شاعري

منھنجا نظم ۽ تنھنجون اکيون

اياز امر اسان جي دور جو ھڪ باڪمال شاعر آھي. ايازامر عالمي سطح جي شاعري ڪندڙ ۽ فطري ڪائناتي شعور جو مالڪ آهي، اياز محبتن جو امين آهي ۽ سندس لکيل لفظ لفظ ۽ سِٽ سِٽ منفرد حُسن جي مالڪ آهي. هو تاريخ جي ڪفن کي کولي حالتن جو حقيقي چھرو ظاهر ڪرڻ جي سگهہ رکي ٿو. ھو لکي ٿو ”آئون ڪو بہ ڏک جھڙو ڏُڪار پاڻ مٿان کڻڻ جي لاءِ تيار ناهيان، ان ڪري ئي تہ مون پنھنجن نظمن جي نيڻن ۾ تنھنجي ئي اکين جھڙا احساس پوکيا آهن، جن منجهان رڳو محبتن جا موتيا ئي مھڪي نڪتا آهن.

Title Cover of book منھنجا نظم ۽ تنھنجون اکيون

ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ ...!!!؟

ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ ...!!!؟

خود کي گھڙي گھڙيءَ ۾ ٻيھر ڀُري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
هي آسمان نيرو
ڌرتي ڌمال جھڙي
هر ڳالھ عشق اوڍي
آهي ڪمال جھڙي
دوزخ جو در کلڻ سان سارو ٻري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
هڪ آسمان کان پوءِ
ٻي آسمان تائين
تارن منجھان ڪو ماڻھو
جنھن دم تري وڃي ٿو
هڪ پلصرات اُڪري
ٻي پلصرات تان هو هلندي ڪري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
هڪڙي ثواب اڳيان
ڪيڏا گناھ گڏ ٿيا
ويو ماس روڙهجي ۽
آخر ۾ هڏا گڏ ٿيا
مخلوق جي مرڻ تي
ڪو ڀي نه گڏيو آهي
سنسان صدائن کي
ڪنھن ڀي نه سڏيو آهي
ڌرتيءَ کان اُڀ ڏي سو واپس وري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
سڀ معجزا مٽيءَ جا
ماڻھو مٽيءَ جو آهي
احساس جو اثاثو
دل جي گھٽيءَ جو آهي
سڀ صفتون سونھن ٿيون
هڪ ٻار جي اکين ۾
توکي ڏٺو مون آهي
انڪار جي اکين ۾
تارو نه هوندي پوء ڀي تڪڙو تري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
هن خوف کي جو کوٽي
ٻاهر ڪڍيو مون جڏهن
تلوار,تير ,ڀالا
سامھون ٿيا ها تڏهن
خود سان اچي خودي جو
ڪلمون ڀرڻ کان پھرين
پنھنجي ئي باھ اندر
بيھي ٻرڻ کان پھرين
فتويٰ فروش اڳيان ايندي ٺري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو
تاريخ جي تپڻ جي
جاڳي پئي تند آهي
جيئري رهڻ جي لاءِ
هڪڙي ئي جند آهي
منسوب ٿي وڃڻ سان
سڀني ملائڪن جون
سوچون سُڪي وڃن ٿيون
هن ڪائنات جون ڄڻ
ڪنڊون ڏڪي وڃن ٿيون
پرزا ٿيڻ کان پھرين ميڙي کڻي ٿو خود کي
ڳڻتي جي ڳالھ اندر آخر ڳري وڃي ٿو
ماڻھو خدا ٿيڻ کان اڳ ۾ مري وڃي ٿو