ڪالم / مضمون

منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو

امر رائيسنگهه راجپوت دردوندي جي ديس جو نوجوان ليکڪ آهي، جنهن جو ڏڪاريل ڏيهه ٿر جي پسمنظر ۾ لکيل پهريون ڪتاب ”منهنجو صحرا سڏڪي ٿو!“ اوهان جي هٿن ۾ آهي. هن ڪتاب ۾ ٿر ۽ ٿر جي ماروئڙن جي ڏکن، ڏولاون، ڏڪار جي موتمار صورتحال سان گڏ وسڪاري جي اڌورين آشائن جون ڪٿائون آهن، جيڪي مضمونن ۽ تاثر جي روپ ۾ بيان ڪيون ويون آهن.
Title Cover of book منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو

دردِ دل رکندڙ سادڙو ليکڪ

راجپوتن جي رت ۾ هجڻ ته تلوار جا تجلا کپن، راجپوت سونهي ته رڻ ڀومي ۾ ٿو. رڻ ڀومي ۾ راجپوتن جون تلوارون سدائين وطن سان بي پناهه محبت ۽ عشق جي ڪري اٿنديون رهيون آهن. قلم تلوار کان تکو آهي. اها اڪابرن جي ڳالهه آهي . پر پاڻ تلوار ۽ قلم مان، جي چونڊ ڪرڻي پئي ته چونڊ تلوار جي ڪنداسين. اها هر ڪنهن جي سندي مرضي آهي. جيڪڏهن ڪير قلم جي چونڊ ڪري ته به مرضي وارو آهي. هيستائين تاريخ راجپوتن جي لکي وئي آهي. انهي سان ڪتاب ڀريا پيا آهن. اُهي کڻي چئون ته راجپوتن جي سورهيائي سپوٽائي تي چارڻن، ڀاٽن، ڀانن کان وٺي ڪيترو ئي ادب آهي جيڪو راجپوتن تي سرجيو ويو آهي. راجپوت تاريخ جا هيروز به رهيا آهن . اهو به وطن سان محبت جي ڪري. هاڻ جڏهن نه تلوارون رهيون آهن ۽ وري رڻ ڀومي جا ميدان تبديل ٿيا آهن ته راجپوتن ۾ وطن سان محبت جو اظهار قلم جي مس ذريعي ظاهر ٿيو آهي . هيستائين ٿر مان منهنجي نظر ۾ رجپوت دليپ سنگهه کانسواءِ ڪو اهڙو رائيٽر ناهي گذريو جنهن جو ذڪر هتي ڪجي . پر آئون لکڻ ويٺو آهيان امر راءِ سنگهه راجپوت جي ڪتاب منهنجو صحرا سڏڪي ٿو تي. هن ڪتاب جي نالي ۾ جيڪا پيڙاءِ ۽ درد آهي. اهو نالي پڙهندي ئي محسوس ٿئي ٿو. هي نالو پڙهندي جيڪڏهن ڪو ڀٽ تي ويٺل هجي ته اهو اهين محسوس ڪندو ڄڻ هن جي چوڌاري بيٺل وڻ ، ٻوٽا، ڀٽون ڏهرن ۾ کارا کوهه انهن کوهن تي اسڙڪندڙ مال سڪل اواڙن ۾ چهنڀون هڻندڙ پکي سنسان پير واٽون تپندڙ واري سڀ ڪجهه سڏڪي رهيو آهي . روئڻ ۾ به وري سڏڪي تي سڏڪو. انهي ڪتاب جو پهريون مضمون ئي انهي عنوان سان آهي. انهي پهرئين مضمون جي پهرئين سٽ ۾ سنئوڻ سڄڻ من ويري هن هڪڙي لوڪ ڏاهپ جي چوڻي تي ڪيترو ڳالهائجي ۽ ڪئين ڳالهائجي اهو ڪو ٿر جي پوڙهو ئي ڳالهائي سگهي ٿو . جيڪو سنئوڻ ٻولائيندو هجي. اها ئي ٿر جي ڏاهپ آهي جنهن کان هن ڪتاب شروع ڪيو آهي انهي پهرئين سٽ کان اڳتي ٿر جي پيڙا جا پيرا جئين راءِ سنگهه ليڪيا آهن . يا اُهين کڻي چئون ته هن ٿر جي درد کي لفظن ۾ محسوس ڪرائڻ جي ڪوشش ڪئي آهي اهو اوهين پاڻ پڙهندا ۽ پڙهندي پڙهندي جي ٿر کي پنهنجي اندر محسوس ڪندا تڏهن ئي اوهان کي خبر پوندي ته ٿر ڇا آهي . ٿي سگهي اوهين پاڻ اهو پڙهندي ڪٿي ٿر جي درد جي علامت نه بڻجي وڃو. اهي سڏڪا ڪٿي اوهان جي رڳ رڳ مان نه اٿن انهي مضمون کان اڳتي هن جو ٻيو مضمون سرلان جي سرير جي پيڙا تي آهي . جيڪا سرحدي ليڪي کان هن پاسي آهي . هن پاسي ويهي هو ڪئين پنهنجي وطن ڏانهن اچڻ جي تانگهه ۾ آهي هو اتي وڻن کي رکڙيون ٻڌي ٿي .