آخري آدرش
ڪنھن جسم جيان مسلسل ٽياس تي ٽنگيل آھي.
چارو طرف رڙين رنڀن جيئڻ جو احساس کَسي ورتو آھي
ڪوھين ڏور وڃڻ ٿو چاھيان ،
جتي ڪو پنھنجو نه ھجي .
نڪرڻ جي ارادي سان اٿيس به ته ,
پيرن ۽ نظرن جون وِکون ڪتابن واري ڪَٻٽ تي رُڪجي ويون.
آھستي آھستي حالتن کي پرکي به وٺان ٿو،
پر...... !
وڇوڙي جي صدمن سبب،
اندرون زارو قطار رنڀون نڪريو وڃن.
پري وڃڻ گھران ٿو.
ساڻ،
ڊائري،
سگريٽ،
مان ۽،
گفتگو ھجي .
اھِو ئي منھنجو
آخري آدرش آھي.