صدين جي وڇوڙي کان پوءِ
جنھن جي بي رخين مون کي؛
ڊائري طرف وٺي آئي,
ائين لکندي لکندي مان اڄ اديب ٿي ويو آھيان،
منھنجي ھر تخليق ۾ ھڪ لڪيل عڪس،
منھنجو ۽ ھن جو آھي.
اسين ٻه الڳ سوچون آھيون،
پوء به وڇڙڻ کانپوء مليا آھيون،
جنھن جي رقص ۾ مون کي؛
موئن جي دڙي واري ڊانسگ گرل؛
جو عڪس پسڻ لاء ملندو آھي،
جنھن چار ڄمار جا وڇوڙا ڏئي؛
مون کي صديون پوئتي ڌڪي ڇڏيو ھو،
ھوء مَذھبي ڇوڪري،
جا پنھنجو پاڻ ۾؛
سيڪيولر ۽ روايتن سان بغاوت ڪندڙ آھي.
صدين جو وڇوڙو ڏيڻ کان پوء،
اڄ وري موٽي آئي آھي،