هن اتي وڻن کي ٻوهه ٻلايا ڀاءِ به ڪيا آهن . ۽ اتان ايندي لاهور ۾ هن جا پساهه پورا ٿين ٿا ۽ هن جي مٽي وري سرحد پار وڃي ٿي . اچڻ جي باوجود به هو پنهنجي وطن کي نه ته اکين سان ڏسي ٿي ۽ نه ئي وري هن جي مٽي پنهنجي مٽي سان ملي ٿي نه وري هن جون هڏيون ساڙڌرو يا سنڌو جي لهرن ۾ لوڙهن ٿيون. هن اهو محسوس ڪرائڻ جي ڪوشش ڪئي آهي . انهي کان اڳتي هن جو ٻيو مضمون ٿوهرن جهڙيون مسافريون آهي . انهي ۾ هن ٿر جي درد جا وري عڪس چٽيا آهن . انهي ۾ هن هڪڙو جملو لکيا پيا لوڙهيون ۽ ماروئڙن لئه ڳوڀ لفظ استعمال ڪيو آهي. اهين اسان جا ماروئڙا ڳوڀ آهن به سهي . انهي ئي مضمون ۾ لطيف جي هڪڙي سٽ لکي اٿس “ ڏونگا آڇ م تن منگڻ جني مهڻو” اها هڪڙي سٽ ئي ٿر ۾ ڏڪار جي ڪري بئراج ۾ لهي ايندڙ مارو ماڻهن جي عڪاسي ڪري ٿو. انهي مضمون ۾ هن ٿر جي ماڻهن جي بيمارين ۾ پنهنجا لوڪ ڏاهپ وارا ڏس به لکيا آهن . بخار ۾ ڄار جا پن ۽ اڪن جا پڙڪلا ڇاتين تي ٻڌي نم گهوٽي پئيندا ۽ جئيندا آهيون. امر راءِ سنگهه جي گهڻن تڻن مضمونن ۾ هن جي پنهنجي محسوسات آهي . هي هڪ عام نج ڳوٺاڻو ٿريو آهي . هي ٿر کي ڪئين پنهنجي اندر محسوس ڪري ٿو اهو ئي هي لکي ٿو اهو ئي ٿر ٻين کي محسوس ڪرائڻ جي ڪوشش پڻ ڪري ٿو. انهي ۾ هي ڪيترو ڪامياب ويو آهي . اهو اوهين پاڻ پڙهي پوءِ ئي ڪو فيصلو ڪري سگهندا . اڳتي وري مضمون ڏياري تي آهي . انهي کانپوءِ ”بابل مونکي انهي گهر ۾ ڏجان جنهن ۾ اٺڙيون هجن ڇو جو انهن جون وکون وڏيون آهن“. هي هڪڙو طويل مضمون آهي . جيڪو اٺ جي نسل هن جي عادتن . هن جي سينگار هن جي ٻڙهي انهي تي هن تفصيل سان ۽ سٺو لکيو آهي . انهي ۾ هن لوڪ داستانن جا حوالا پڻ ڏنا آهن. جن لوڪ عشقيا داستانن ۾ اٺ جو استعمال ٿيو آهي . اها هڪڙي حوالي سان تحقيق پڻ آهي . جيڪا سڀاڻي تاريخ ٿئيڻي آهي . ڇو جو راءِ سنگهه پاڻ لکي ٿو ته اهي اٺ ٿر مان آهستي آهستي ختم ٿيندو پيو وڃي . انهي موضوع تي هڪڙو مڪمل ڪتاب به جي چاهي ته امر راءِ سنگهه جهڙو ليکڪ لکي سگهي ٿو . انهي کان اڳتي آکاٽي تي مضمون آهي . جيڪو هارين جو ڏينهن پڻ آهي . پيرون به پڪا آهن . اها ڇوڪري جيڪا پرديس ٿر ۾ ٻي ڳوٺ پرڻايل ڇوڪري لئه به پرديسڻ لفظ استعمال ٿيندو آهي . انهي تي ڳيت به آهي . هي ڏيپلي شهر جي اوج جو به اڳتي ذڪر ڪري ٿو جنهن ۾ ڪنهن زماني ۾ روڊن تي گاسليٽي فانوس ٻرندا هئا. هي انهن ميمڻن جو ذڪر به ڪري ٿو جن هاڻ وڃي حيدر آباد وسايو آهي . هن جي ليکن جا ڪي ڪي عنوان اهڙا آهن جو بس ڇا کڻي چئجي .