بي ننگو بادشاھہ
رکي لالچ ٿيو لوڀي پنھنجي لڄ ڇو لٽائين ٿو؟
اکيون کولي عمر تون اچ، رڳو مورت ڏسي نا مچ،
توکي سائين چوان ٿي سچ، پنھنجو وڙ ڇو وڃائين ٿو؟
آهين راڻو تون راجا ٿي، ڇڏي بڇڙي تون باشا ٿي،
هتان لک ويا سي لاشا ٿي، ڪنگالڻ ڇو ڪڪائين ٿو.
اسان گذران گولون ”گل“ ٻئا ڦوڳن سندا جي ڦل،
نڪو موتي اسان وٽ مُل، تڏهن تون منھن مَٽائين ٿو.