موڪلايو ٿو وڃان
جان، جند، جيرو، جگر، جاني جلايو ٿو وڃان.
گهر گهر جي ڪئي غلامي، ڳڻ ڀريا تنھنجي ڳوٺ ۾.
ڪورين ڪمين جو ٿي ڪنيزڪ، کر کلايو ٿو وڃان.
سبب تنھنجي يار سھڻا، هٿ ٻڌم هر ڪنھن اڳيان.
نام ’نوڪر‘ پنھنجو ساڄن، هت سڏايو ٿو و ڃان.
آءُ! ﷲ لڳ اي عجيبا، اڄ اچڻ جو ڏينھن آھہ،
دانا تنھنجي ديس مان، لائق ليلايو ٿو وڃان.
اڄ پڇاڙي ۾ پرين، صحبت سدا ”گل“ ساڻ ڪر،
موٽي اچڻ جو آسرو، اميد لاهيو ٿو وڃان.