سوچون
ته ماڻھو منھنجي باري م ڇا ٿا سوچين،
دنيا ۾ ڇا پيو وھي واپرائجي،
توھان ڇا پيا سوچيو؛
منھنجون سوچون محدود ٿي چڪيون آھن،
ھونئن ته سوچن جي سرحد ناھي ھوندي.
پر! اڄ ڪلھ آءُ،
ھُن جي ديس ته نظم تخليق ڪري رھيو آھيان،
ھُن جي ديس جون سانوريون،
ڪاڇي جي توڏَن جيان،
ڳاٽ اوچو ڪري ھلن ٿيون،
ھنن جي چھري تي،
کير ٿر جي سونھن جھڙي،
مسڪراھٽ پکڙيل آھي،
منھنجي سوچ ھن جي،
ڪُڏ ڏئي ھلڻ کان،
وشال ٽھڪن تائين،
محدود ٿي چڪي آھي،
آءُ ھن جي چھري تي رقص ڪندڙ،
وارن جي چڳي ته پورو ڪتاب لکي سگھان ٿو.