سوال نہ سڻڻ
مٿي پنھنجو منھڙو کڻي ڇو نٿو؟
ڪريو ڪنڌ قابل هلين هيٺ ٿو،
چڱي پائي چادر ڪرين چيٺ ٿو،
نہ تون منٿ منھنجي مڃين ميٺ ٿو،
ڏيکارين تون اک جي اڻي ڇو نٿو .
اٿئي ڪھڙي ڪاوڙ قريبن مٿي،
غصي جو گفتو غريبن مٿي،
اهڙا حرف رکجن حريفن مٿي،
چرئين جا تون چٽڪا چڻي ڇو نٿو؟
اکيون ساڻ اکين اڙائي اچي،
ليو پائي لائق لڙائي اچي،
ڪري ويس وڳڙا وڻائي اچي،
بدن کي بڻائي بڻي ڇو نٿو؟
سدا ”گل“ کي سامھون تون سينگار سان،
اڀي يار جاني تون جنسار سان،
سڌا سيف سيني ۾، سٽڪار سان،
هينئين ۾ تون هر هر هڻي ڇو نٿو.