منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!
سنئوڻ سڄڻ من ويري واري سٽ تي عمل ڪندي ڪو ٿاريلو هاري ڪنهن خاص ڏڻ تي سنئوڻ ٻولائڻ لئه ڪُلهي تي هر کڻي ٻنيءَ ڏي وڃي ٿو، سنئوڻ به سُٺا ٿين ٿا، سانگوڻي ٻولي ٿي! پوءِ به هر سال ڏُڪار ڏيل ڏاري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو!!
جڏهن
سانوڻ جي پهرين ٽيج تي پيڪين کان پري ساهورين گهر ٿاريلي بنان ڪاند جي تنهائي ۾ تڙڳندي لُڙڪن سان پاند پُسائي ٿي. سرتين ۽ سهيلين جي رهاڻ جي رس ۽ چس کي سنڀاري ڪو اُداس گيت گُنگنائي ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو!!
جڏهن
سانوڻي مُند ۾ سڄو آڪاش عجيب رنگن ۾ رنگجي ٿو. گگن منڊل ۾ گوڙ ۽ کنوڻ جا تجلا ٿين ٿا. سُرمئي، ناسي ۽ ڀورا بادل ڏسي ڌرتي جي سيني ۾ غذب جي اُڀار اچي ٿي. هن ديس جي جل پياسي ڌرتي پلر جي هڪ بوند لئه سڪي ٿي. ٿر ٻاٻيهي جي پلر ترشنا ۾ نڙي سُڪي وڃي ٿي پوءِ به بارش سمنڊ ۾ وسي ٿي!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو..!!
جڏهن
ٿر جي کيٽن ۾ ڪو ويڳاڻو پنڇي پنهنجن ٻچن جي پيٽ پورائي لئه چوڻ چُڳي ٿو ته اچانڪ ڪو باز ڀڙڪو ڏي ٿو ۽ هو ڏور آڪاس ۾ اُڏامي ٿو پر حياتيءَ لئه ڪيل اِهو حسين حيلو وئرٿ وڃي ٿو. عقاب هن جي ريشمي بدن کي پنهنجن چُهنبدار چنبن سان ڇيهون ڇيهون ڪري ٿو!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو..!!
جڏهن
ٿر جي بي سمجهه ٻارڙيءَ مري ويل مور کي معصوميت مان هنج ۾ کڻي وڏي پيار ۽ پاٻوهه مان ٿڦڪي هڻي ٿي. ڊيل جي ميل بنان مري ويل اُن نڀاڳي مور جو درد انتظاميه کان وڌ هي ٻارڙي ڄاڻي ٿي جيڪا مئل مور جو مقدس کنڀ ڪنهن مندر ۾ کڻي وڃڻ بجاءِ ڪارونجهر جي هنج مان وهندڙ ڀٽياڻي نديءَ جي نانءُ ڪري ٿي، کنڀ کي تاريندي هن جي معصوم اکين مان هڪ اُداس ڳوڙهو ڳڙي پوي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
سورنهن سالن واريءَ ڪنچن وهيءَ ۾ ڪٿي ڪنهن ڪنيا سان ڪو پنجاهه سالا پوڙهو پرڻجي ٿو ۽ اَڀاڳي ڪنيا سهاڳ رات جو ڏهاڳ جهڙو ڏک ڀوڳيندي حياتي جا هڙئي درد هڪڙي ڌڪ ۾ ڏوڪي منهن تي ڦڪي مُرڪ آڻي، پوڙهي ور کي پنهنجو مجازي خدا مڃيندي پيرين پئي پرڻام ڪري ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
