ليکڪ پاران
”منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو“ ۾ شامل لکڻيون منهنجي اندر جو آواز آهن، مُنهنجي روح جي رڙ آهن. انهن لکڻين جي ادب ۾ ڪهڙي اهميت آهي ان جي مونکي ڪا به خبر ناهي پر ايترو ضرور احساس آهي ته انهن لکڻين ۾ احساس آهي. انهن ۾ اُنهن مائرن جا سُڏڪا آهن، جن جا ٻار بي تحاشا بُکن جي باهه ۾ ٻري ويا. اُنهن مورن جون اوڇنگارون به آهن جيڪي راڻي کيت واري روڳ ۾ موت جو کاڄ بڻجي ويا ۽ اُنهن ڪُٺل تترن جون تنوارون آهن جن کي شڪارين ڏاٺ رس جي ڪارڻ ڊوڙائي ڊوڙائي ماريا. انهن ننڍين ننڍين لکڻين ۾ ٻيو ڪُجهه هجي نه هجي پر غريبن سان محبت، پکين سان پيار ۽ سُونهن جي پوڄا جا سمورا گُڻ سمايل آهن. وڻن سان ويجهڙائپ ۽ ڌڻن سان دل لڳي آهي.
منهنجي لکڻ جو ڪو به باقاعده وقت مقرر ٿيل ناهي، مون ڪڏهن به منصوبابندي سان ويهي ناهي لکيو. منهنجي زندگي وانگي مُنهنجيون لکڻيون به بي ترتيب ۽ بي ربط آهن. آئون جڏهن به عيد، هولي يا ڏياري جي ڏهاڙي ڪنهن غريب کي اميرن جي درن اڳيان اوبار کائيندي ڏسندو آهيان ته تڙپي اُٿندو آهيان ۽ لکندو آهيان. آئون جڏهن به ڪنهن نياڻي کي ننگي پير، پيٽ لئه ڪاٺيون ڪندي ڏسندو آهيان تڏهن لکندو آهيان. مون جڏهن به ڪنهن اُتم کي اڇُوت سان نفرت ڪندي ڏٺو آهي لکيو آهي. مون ته تڏهن به لکيو آهي جڏهن هن ديس جي ڪنهن ڌيئاري کي ريتن جي آڙ ۾ پرڏيهه اُڪاريو ويو آهي.
مون کي اهو ڏک قطعي ناهي ته هن ماڊرن ازم واري دؤر ۾ اينڊرائيڊ موبائيل کان وٺي موٽر سائيڪل تائين جديد سهوليتون هلائي نه ٿو سگهان پر مون کي ڏک اهو آهي ته مونکي پوليس واري نوڪري به نه ملي. جنهن جي فزيڪل ٽيسٽ ۾ آئون ڀَيل جي ڊڊي جيان ڊوڙيو هئس. اُن ساهه وڃائيندڙ ڊوڙ جو احساس اُنهن کي ئي هوندو جيڪي مونسان گڏ ڊوڙيا هئا، جن کي نوڪري اڃان تائين ناهي ملي. مون کي ته هاڻي ان جي تقاضا به نه ڪرڻ گهرجي ڇو ته 26 جون 2016ع تي آئون 29 سالن جو ٿي ويندس. اها مهرباني ماستر ڏاڏو جي جنهن مونکي پرائمري ۾ داخل ڪرڻ مهل منهنجي جنم جي حقيقي سال 1987ع بدران 1988ع لکيو هو. اُن کي شايد اها خبر هئي ته هن نڀاڳي کي نوڪري ته پونئان پوءِ ڪو نه ملندي، پر سال هڪڙو عمر ته گهٽائي لکان. بهرحال مايوسي ڪفر آهي جيڪو خُدا ڪيو ۽ ڪندو سو بهتر آهي ۽ رهندو. منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو جي ڪا لکڻي جيڪڏهن محبت جو موجود بڻي ۽ اوهان کي وڻي ته ڀلا ڀاڳ ڀائيندس.
مهربانيون سائين ڪلاڌر مُتوا، شوڪت حسين شورو، خالد ڪنڀار، دليپ ڪوٺاري ۽ شهاب نهڙيو جن پنهنجو قيمتي وقت ڪڍي مون ناچيز جي هن ننڍڙي ڪتاب تي پنهنجا وڏا ۽ بامعنيٰ رايا لکي ڏنا. ٿورا ته انهن دوستن جا به لک جن هر ويل منهنجي سڏ کي دل سان ورنايو، انهن ۾ مير هيمراج سنڌي، وڪيل رائسنگهه سوڍو، صحافي نظام سمون، شاعر عبدالله آس هنڱورجو، ڪامريڊ سورن سنگهه سوڍو، رنڇوڙ سنگهه ششوديا، سانگي ڏان ساڏور، ميهو جي کاوڙيا، منگل سنگهه راٺوڙ، پرتاب سنگهه پڙهيار، دائود ساهڙ، راٺوڙ رامسنگهه ڪوٽڙيوم گلاب سنگهه ڪوٽڙيو، مهيش راجپوت، راجا حنيف نهڙيو، عبدالرزاق سميجو، راجا ڪنڀر، وفا گلاب سنگهه، جھان عالم سميجو، محبت سنگهه ٻيواٽو، جمال بجير، ڪيسرسنگھه سوڍو، گھنشام تيجاڻي، راجا پير بخش راهمون، محمد رحيم سميجو، دسرت ٿري، امير حسن هنڱورجو، پدمسنگهه مهر، اعجاز بلوچ، آنٻراج سنگھه راٺوڙ، وفا هريش کيتاڻي شامل آهن.
ـــ امر رائيسنگهه راجپوت
03463751610