مُلحد ماڻھو دهريو ماڻھو
مُلحد ماڻھو
دهريو ماڻھو
روز خدا تي ڪاوڙجي ٿو
پاڻ زمين تي هوندي ڀي ڏس
اُڀ مٿان پيو آڪڙجي ٿو
ها ڄڻ پنھنجو پاڻ اندر پيو
روز ڪري ۽ ٿاٻڙجي ٿو
ڪافر ماڻھو
آزر ماڻھو
روز خدا جي سامھون بيھي
پنھنجي دنيا پاڻ اڏي ٿو
جنگ جبل جيڏي هو جوٽي
سارو سامھون لوڪ سڏي ٿو
ديڳ دليلن جي چاڙهي پوءِ
کوڙ وهي ڪي ڳالھيون ڪري ٿو
پنھنجو پاڻ ۾ ڄڻ ته خدا ٿي
آسمان جي تھن کي پيو
اُٿلائي پٿلائي ويٺو
پاڻ جھڙا ڪئين ماڻھو ٺاھي
خواب خدا جو ڊاهي ويٺو
منڪر ماڻھو
ابتر ماڻھو
ڪو نه ٻڌي ٿو ڪنھن جي ڀي
تبريزي جيان سج جي سامھون
روز اکيون اٽڪائي ٿو
ڳالهه صليبن جھڙي آهي
پل به نه پوءِ ڀي گھٻرائي ٿو
سيڙهي ھُن جي سوليءَ تائين
پوءِ به ڏهاڙي ڏاڪا چڙهي ٿو
پنھنجي اُڀ ۾ پاڻ اڪيلو
روز خدا ڄڻ ٿيندو وڃي ٿو
تھمتن جا طوق ڳچيءَ ۾
گھليندو پيو اڳتي وڃي ٿو
اوڀر کان هو اولهه تائين
دنيا جي هن گولي تائين
پنھنجو پاڻ کي پوکي ويٺو
خلق سڄي جي خيال کي کيڙي
ڄڻ ته خدا کان روڪي ويٺو
پنھنجي دنيا پاڻ اڏڻ لئه
پاڻ ۾ ڪوڪا ٺوڪي ويٺو
سقراطن جيان سينو تاڻي
زهر جو پيالو پيئي ويٺو
پوءِ به مرڻ جي منزل کان ڏس
اڳتي وڌي هو جيئي ويٺو
روز خدا جي سامھون وڃي ٿو
ڪنھن ڀي خوف کان ڪو نه ڊڄي ٿو
هو خود ماڻھو
مُلحد ماڻھو
دھريو ماڻھو
ڪافر ماڻھو.