هي شھر رات جھڙو
هن شھر کي اکين جي
آهي گھڻي ضرورت
انڌي مزاج سان گڏ ماڻھو هتي رهن ٿا
ڪاري قضا ۾ ويڙهيل مُردن جيان لڳن ٿا
گُھٽ جي گھٽي مان نڪري
ڪو ساھ سلو کڻجي
خود ۾ ڀچي بيھڻ لاءِ
ڪوئي ته بلو کڻجي
ڪاري اداس اک ۾ ڳاڙهو نه خواب آهي
غم جي گھٽا ۾ ٽڙيو ڪو ڀي گلاب ناهي
ماڻھو ته هو مٽيءَ جو
ٿي پيو پٿر جو آهي
خود کي وڍڻ جي لاءِ
ٿي پيو خنجر جو آهي
مونکي ڏيئا کپن ٿا
هن رات کي ٻارڻ لئه
دل جي دنگن تي ويٺل
هر نانگ کي مارڻ لئه
رستا سُتا پيا هن ماڻھو مُئا پيا هن
هن شھر جي ڪنن ۾ ڄڻ ڪي سيئا پيا هن
ڪو بھي هتي نه ڪنھن جي
ڪنھن ڳالهه کي ڳڻي ٿو
ڄڻ کاٽ منجھان ئي ڪو
ٻيو کاٽ پيو ھڻي ٿو
پرزا پيو ٿي آهي ڪنھن سان نه ڪٿ جُڙي ٿو
اُڀريو ڪڏهن به ناهي هر روز پيو لڙي ٿو
هن جي حقيقتن جا
ڪھڙا حوالا لکجن
زندھ هجڻ کان پھرين
مُردن جا نالا لکجن
هن شھر کي اکين لئه
چشمه ڪي چار گھرجن
آڱر جھلي هلڻ لئه
ننڍڙا ڪي ٻار گھرجن
هن شھر کي ضرورت ناهي زندھ رهڻ جي
هن شھر کي ته عادت ٿي وئي آهي مرڻ جي
هن شھر کي ته جڏهن
جنھن ڀي اکيون ڏنيون هن
تلوار ساڻ لاهي
ڄڻ ڪي سسيون ڏنيون هن
هن شھر جي ڊهڻ جي آهي خبر پراڻي
هي شھر ماٺ جھڙو سنسان آ لڳو پيو
ماڻھن جي هوندي ڀي ڏس ويران آ لڳو پيو
هن شھر مان اميدن جي اڳڪٿي ملي ٿي
هي شھر ڪو نه ٿيڻو آهي ڪڏهن مياڻي
هي شھر رات جھڙو
ٻيھر ڪڏهن نه ٻرندو
هي شھر ماڻھو ماري
خود ۾ ئي پيو مرندو.