وڏ ڦُـڙي جـيان ويٺي وسان ٿي ...!!!
آئون ڏهاڙي ويٺي ڏُکان ٿي
سڪ جي سيءَ سٽيو آهي
ڪو به نه گھبرو عشق اُتر کي
ڪيئن مون توبن ڪٽيو آهي
آخر توکي ڪيئن ٻُڌايان
ڀريو سيڪارا ساھ کڻان ٿي
وڏ ڦُڙي جيان ويٺي وسان ٿي
ٻاهر ورانڊي ۾ هو ويٺل
سلهه جو ماريل کنگهه جو کرٽيل
جنھن جي ننڊ کي کاٽ لڳل آ
ڇرڪائيندڙ ڇاٽ لڳل آ
تاڻي ويٺو اُڀ جا تارا
اوڀارا ۽ سڀ لھوارا
مونکي تنھنجا خواب کڻن ٿا
آئون کٽ تان پاڻ کڄان ٿي
پنھنجو پاڻ ۾ روز ڀڄان ٿي
خيالن ۾ پئي توڏي اچان ٿي
آڌيءَ رات اڪيلي اُٿان ٿي
وڏ ڦُڙي جيان ويٺي وسان ٿي
غم جو گھاٽو مينھن وٺو آ
مون تي نسورو نينھن وٺو آ
ٻوڪيو آهي ٻور انبن ۾
آئون چُران هت ويٺي چنگن ۾
مونکي ڇانگڻ وارا ڇورا
آئون جوانيءَ جھڙي جھنگ ۾
روز وڃان پئي گھاٽي ٿيندي
وقت ولوڙڻ جھڙو پنھنجو
محبت ماٽيءَ ساڻ ملي شل
جھونگارون ٿي روز جُھلي شل
ڪھڙي ويھي لڪ لڪان مان
توسان ڀاڪُر منجھه ڀچان مان
ٻيڪڙيل پئي در ڏسان ٿي
وڏ ڦُڙي جيان ويٺي وسان ٿي
مون سان مکا ميل اچي ٿي
ڇڏ صبحاڻي هيل اچي ٿي
مونکي سنھڙي سينڍ ڏئي ڏس
هڪڙو ڀيرو نينڍ ڏئي ڏس
آئون جيڪا تولئه جيئان پئي
اڃ جو درياھ اک سان پيان پئي
واسينگن جھڙا هي وڇوڙا
منھنجي واٽ وٺيو بيٺا هن
پوءِ به لتاڙي لڪ اچان ٿي
ڊوڙون پائي ڊُڪ اچان ٿي
ساھ ۾ سھڪو ڇوليون آهن
تنھنجون منھنجون ٻوليون آهن
پيار هندوري منجهه لُڏان ٿي
آئون عرشن تائين پُڄان ٿي
ڇرڪ ڀريان ٿي اک مھٽيان ٿي
سلهه ۾ ورتل ور ڏسان ٿي
وڏ ڦُڙي جيان ويٺي وسان ٿي.