پر اچڻ نه کپندو هو. هاڻ ڪهڙو فائدو؟‘
- هاڻ
ڪهڙو
فائدو
هاڻ...
ڀوت وڌندو آيو.
- هتي ڪنهن جو ڪهڙو ڪم آهي؟ هتي ته کنڊرن جي عظمت به ناهي. هتي ڪنهن جو ڪهڙو ڪم آهي!
ڀوت وڌندو آيو.
هيسيل هانءُ ڦڙڪيو.
’ڀوت!.....‘
هن ڀڄڻ چاهيو. هن ڀڄڻ شروع ڪيو. ’ڪهڙيءَ کٽي کنيو.....‘
هوءَ ڀڄندي وئي، ماڻهن جي وستيءَ ۾ پناه وٺڻ لاءِ. هوا مٿي تان رڙيون ڪندي وئي. هوءَ پري نڪري آئي پر ٽٽڻ جو آواز اڃا پئي ٻڌو ۽ ديوارون ڊٺيون پئي.....