ڳليان پريم نگر ديان.... امر اقبال
ڪجهه هفتا اڳ ئي ته هُو سچل سائينءَ جي صحن ۾ پنهنجي الستي آواز ۾ ”حق موجود، سدا موجود“ جون صدائون بلند ڪري رَهيو هو. گيڙو ويس ۽ مينديءَ رَتي ڏاڙهيءَ وارو سهرابُ، فقير جڏهن ”آيا مُک ويکڻ“ چئي رهيو هو، تڏهن مون سميت اُتي ويٺل سڀني کي سَچَل جو صحن مُرڪندي نظر اچي رهيو هو.
سهراب فقير سنڌ کان ڇا وڇڙيو، ڄڻ ته سنڌ جي صوفي راڳ جا سڀئي سُرَ سوڳوار ٿي ويا. هُو، جنهن ڪيترن ئي مُلڪن تائين سنڌ جي صوفي راڳ کي پهچايو، هڪ منفرد اندازَ سان ماڻهن جي دلين ۾ اُها جاءِ جوڙي، جيڪا جاءِ، ڪِن ٿورن ئي ڪلاڪارن کي نصيب ٿيندي آهي.
ڪجهه سالَ اڳ سهراب فقير کي ڀيٽا ڏيڻ لاءِ سندس ئي نالي سان، ريڊيو پاڪستان خيرپور جي ڪاريڊور ۾ قائم ڪيل ”تصوير گئلري“ جي افتتاحي تقريبَ لاءِ اسٽيج سيڪريٽريءَ جي فرضن جي ادائگي جڏهن منهنجي حصي ۾ آئي، تڏهن مون محسوس پئي ڪيو ڄڻ فقير اسان سان گڏ انهيءَ محفل ۾ موجود هُجي. اِهائي ته ريڊيو خيرپور جي عمارت آهي جتان سڀ کان پهريان سهراب فقير جو آواز ”آن ايئر“ وَيو ۽ پوءِ ڏسندي ئي ڏسندي انهيءَ آواز شهرتن جا آسمانَ ڪراس ڪيا.
الائي ڇو اَڄُ به اها ڳالهه ڪنهن ڪنڊي جيان دِل ۾ چُڀي رهي آهي ته، اسان جو سهراب فقير جنهن ليول ۽ جنهن ڪئليبر جو ڪلاڪارُ هُيو، اُهو ڪنهن ٻئي سَماجَ يا پنهنجي ئي سماجَ جي ڪنهن خاص طبقي سان تعلق رکندڙ هُجي ها ته سندس لائيف اسٽائيل ڪجهه اؤر هُجي ها. هِنَ فقير ڪي بنگلا ۽ ماڙيون ته نه ٺاهيون، مهانگين گاڏين تي چڙهي گهمڻ به سندس نصيبَ ۾ نه هُيو، پر آخري ڏهاڙن ۾ سخت بيماريءَ جي حالت ۾ سرڪاري اسپتال جي دربدري به سندس نصيب ۾ لکي وئي. شيخ اياز جو شعر بلڪل هِنَ ئي وقت ياد اچي سگهي ٿو ته:
خدا ڄاڻي ته ڪنهن رنگين چمن ۾ ڇو نه ڄاواسي
ٽڙياسي دامنِ صحرا ۾، خوشبو ئي اجائي وئي
سهراب فقير کي ڊاڪٽر تنوير عباسيءَ جي اک ڳولي لڌو هو ۽ کيس ريڊيو پاڪستان خيرپور تائين پهچايو هو. ريڊيو تي ڳايل ڪيترن ئي ڪافين مان کيس ”ميڏا روح منگدا، محبوب آ وي“ وڌيڪ وڻندي هُئي........ شايد سهراب فقير موت جو به محبوب جيان ئي انتظار پئي ڪَيو (هڪ موت ته هوُ انَ وقت به ڏسي چڪو هو جڏهن فالج جي حملي سبب سندس ڳلي آلاپڻ کان ۽ سندس آڱرين هارمونيم تي رقص ڪرڻ کان انڪار ڪيو هو)........ ۽ سنڌ جي سُنگَ ۾ ڳائجندڙ صوفي راڳ کي هڪ نئون رنگ ارپيندڙ سهراب فقيرَ، پَڪَ سان ”موت“ جهڙي محبوب سان جناح اسپتال جي لاوارث فضا ۾ نه پر ”ٽالپر وڏا“ جي مهڪندڙ هوا ۾ ملڻ پئي گهريو. سهراب فقير پنهنجي آخري ساههَ پنهنجي ڳوٺ ۾ پنهنجن ٻچڙن جي سامهون کنيا ۽ سموري سنڌ کي سوڳوار ڪري هليو ويو ۽ پٺيان رهجي ويو اِهو پڙاڏو ته: ”ميڏا رُوح منگدا، محبوب آوي“.