غربت جي ڪچي گار سهندڙ غريب مزدور سڄو ڏينهن هماليه جيڏي همالي ڪرڻ کانپوءِ به مهانگائي سبب سنجها ويلي خالي هٿين گهر موٽي ٿو، گهر جي آڳر ۾ مٽي سان کيڏندڙ مٽي هاڻا ٻار پورهيت پيءَ جي آجيان لئه ڊوڙي سندس گدلي چولي سان چنبڙي پون ٿا ۽ هُو موٽ ۾ فقط کل جي خرچي ڏي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ڪنهن غريب ٻار کي سندس ماءُ صبح سويل سنڀرائي اسڪول موڪلي ٿي انهي آس تي ته علم جا ٻه اکر سکي سندس هونهار فرزند سڀئي لُڙ لاهيندو. ٻار بنان سليٽ ۽ پين جي ذهني شعور سان تعليم پرائڻ ۽ ملڪي وقاس ۾ وک وڌائڻ لئه سرهائي سان اسڪول وڃي ٿو پر بااثر ماستر هن کي علم جا ٻه شبد سيکارڻ بجاءِ غريبي جو فائدو وٺندي بي گناهه ٻار کي شرارتي جو لقب ڏيئي وڏي بي حيائي سان ماريندي معصوم ٻار جا هٿ رتو رت ڪري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
هارايل جواري جهڙو جيون گهاريندڙ منهنجي موميءَ ماروئڙن جي ميرن وڳن، چيڙهه پيل چڳن ۽ اُگهاڙن انگن تي ڪو تونگر بنهه نه سهڻ جوڳو ڀوڳ ڪندي ٿريي جو لقب ڏيئي ٿوڪاري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
زندگي جو گاڏو گهلڻ لئه ڪنهن کان وياج تي قرض کڻندڙ غريب ڏوٿي پريشان ٿئي ٿو ته سندس پتي ورتا زال پنهنجي پتي جي پت رکڻ لئه نڪ مان نٿ لاهي ڏي ٿي ۽ غريب ڏوٿي پنهنجي پِراڻن کان پياري پتنيءَ جي نٿ وڪڻي قرض چُڪائي ٿو ته سماج هُن تي بي هودا ٺٺوليون ڪندي ڪم چور يا نڀاڳي جهڙا لقب ڏي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
تڙ تڙ تي تڙڳجڻ بجاءِ هڪڙي ئي محبت جي مانسرور مان محبت جا موتيءَ چُڳڻ جي من ڀاونا رکندڙ ڪنهن هنس سان محبوب بارشن جيان بي وفايون ڪري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
محبوب جي گرم ڀاڪر جهڙي دلربا مُند سياري ۾ سائيبريا کان اُڏامي آيل، پن پاتلين اکين جهڙن پکين تي عرب سامروٽي جي سنن ۾ بي گناهه فائر ڪن ٿا.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ڀٽ جي ڀِڪ ۾ اداس ويٺل ڌنار پنهنجي ڌڻ ڏي نگاهه ڪندي سوچي ٿو ”هيل ماتا هاڃا ڪري ڇڏيا“ هو مونن ۾ مُنهن وجهي مُقدر کي ميار ڏيڻ بجاءِ اُنهن تي سوچي ٿو جن کي پر سال هن قيمتي ووٽ ڏنو هو. هن هيڏي هاڃي تي به ٻه پير ڀري اُهي لڙي حال پُڇڻ نه آيا، انهيءَ سوچ ۽ افسوس ۾ هو اُٿي بانسري جي بدن تي سُڪل چپ رکي ڦوڪ ڏئي ٿو! بانسري نو ورني وڌوا جي اوڇينگار بڻجي آلاپ ڪري ٿي!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ڏياري جي ڏينهن دارون جي نشي ۾ ڌُت امير شرابين کي شراب پيئندو ڏسي ڪو غريب ٿاريلو ڪجهه پلڪن جي لئه زندگي جي تلخي دور ڪندي زهريلي ٺري جي ٻاٽلي ڏوڪي ٿو. زهر هُن جي نس نس ۾ ڦهلجي ٿو ۽ هو حياتي تان هٿ ڌوئي ويهي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
