ڏس جيئڻ کي
باقي بقايا ڇا بچي ٿي، پھر پاڇي ڪي پئا.
مست ٿيو مُڇ مير موڙئين، ماڪ تي موريو ميان.
پھر پل کان پوءِ نہ پسندين، ماڪ لھي ويندي ميان.
اڄ اڄوڪي ڏينھن ۾، تو لوڙھہ لاشن جا ڏٺا،
ڪين عبرت وير ورتئي، هن حياتيء جي هنيا.
رٿون رٿئين روز راڻا، سال ايندئي جو اڃان،
ساھہ تي ويساھہ ڪھڙو، ڀروسو ڪرئين ڀَيا.
سوٽ سالا، چڱيء چالا، مائٽ تنھنجا هئا مٺا،
”گل“ ڪٿي او گهوٽ گهر ۾، سي وڃي رڃ ۾ رهيا.