مرد هئا مور
لوڪ ڪنان، هُئا سي لاثاني، شوق ڇڏي ويا هت سي شور...
نينگر ويا سڀ ننڍڙا ننڍڙا، ڏس تہ جيئن پيا، جڏڙا جڏڙا،
ڪونڌر ويا ٿي قيد قبر ۾، اُت ويٺا آهن وڏڙا وڏڙا.
صورت جن جي هئي سبحاني، سي بُوئرن ۾ ڇڏي ويا ڀور...
حسن جنين جا هئا هن هنڌ تي، سي پڻ هليا پرئين پنڌ تي.
ڪلا ڇڏي ويا يار ڪلر ۾، آڊر جن جا هئا انڌ تي،
نالو تن جو ناهي نشاني. ضايع ٿي ويا تن جا زور...
پٽ پٽيھر جن تي پايا، سج چنڊ تن وٽ ٿي شرمايا،
سي تہ بھادر ويا بر ۾، گهوٽ ازل جي گهيري گهايا،
لاکيڻا ويا ڏس لقماني، عاشق هئا يار اتور.
غفلت ۾ تو ”گل“ گذارئين، نيڪيء ڏي تان ڪين نھارين،
آرس ڪرئين تون بہ اندر ۾، صاحب رب کي ڪين سنڀارين،
نڌر نہ ٿي تون ڇڏ ناداني، ڏاتر کي تون ڏهاڻي ڏور...