اوچ نيچ ۽ ڀيد ڀاوَ واري مُرده سوچ رکندڙ ڪو اُتم ذاتي هن ديس جي دادلي دراوڙ جي پاڪيزه ڌيءَ تي ڇُوت ڇاتَ واري ڇاپ هڻي اُن کي اڪ جي پُڙي يا ٻُڪ ۾ پاڻي پياري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
صحرا ٿر جي سموري تاريخ ان ڳالهه جي گواهه آهي ته ٿاريلي سراپا وفا آهي! حُسن ۽ حيا جو هماليه آهي! پوءِ به ڪٿي ڪو تر جو تونگر مڙس ڪاري جو ڪَلنڪ ڏيئي ڪنهن نردوش ناريءَ کي طلاق يا تياڳ ڏي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
آکو پايو جي ان گڏ ڪرڻ لئه در در جا بابو بيکاري بڻجي معصوم ٻارڙا تتل ڪاڙهي ۾ سڄو ڏينهن ڳوٺ ۾ ڦيري ڦرن ٿا، سُڪل تراين جا ترا ٻهارين ٿا، انهيءَ آس تي ته مولا مهر ڪندو ۽ ڌرتي جو داتا وسي پوندو اسين ڀنل دوڙ مان ڀونگلا ٺاهي مينهن وساڙن سان کيڏنداسين پر پوءِ به بارش بنان گرج برج جي هلي وڃي ٿي. معصومن جي آس نراس ٿئي ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
مڃون ٿا ته پنگريو جي پڊن تي ڀوري ڀيل سان وڏو ويل ٿيو آهي. هُن جي جسد خاڪي کي جيجل جي جهولي مان ڪڍي ٻاهر اُس ۾ اُڇلايو ويو آهي. انسانيت جو ڪنڌ شرم مان جهڪيل آهي پر نمن واري شهر جي نزديڪ چند ڪلو ميٽرن تي آباد چوڻار ۾ رزاق مڪواڻي جي نوجوان رت سان ٿيل وحشياڻي راند تي پوري انسانيت کي ٻُڏي مرڻ کپي. پر هتي سڀ ڪجهه جائز آهي الئه ڇو؟ عبدالرزاق کي نوجواني جي نبور وهيءَ ۾ بنان ڏوهه جي ڪُٺو ويو. رزاق جي جيجل هر ويل پُٽ جي جهوريءَ ۾ جُهري ٿي، پل پل جيئي ۽ مري ٿي، ڀيڻ پنهنجي ڀاءُ لاءِ پُڪاري ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ٿر جو فطري حُسن دنيا لئه دنگ آهي! ڏُڪار سُڪار ۾ ساوا رهندڙ هتي جا وڻ ۽ ٻوٽا ماحول کي ملوڪ بنائڻ ۾ وڏو ڪردار ادا ڪن ٿا. اُنهن اُملهه وڻن ۾ نمايان نانءُ ڪجهه هن ريت آهن، ڪنڊي، ڪونڀٽ، روهيڙو، ٻير ۽ ٻٻر کانسواءِ انيڪ اهڙا وڻندڙ وڻ آهن جيڪي پنهنجي پنهنجي اهميت الڳ الڳ رکن ٿا. ڪونڀٽ جيڪو وسڪاري ۾ ڪيئي ڪوڏ ڪري ٿو. اُهو سياري جي سرد رُت ۾ بنان بارش جي پلڙا پچائي ٿو. اُهي پلڙا هِن هڏ ٺار مند ۾ مال لئه وڏي وٿ بڻجن ٿا. ڪونڀٽ کانسواءِ ڪنڊي به ٿري وڻن جي وطن جو هڪ انمول رتن آهي. ڪنڊي ڦڳڻ ۾ ٻور جهلي ٿي ۽ ويساک ۾ ڦل ڏي ٿي، سنڱريون نه رڳو مال جي منهن ۾ ڏنيون وڃن ٿيون پر انهن کي مٽي جي ڪُنن ۾ رڌي ماڻهو وڏي ڪوڏ سان کائيندا آهن. ڪنهن بنارسي ساڙهي تي سجايل ڳاڙهن ٻڙن جهڙو وڻندڙ وڻ روهيڙو جنهن جو خوبصورت گُل خوشبوءَ کان خالي هئڻ باوجود پنهنجو پاڻ ۾ الئه ڪهڙي مٺاس ۽ مڻيا رکي ٿو جو اگر ٻڪري يا رڍ هڪ دفعو به اُن کي چکي ورتو ته سڄو ڏينهن روهيڙي هيٺ وري گُل ڪرڻ جي آس ۾ بُکايل بيٺي رهندي. اهڙن عجيب ۽ حسين وڻن کي مُنافي خور ٿر جي سر زمين تان بنهه بي رحمي سان وڍي ۽ ٽُڪي وڃن ٿا.