ميڏا روح منگدا محبوب آوي : واحد پارس هيسباڻي
ثقافت کاتي وارن کي ڀلي ان ڳالهه تي وڏو ”فخر“ هجي ته هو سرڪاري خزاني مان سهراب فقير کي ماهوار ڪجهه علاجَ لاءِ ڏيندا هئا ۽ جناح اسپتال جي ڊاڪٽرن طرفان هن فقير کي لا علاج ڪرڻ کانپوءِ کيس ڳوٺ پهچائڻ لاءِ ايمبولنس فراهم ڪرڻ واري ڳالهه کي به هو ڀلي ”قدر“ جو هڪ وڏو مثال سمجھندا هجن پر حقيقت اها آهي ته سهراب فقير جي فن ۽ شخصيت اڳيان اهي سموريون شيون ٽڪي جون آهن. جيڪڏهن هن کاتي کي هن فنڪار جي فن ۽ شخصيت جو واقعي به قدر هجي ها ته هو ڊاڪٽرن جي صلاح مطابق هن جو علاج ملڪ کان ٻاهر ضرور ڪرائين ها. زندگي ۽ موت مالڪ جي هٿ ۾ آهي، ڪنهن عظيم فنڪار کي بچائڻ جي انتهائي ڪوشش ڪرڻ بدران ان کي سرڪاري ”شآن ۽ مان“ سان پنهنجي ڳوٺ مرڻ لاءِ موڪلي ڏيڻ ڪيڏي نه الميي واري ڳالهه آهي. ثقافت کاتي جو ترجمان ڪيڏي نه نڪ جي پڪائيءَ سان چئي رهيو آهي ته سهراب فقير پاڻ علاج ڪرائڻ کان جواب ڏئي ڇڏيو هو ۽ هن ڳوٺ وڃڻ چاهيو پئي. هن ڳالهه جو ٻيو مقصد اهو آهي ته سهراب فقير کي مرڻ جو وڏو شوق هو، هن کي زندگيءَ سان ڪا به محبت نه رهي هئي، جڏهن ته حقيقت ائين ناهي. سهراب فقير جي خيرپور اسپتال ۾ داخل ٿيڻ کان وٺي ڪراچي جي جناح اسپتال مان لا علاج ٿي نڪرڻ تائين جون اخبارون کڻي ڏسي وٺو، سهراب فقير ته جيئڻ پئي چاهيو ۽ اهاجيئڻ جي آس ئي کيس خيرپور مان ڪراچي وٺي آئي. هن پاڻ ٻاهرين ملڪ مان علاج ڪرائڻ جو مطالبو پئي ڪيو.
سهراب فقير سنڌ جو اهو البيلو فنڪار هو، جنهن صوفياڻي راڳ کي بلڪل ئي نئون رنگ ڏنو. هن نچي جھومي ڳايو به ۽ ٻڌندڙن کي جھومايو به دنيا جي سورنهن ملڪن ۾ پنهنجي فن جو مظاهرو ڪندڙ هي فنڪار جِتي به ويو، اتي ماڻهن جون دليون موهي آيو. سنڌ جي هن فقير فنڪار ڀٽائي، سچل ۽ قلندر ايوارڊ ماڻيا. جيتوڻيڪ صدارتي ايوارڊ به سندس حصي ۾ آيو پر حقيقت اها آهي ته هي فنڪار ايوارڊن کان ڪافي مٿانهان هوندا آهن، هنن لاءِ ايوارڊ پنهنجي پرستارن جون اهي محبتون هونديون آهن، جيڪي کين نئون اتساهه بخشينديون آهن، سهراب فقير جي زندگيءَ جو وڏي ۾ وڏو حادثو آواز کان محروم ٿي وڃڻ هو ۽ ان حادثي کيس هر وقت روئاريو. خوش خير محمد فقير جي درگاهه جو طالب هي فنڪار دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ صوفياڻي پيغام کي پهچائيندو رهيو. هي محبت جو پيامبر هو. جِتي به ويو اتي محبت جي گلن جا جھول ڀري ويو. سهراب فقير پنهنجي نانوَ جيان سڄي زندگي فقيري رنگَ ۾ گذاري. هن جو ڳائڻ سان عشق هو ۽ جِتان به فقيراڻي محفل جو کيس سڏ ٿيو، هو پنهنجي سُنگ سميت اتي وڃي پهتو.
هن فنڪار ڪڏهن به پئسا ڪمائڻ لاءِ نه ڳايو پر هن راڳ کي عِبادت سمجھي ڳايو. هن فنڪار جي سموري ميڙي پونجي اهي ساز آهن، جيڪي اڄ سندس وڇوڙي تي سوڳوار بڻيل آهن. هن جي وڏي ۾ وڏي خواهش اها هئي ته هو وري ڳائي سگهي ۽ هن ان سلسلي ۾ ڪافي ڀيرا ڪوشش به ڪئي پر جڏهن ساز ۽ آواز جو ساٿُ نه جڙندو هو ته هي روئي ويهندو هو. سهراب فقير جي وڇوي تي رُڳو سنڌُ جون اکيون ئي آليون ناهن پر جنهن جنهن ديسَ هن جو آواز ٻڌو، اهو روئي رهيو آهي. فنڪار محبتن جا سفيرَ هوندا آهن. هن فنڪار به پنهنجي اها ڊيوٽي وڏي سچائيءَ سان نِڀائي. ”سهراب فقير جون خدمتون هميشه ياد رهنديون“ هن فنڪار کي رڳو ان روايتي جملي جي ڀيٽا ڏيڻ ڪافي ناهي، هن جيڪو به پورهيو ڪيو ان کي محفوظ بڻائڻ جي ضرورت آهي.
سهراب فقير جو وڇوڙو صوفياڻي راڳ جي دنيا جو وڏو نقصان آهي، صوفياڻي راڳ جي شوقينن لاءِ هي دل جھوريندڙ خبر آهي. سندس پرستار کيس ڪڏهن به وساري نه سگهندا ۽ راڳ جي دنيا ۾ سندس کوٽ سدائين محسوس ٿيندي رهندي. هن فنڪار جيڪي سُر آلاپيا انهن جي گونجَ صدين تائين قائم رهندي.