عطر جي بوءِ
خوش گهڻي خوشبوءِ خود، سا خاص هئي خمار جي.
مغز منھنجي کي مٺا، هو جلد تو جاڳائيو،
هڪدم تنھنجي هشيار ڪيو جا بوءِ هُئي بھار جي.
وار هڪڙو وصف تنھنجي، وات ڇا ورندي چوي،
بھشت ۾ هئي بوءِ، سا انھي هٻڪار جي.
مون تہ ڏينھن ميثاق جي، اي روء ڏٺي هئي روبرو،
واصل سڄي واري هئي، برھہ جي بازار جي.
”لولاڪلما خلقتل افلاڪ“ جو آواز هو،
واکاڻ وائي وات ۾، هُئي هار ۽ سينگار جي.
عرش ڪرسي آسمان ۽ سندس ساڪن سڀئي،
حيران حيرت ۾ هئا، عبرت ٿين اسرار جي.
ماڻھو ملڪ، جن و بشر جيڪا خلق هئي جھان ۾،
تن سڀن کان ٿي هئم، ساراھہ صفت سردار جي.
وڻ ٽڻ، واديون، واھہ وهندڙ، جانور، جيتام جي،
تن ۾ سُر پر رات ساري هُئي پرين جي پار جي.
ڪئين دفعا مون سؤ ڪنن سان، پئي پکين ڪئي پچار،
لاهيو ويٺا لولي هُئا، جانب سندي جنسار جي.
اي ادا عاجز نہ آهي من منھنجي جي مجال،
جو ڪري ظاهر ذري، ڪا دوست جي درٻار جي.
اي سدا ”گل“ هي صدا، من سوز واري سا سڻي،
درد واري دانھن در تي، پيش ٿئي پينار جي