صحرا سوڳوار آهي....!!
ٽڙڻ جي مند ۾ ڇڻي ويل انهن ڍاٽ جي معصوم گلابڙن جي درد جو درمان شايد صدين تائين ٿي نه سگهي. انهن نردوش ٻارڙن جا مائٽ غربت جي لڪير هيٺ جيون گهارڻ جي ڪري پنهنجن پيارن جو صحيح علاج نه ڪرائي سگهيا. اسان جي هن ڏکايل ڏيهه ۾ بُک، بدحالي، بروزگاري ۽ غربت جي حالت اهڙي آهي جو 50 سيڪڙو ماڻهن کي هڪ ويلو ماني مس ملي ٿي. هاڻي توهان اندازو لڳايو ته اهڙي پسماندگي ۾ ماڻهو سٺو علاج ڪٿان ڪرائيندا؟ پرائيويٽ اسپتالن ۾ ته وات پٽيا واڳون ويٺا آهن اتي ڪير غريب ويندو؟ باقي سرڪاري اسپتالن ۾ وڃڻ کان سٺو آهي ڪنهن حڪيم وٽ وڃجي. ٿر جا معصومڙا سڀ سرڪاري اسپتالن ۾ اجل جو شڪار ٿيا آهن. ڪن لاٽار ڪري ويٺل سرڪار تڏهن اک کولي آهي جڏهن پاڻي پار لنگهي چڪو آهي. هاڻي آءُ نه آءُ اسان آ پليو آسرو وانگي نراس ماروئڙن سڀئي آشائون پلي ڇڏيون آهن. بُک ۽ بيماري کي پنهنجو مقدر سمجهي هارايل جُواري وانگي مايوس مارو بي يارو مددگار بڻيل آهن.
ٻن سالن کان قحط جي لپيٽ ۾ لوڙهيندڙ صحرا ٿر جي سورن کي اوچتو هينئر سياسي پنڊتن ۽ اين جي اوز وارن ميڊيا جي آڌار هاءِ لائيٽ ڪيو آهي. اهو ان ڪري جو انهن کي مال ميڙڻو آهي. وارا نيارا ڪرڻا آهن. ريسٽ هائوسن ۾ راتيون گذاري جيون جيئڻو آهي باقي مٺيون اُهي مائرون جن جا اولاد بي دردي سان اجل جو شڪار ٿيا آهن. اُنهن معصومڙن جي حياتين جو مُلهه حڪومت هڪ هڪ لک مقرر ڪيو آهي. احساس جي حس کان محروم انتظاميا کي ڪهڙي ڪَل ته انهن مُرجهائجي ويل گُلڙن جي هڪڙي ننڍاکڙي مُرڪ جو ملهه ناهي. توهان ته حياتي جو ڪَٿيو آهي؟ وڃي پڇو اُنهن اڀاگين مائرن جي ممتا جي دکندڙ آگ کان ته اولاد جي جهوريءَ ڪيتري ڪٺن آهي؟ منهنجي ٿر جي مري ويل مورن، ڍورن ۽ معصومڙن جي لاشن تي سياست ڪندڙو! وڃي پُڇو انهن پوڙهن پيئرن کان (جن جا سهاري پيريءَ ۾ پرواز ڪري ويا آهن). ته قحط کي ڪيترا سال ٿيا آهن؟ توهان هينئر اک پٽي آهي! ڇا هاڻي اُنهن نماڻن سان نياءَ ٿي سگهندو جن جا لاڏلا رت جون الٽيون ڪري سرڪاري اسپتالن ۾ مغرور ڊاڪٽرن جي لاپرواهي سبب مري ويا آهن؟ اُنهن معصومڙن جي کُليل اکين ۾ رهجي ويل هزارين حسرتن ۽ خوابن جو حساب هاڻي ڪير ڏيندو؟
مڃون ٿا ته سرڪار سوس ڏيڻ جو اعلان ڪيو آهي. امداد به ملندي پر 50 سيڪڙو به شفاف نموني نه ورهائجندي. جيئن اڳ ڊيلر ۽ وڏيرا پنهنجا ڀڀ ڀريندا رهيا آهن هاڻ به ائين ئي ٿيندو. بنان سورس ۽ فورس جي ڪنهن به غريب جو چُلهه نه جلندو ڪنهن به ڪولهي يا ڀيل غريب کي ڪڻڪ جي ٻوري مفت نه ملندي ۽ ائين غذائيت جي ڪمي جي ڪري غريبن جا ٻار ڪالرا ۾ تڙپندي مرندا ويندا. اُنهن جو واهر وسيلو نه ڪڏهن ٿيو نه ٿيندو.
ڏيهه ۾ ڪاهي پيل لوڌي ڏُڪار جي ڪري مورن ۾ راڻي کيت پئي ۽ مور مري ويا. ڍڳين ۾ سمهاڙو پيو ۽ ڍور مري ويا. اُٺن ۾ سيڙا پيئي ۽ وڳن جا وڳ چَٽ ٿي ويا. رڍن ۾ ماتا پئي ڌڻن جا ڌڻ اُجڙي ويا. ٻارڙن ۾ ڪالرا پئي ۽ ٿر جي مستقبل جا معمار مري ويا. انهن سمورن ڏکن، اهنجن، بيمارين، بُکن کي صرف فطرت محسوس ڪري ٿي. انهيءَ جهوريءَ ۾ جهُريل سمورو صحرا سوڳوار آهي. روهيڙن جا گُل ڪوماڻيل آهن. ڪارونجهر جو ڪنڌ جهڪيل آهي. مورن ۾ ماٺ آهي. منهنجو اُداس صحرا سوڳوار آهي!