غزل
خود ۾ خدا ٿيڻ جون ڳالھيون کنيو وتان ٿو
اکڙيون سمونڊ جيڏيون آليون کنيو وتان ٿو
مونکي وري ڄمڻ جو آواز ڪنھن ڏنو آ!؟
پنھنجي ئي پاڻ جي لئه ڀاليون کنيو وتان ٿو
هي محبتن جو ميلو تنھنجي هجڻ سان آهي
ورتل ڪلھوڪيون تولئه واليون کنيو وتان ٿو
تو مان ئي آئون ڀرجي آهيان چڪار ٿي پيو
خود کي ئي پي ڇڏڻ لئه پياليون کنيو وتان ٿو
ننڍپڻ نمن جي هيٺان رلندو رهي ٿو اڄ ڀي
تو ساڻ گڏ وڏيون ٿيون ٽاليون کنيو وتان ٿو
هٿ جي لڪير ميري ماڻھو وڃائي ويٺي
دل جي فقير اڳيان ڦاليون کنيو وتان ٿو.