“ اي جيجل منهنجا پير سڙن ٿا مينهن جلدي اچ ”هو اها ڳالهه به ڪري ٿو ته ٿر جي مشهور ٻانهياري ڀٽ به ڪنهن پاڻهياري جي پنڌ سان منسلڪ آهي . اهو اوهين پاڻ پڙهجو انهي ايذائيندڙ درد جو داستان .انهي کانپوءِ جيڪو سگهارو ليک آهي اهو آهي ڍاٽ ۽ مارواڙ تي هن ليک ۾ هن ڍاٽ ۽ مارواڙ تي چارڻن جي دوهن جي دليلن ۽ رسيلي شاعري سان ڳالهايو آهي . اهو پڻ اهڙو موضوع آهي . جيڪو پڻ هڪڙي الڳ ڪتاب جو گهرجائو آهي . هن ليک ۾ راجپوتن جي حاڪميت جي اوج کي به ساريو آهي ته امراڻي جي اوج جا ذڪر پڻ ڪيا آهن .گڍي کان گوڙدرو تائين طويل ليک پڻ هن ڪتاب ۾ ليڪيا آهن.
صحرا سڏڪي ٿو جي هر هڪ صفحي تي ٿر جي ڀٽن جو هڪ هڪ سڏڪو آهي . هي ڪتاب سمورو جو سمورو ٿر تي آهي . امر راءِ سنگهه شاعر به آهي . انهي ڪري هن جي نثر ۾ به ڪٿي ڪٿي شاعري اچي ٿي وڃي . هن ڪتاب ۾ جتي هن جي محسوسات آهي . اتي هن ٿر جي لوڪ ڏاهپ جو پڻ سٺو استعمال ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي . خاص ڪري مارواڙي ۽ ڍاٽڪي دوها ۽ عام ٿري چوڻيون پڻ شامل ڪيون آهن جيڪو ٿر جو اهين کڻي چئجي ته شاهوڪار ادب آهي . ڪجهه اشوز تي پڻ ليک آهن . جتي هن جي محسوسات سگهاري آهي يا درد دل رکندڙ ماڻهو آهي . اتي هن ٿر جي پوئتي پيل علائقي ڏيپلي جي ڳوٺ ڍونڍئي مان ويهي ڄارين جي ٽارين تي پچندڙ پيروون ۽ انهن ئي ڄارين ۾ لڏندڙ سرامڻ جي ٽيج جي لوڏن جو ذڪر ڪيو آهي . راجپوتن جي مارواڙ ۽ ڍاٽ جي ڳالهه ڪئي آهي اتي اٺن جو ذڪر به آهي . ڪي ڪي مضمون پڙهڻ کانپوءِ به اندر ۾ ڪا اڃ رهجي ٿي وڃي . پر هو جنهن انداز سان ٻولي جو استعمال ڪري ٿو . انهي مان لڳي ٿو ته هن جو قلم اڳتي هلي ٿر جي سيڙهن سنڌن ۽ وڻن ۽ پکين جي حفاظت ڪندو. اڃان هن کي لکڻ واري ڪم کي وڌائڻ لئه پڙهڻ وارو ڪم به گهڻو ڪرڻو پوندو . اڃان هن کي رلڻون پوندو اوٺارين جي جهوڪ تي جئين ويو آهي . ڏاٻوري جو ٿي سگهي کير به پيتو هجي . اهين هن کي اڃان ٿر جي درد جا بنياد کوٽڻا پوندا. هي شاعر آهي. انهي ڪري نثر ۾ به منظر نگاري ڪري ٿو. جيڪو پڙهندڙ جو چس وڌائي ٿي. اڃان هن کي خوبصورت تشبيهن ۽ منظر نگاري سان گڏ ڪجهه ڪڙيون ۽ سچيون ڳالهيون ڪرڻيون پونديون . هو ڏاڍو سادو به آهي . مونکي جڏهن هو ڪلهي تي ٽواليو رکي ڳالهائيندو آهي تڏهن به وڻندو آهي . جڏهن اسٽيج تان ڊگها ڊگها نظم پڙهندو آهي تڏهن به وڻندو آهي . هن ڪتاب ۾ پڻ وڻي ٿو. هن جي چهري ۽ اکين کي پڙهي سگهجي ٿو . جنهن ۾ ٿر به اوهان کي اهين نظر ايندو جئين هن ڪتاب ۾ نظر اچي ٿو.

خالد ڪنڀار
نهٽو (مهراڻو) ٿر