اي سنڌ! توکي الوداع.... ابراهيم کرل
اڄ ڀي ماڻهن جي ذهنن جي ڪنڊ مان سهراب جي رڙ گونجي اٿي ٿي ته ماڻهو ٿڌو ساهه ڀري چون ٿا هاءِ ڙي سهراب تنهنجا سُرَ..... جيڪي سنڌ جي فضائن ۾ اڃا ڀي موجود آهن. هوائون ٿڌيون هجن يا ڪوسيون پر انهن ۾ سهراب جا سر سرگوشيون ڪري نئين امنگ پيدا ڪن ٿا.
راڳ ۽ ساز سان عشق ڪندڙ دليون اڄ سينه زن آهن ته هنن کان الستي آواز ڪيڏو ڏور هليو ويو آهي. منارن کي ڇهندڙ آواز، غفائن مان ايندڙ آواز، ڏکڻ جي ٿڌڙي هير جهڙو آواز، روح جي راحت، دل جو سڪون، ڪٿي وڃائجي ويو. سهراب جو ساهه ڇا ويو ڄڻ تنبوري جي تار ٽٽي پئي، عشق جو موت ٿيو، سندس محبوبه وارن ۾ واري وجهي ڇتا ڇوڙي تار جي ٽٽڻ تي، ٽامي جهڙي ٿي وئي آهي. سهراب فقير جي محبوبه جيڪا ڪراچيءَ جهڙي بلڊنگن واري شهر ۾ ٽڪ جي رلي وڇائي، کٽولي تي سمهاري سندس پيرانديءَ کان ويٺي هوندي هئي ان وقت به سندس وار کليل هئا! پر اڄ جهڙا نه هئا. هونئن ته هوءَ ڀٽائي جي بيت وانگيان چوٽا تيل ڦليل سان واسي ائين ويهندي هئي جو سهراب فقير جي نينهن کي نيش اچي ويندا هئا. پر افسوس نه راڻو رهيو ۽ نه ڪاڪ، مومل ويچاري مٿي ۾ واري وجهي وڇوڙي جا گيت ڳائي رهي آهي. جنهن سهراب جي واتان صرف هڪڙو ڪلام هميشه ٻڌڻ جي آس رکي هئي ”عمر دراز تيڏي الله نگھبان هو وئي“.
سهراب فقير جي دعا اگھامي وئي، هن پنهنجي محبوب جي عمر درازي ته گھري پر پاڻ عمر جي چکياتي چڙهي هٿ لوڏي محبوبه کي الوداع ڪيو. ”اي صنم توکي الوداع اي سنڌ توکي الوداع“.