روبروٿي
ڇو سخت دل ٿيو آهين، سھڻا پيو ڀڄين پارس پري.
منھن نٿو منھنجي چڙهين، اي بخت جو ڀولو چوان،
ڪو ڪمينيء جو ڪڏهن، وصل جو وارو وري.
جي ڏسان توکي ڏهاڙي، وس ڪريان ڏاڍا وڏا،
ميڙ منٿون پانڌ پٽڪا، ڳل لڳا تنھنجي ڳري.
هند سنڌ ساراھہ تنھنجي، سو نھن جي ڪن ٿا سوين،
طور سينا تي بہ تجلو، تو ڪيو برڪت ڀري.
دم جيئڻ جو آهي جيسين، هڪ دفعو تون آ! هلي،
گفتگو ئي ڪرتون ”گل“ سان، تہ تار مان ترهو تري.