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن چيٽي چانڊوڪي جي پونم رات، محبوب سان ميل ڪرڻ لئه دڙن تي نڪتل دلير عاشق جون ساحر اکيون انتظارن جي مسافري ڀوڳيندي جاڳ جو سمنڊ جهاڳيندي جونجهڪڙي ويل جهري پون ٿيون ان ڪري جو بي وفا محبوب پرين سان پيار جا ڪوڙا قول ڪري، وصل جي واٽ وساري ويهي ٿو. عاشق جي اکين ۾ درد جو جوت جلي ٿو!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ٿر جي مها سُندر شُشيل نياڻي مهر راڻي کي، لاکي ڦُلاڻي بنان ڏوهه جي ڏينهن ڌونئري جو سهاڳ جي مند ۾ ڏهاڳ ڏنو هو. اِها وقت جي وڏي ويساهه گهاتيءَ هُئي، هڪ اٻلا عورت سان گهور انياءِ هو! مهر راڻي جو اُداس روح اڄ به ريگزارن ۾ ڀٽڪندي انصاف لئه پُڪاري ٿو!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ٻاراتڻ جي وهيءَ ۾ پونگل گڊ جي پيار ڍولي سان دل اڙائيندڙ ڍاٽ جي ڊيل مارئل جو من ڍولي لئه لڪ لڪ تي ليلايو هو. واٽ ويندڙ مسافرن کي سنديسا ڏيندي ڍولي کي ميارن جا مڻ مُڪيا هئا، پر پوءِ به ڍولي مارڻيءَ جي مڪار محبت ۾ اچي مارئل کي صفا وساري ڇڏيو هو. ڍولاتيسين ڍور ڀلا چوندي مارئل جو روح اڄ به ٿر جي ڀٽن ۾ ڀٽڪي ٿو!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
قدام جي قد جيڏيون ڊگهيون ٿاريليون مٿي تي ٻيلهڙا کڻي پيرين اُڀراڻيون پند ڪندي ٻانهياري جيڏين ڀٽن تان پاڻي لپ لئه ڪاڙهن ۾ ڀٽڪن ٿيون، انهن جي انڊلٺي انگن مان پيار جي پهرين چُمي جهڙو سڳنداسي پگهر کيهه ڀڪلين کُڙين تان وهي تتل واريءَ ۾ جذب ٿئي ٿو!
ڌرتيءَ جي دل درد ۾ ڦٿڪي ٿي!
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
گرينائٽ ڪڍڻ لئه فخر ٿر ڪارونجهر جي جانٺي جسم کي زور آور مشينن سان ڌماڪا ڪندي ڇيهون ڇيهون ڪن ٿا، پکين جا آشيانا لرزن ٿا. مور دانهون ڪن ٿا. هرڻ ڇال ڏيندي بي موت مرن ٿا.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
غُربت جي گهاتُو هٿان گهايل ڪا ويراڳڻ ٿاريلي بُکايل ٻچن لئه رٻ اُڌاري پنڻ لئه ڪنهن امير جي اگهاڙي در اڳيان رحل جهڙا هٿ ٽنگي ٿي. امير هن جي بُک بدران ٽُٽل چولي مان اُڀاميل اُرهه تڪيندي، هُن جي عصمت جي قيمت ڪٿي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ڪو اڻپڙهيل ۽ اٻوجهه ٿاريلو پنهنجي وني جو سڃاڻپ ڪارڊ ٺهرائڻ لئه نادرا آفيس وڃي ٿو، هُن کي بنان ڀتي جي ڪارڊ ان ڪري نه ٿو ٺاهي ڏنو وڃي ته هُن جو ڪو به سياسي سورس ناهي، جنهن جي فورس تي هُو عزت سان پنهنجي سُڃاڻپ جو سرٽيفڪيٽ وٺي سگهي! هڪڙي ڪارڊ لاءِ اڌ عمر جو ارپي پنهنجي ٻني وڪڻي به وني جو ڪارڊ نه ٺهرائي سگهڻ جي ڪرب ۾ هو پنهنجي ئي ڌرتي تي ڏينهن ۾ ڏهه ڏهه ڀيرا مري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
