غزل
تو ۾ ٻُڏي وڃان ۽ تو مان ئي تري نڪران
تو ۾ زندھ رهان ۽ تو مان ئي مري نڪران
آ هيل مونکي بارش ڏاڍو آ وئي ڀڄائي
شل پاڻ کي نپوڙي تو مان ئي ٻري نڪران
درياھ جي دھشتن کي دل جو ٿو دلو ڄاڻي
ميھار سان ملڻ لئه واپس ئي وري نڪران
هن خلق جي خوشيءَ لئه تنھنجو آ هجڻ لازم
تو سان جُڙيل هُجان ۽ تو مان ئي ڳري نڪران
تنھنجون اکيون نديءَ جيان ماڻھو ٿيون ڇڏن ٻوڙيو
پوءِ ڇو نه هاڻ آئون تو مان ئي ٺري نڪران
تنھنجي ئي کيت ۾ مون پوکي آ ڇڏيو خود کي
تو مان ٻڌي محبت جي شال ڀري نڪران.