وڇوڙو
سمجهي سڻي تون اي سياڻا، پرت ڇو پارين نٿو!
ڇو نٿو ويجهو وهين، اوڏو اچي مون سان عجيب
ڏيئي گوڏي ساڻ گوڏو، ڪا گهڙي گهارين نٿو!
عقل توکي ايترو، آگي ڏنون آهي عجيب،
پيو بنائين پاڻ ڀورو، ڏاهپ ڏيکارين نٿو!
مل اچي مون ساڻ مٺڙا، ڇو ٿو ڪرين هيڏو حجاب،
لب لبن سان يار لائي، چپڙا سڄڻ چورين نٿو!
آئون سڏ ڪريان توکي سوين، تون ٿو نٽائين ناز سان
حال مون سان تون هلي ڇو، اندر جو اورين نٿو!
محبوب منھڙو ڪيئن ڏسان، ٿون گهمين گونگهٽ ڪريو،
پانڌ پاسيرو ڪري، ڇو سينڌ سينگارين نٿو!
اي ڪڪوريل ڪجل ڪارا، نرگس کڻي مون ڏي نھار،
غم سدا ”گل“ تان سڀئي ٽھڪ ڏيئي ٽارين نٿو!