15 آگسٽ تائين برسات نه وسڻ ڪري سرڪاري طور ٿر کي ڏُڪار سٽيل قرار ڏنو وڃي ٿو. سرڪاري خيرات جا خيما لڳن ٿا. اميرن کي عزت سان گهر ويٺي بنان گهرڻ جي سڪون سان سرڪاري خيرات ملي ٿي ۽ غريب قهري ڪاڙهن ۾ سڄو ڏينهن قطارون ٺاهي ڏهه ڪلي اٽي جو انتظار ڪن ٿا. پر شام جو منرل واٽر جي بوتل ۽ ڪلو دال جو ڏيئي اهو چئي روانا ڪن ٿا ته کل آنا آج مال ختم ہے. غريب پنهنجي ٻچن کي توڪل جي تُرهي تي چاڙهي اهو چئي گهر وڃن ٿا ته سواري جام جُڙسي بکايل ٻچڙا مجبور مائٽن جي اکين جي اُداسي پرکي بنان ماني جي سُمهي رهن ٿا.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
چيٽ جو پيٽ لئه پرديس ويل ڪو غريب ٿاريلو وسڪاري ۾ به نٿو وري، ۽ هُن جي وفادار ونيءَ ڪکاوين چونئري ۾ اڪيلي پُسندي ڪيتڪي گُل جيان ٽڙي پوي ٿي. مجازن جي مستي ۾ موج اچي ٿي ۽ هُوءَ پنهنجي ڀتار جي ٻاٻيس ۾ لنپ وانگي ٻري ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
پاريٻي جي پير ۽ ڳاڙهي ٻير جهڙي ڪا ٿاريلي جديديت جي جنون ۾ اچي ستي پنجي ڇڏي کٿيرو ئي خوب وارو ورق وساري، ڪنهن اميرزادي شهري بابُو سان ٻٽيهه دليون جوڙي ٻلهار وڃي ٿي. بدلي ۾ هُو محبت جو مذاق اُڏائيندي پلر جهڙي پويتر ٿاريلي سان گينگ ريپ جهڙو گناهه ڪندي هُن جي حياتي جي ٽائيٽنڪ کي بي وفائي جي برفاني ڇپ سان ٽڪرائي ڇيهون ڇيهون ڪري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
قحط ڏُڪارن جي قهر ۾ اميرديس جي غريب ماروئڙن جو مال مري وڃي ٿو، کير، مکڻ، لسي ڳوليا به نه ٿا ملن ۽ قوت مدافعت واري ڪمي ۾ ٿر جي گلن جهڙا معصوم مستقبل جا معمار ۽ ڏيهه جا ڏيئا مُنور ٿيڻ کان اڳ ۾ گُل ٿي وڃن ٿا. تڏهن سنڌ جي وڏي ڪُرسي تي ويٺل سائين ٿرياڻين جي سادگي تي نه سهڻ جوڳيون چٿرون ڪندي ڪڙا ويڻ چئي انهن جي عزت نفس کي مجروح ڪري ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ٿر ۾ ٻارڙا مرن ٿا، ميڊيا ۾ ٻڙڌڪ مچي ٿو ۽ سنڌ جا وڏا وڏا وزير ڪبير مٺي ۾ محفلون مچائين ٿا، هڪڙي محفل ۾ سنڌ جو هڪ وزير ٻارڙن جي موت جو ذميوار اقتدار کان ٻاهر ويٺل ٿر جي ارڏي ارباب کي قرار ڏيندي. هُن تي اُگرن اکرن ۾ ڇوهه ڇنڊي ٿو ۽ ٿر جي بودلي ٻار جهڙي جنتا ارباب جا سمورا احسان وساري بي تحاشا تاڙيون وڄائي ٿي.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
