وڃايم ننگ
لڄ تہ لکن جي ڪيم سرتيون سھانگي.
گهر ڇڏي، ٿيس گگهيلڻ،
ٻانڀڻ بروچ جي ٻانھي ٻيليڻ،
پرت پنھون جي آھہ اُهکي اڙانگي.
قرب ڪيچين سان ڪروڙ ڪيا مون،
جيڏيون جتن سان ڪي جوڙ ڪيا مون،
ڇڏي تہ ڇوريءَ کي ويا جهنگ ۾ جهانگي.
اديون اُٺن جي آئون پٺ ۾ پيس،
رئندي رڻن ۾ ور ڏي ويس،
ٻيلھہ ٻاروچي، هي نيئي نہ نڀاڳي.
سور سدا ”گل“ آهيان ستائي،
پيرن کان ٿي چوٽي تائين،
ڪونہ ڪيچين مان ڪو وريو وانگي.