لُلَر ۽ مريڙي جي ساڳ کي ڪنهن پنج ستارا هوٽل جي پيزا کان مٿي سمجهندڙ ماروئڙا، ڪن لالچي ذهنن هٿان يرغمال بڻجي ڀلي بُک ڀرم جي شال م وڃي شان واري سٽ جو ڀرم ڀُلندي ڪنهن آڙيڪاپ اين جي اوز جي ور چڙهي، امدادي گاڏين جي پويان ائين ڊوڙن ٿا جئين تسيارا مال اواڙي ڏي ڊوڙن ٿا ۽ اُنهن اٻوجهه ماروئڙن تي ڪو انگريز طنز و مزاح ۾ ڏيسوڪي جهڙا ڏڌ ڪتاب لکي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
نصيبن جي ماريل ڪا سُورن ساماڻي، اوٽي تي ڏيئي جي روشني ۾ پنهنجو پومچو ان آس تي ڀري ٿي ته هيل سال سُٺو ٿيندو، وسڪارا ٿيندا ۽ هُن جا هٿ به پيلا ٿيندا. پر سندس ستر سالن جو پوڙهو پيءَ ڇنل منجَي تي سستو سگريٽ ڇڪيندي نکٽن ۾ نهاري ڏُڪار جا آثار ڏسي پنهنجي سڪيلڌي ڌي کي کنگهندو سڏ ڪري چوي ٿو ته ڌي! هيل به مينهن مُشڪل وسي پنهنجي بابل جي واتان ڏُڪار جو سنديشو سُڻي اڻپرڻي نينگري غم جي سمنڊ ۾ ٻُڏي وڃي ٿي. نياڻي جي چهري تان اُڏامي ويل تبسمي پوپٽن کي پرکي پوڙهو پيءُ پيشاني تان پگهر اُگهندي ڳڻتين ۾ گُم ٿي وڃي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
بنان چاري جي بُک ۾ مري ويل ماڻڪي جي اوسيئڙي ۾ اڌ رات تائين جاڳي سُتل سگهڙ ٿرياڻي، اَسر ويلي اٿي پنهنجي وڍياري ڍڳي جي سُڪل ٿڻن مان کير لپ ڏُهي اڌ ڪاري چانهه پيئندي چوي ٿي اي مولا! هاڻي ته مينهن وساٰءِ.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
ضلعي هيڊ ڪوارٽر مٺي جي سياسي توڙي سماجي معاملن کان بلڪل اڻواقف، مٺي کان ڪوهين ڏُور پنهنجي ڳوٺڙي جالو جي چونئري واري وڏي ڀٽ تي ويهي، پنهنجي ٽُٽل جُتي کي ٽوپا ڏيندي چاگلو چوي ٿو گاهه کي ڏٺي ڏينهن ٿيا پر هاڻي ته ٻوهه به سُڪي رهيا آهن جيڪڏهن اڃان به ڏُڪار وڌيڪ وقت جاري رهيو ته ٿر ۾ وڻ ۽ ڌڻ جو تصور ئي ختم ٿي ويندو. هن جي اهڙي ڇرَڪائيندڙ اظهار تي ڪراڙو ٿُوهر پنهنجي ۽ پنهنجي ديس جي فطري بقا طور پنهنجا منڌي هاڻا هٿ مٿي کڻي مالڪ کان دُعا گهري ٿو ته اي مولا! هاڻي ته مهر ڪر، اُن مهل ئي ڪو وڻن جو ويري سرمائيدار نوجوان ڪونڀٽ کي ڪارائي سان ڪُهي ٿو.
تڏهن
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
جڏهن
پنهنجي بابل جي آڱر پڪڙي، ريل ۾ راند ڪرڻ لئه ويل پتڪڙو ٻالڪ سُڪل واريءَ مان ڀونگلا ٺاهڻ ۽ مينهن ماماڻا ڳولڻ جي ناڪام ڪوشش ڪري ٿو. نه مينهن ماماڻا ملن ٿا ۽ نه ئي وري ڀونگلا ٺهن ٿا. هُو پنهنجي مري ويل حسرت تي پنهنجون ننڍيون نگاهون آڪاش ڏي ڪندي پاڻي سان ڀريل بادلن کي خار مان گهوري ٿو.
تڏهن.
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!
منهنجو صحرا سُڏڪي ٿو...!!