منهنجو مڙس
ور پنهنجي پيءُ ڏنو مون کي، ور پنهنجي ڀاءُ ڏنو مون کي.
محلات ڏسي ڀائر هِرکيا، پئي سئوٽ رُنا چاچا ڀُڻڪيا
ٻئي پير ابي تاڏي سُرڪيا، پئي نوٽ جتي ڳاڙها مُرڪيا
ٿو ساهه وڪامي عورت جو، هتي ساڻن ساڻن نوٽن سان
ور پنهنجي پيءُ ڏنو مون کي، ور پنهنجي ڀاءُ ڏنو مون کي.
مان پنهنجو ساهه ٽنگي آئي، امڙ تنهنجي در ۾ آهيان
زندهه لاشو بڻجي پهتي هڪ پوڙهي جي گهر ۾ آهيان
مان ڏاڏي جيڏي سان بيهي سرتين م ڪهڙو ڪنڌ کڻان
ور پنهنجي پيءُ ڏنو مون کي، ور پنهنجي ڀاءُ ڏنو مون کي.
هي رنگ مُڇن کي لائي ٿو، پيو اڇا وار لڪائي ٿو
ڪئمرا ۾ رول ڀرائي ٿو، فوٽو مون سان ڪڍرائي ٿو
مان هر هڪ نڪتل فوٽوءَ ۾ ٿي پيءُ سان بيٺل ڌيءَ ڏسان
ور پنهنجي پيءُ ڏنو مون کي، ور پنهنجي ڀاءُ ڏنو مون کي.
ڇو آخر پاڻ وڪامون ٿيون؟ ڏيئون ويٺيون روز غلاميون ٿيون
پنهنجي منهن پَڄرئون کامون ٿيون سڀ گڏجئون سرتيون سامهون ٿيون
ڪُل گڏجي سڏجي اوڀينر ڪو ڳوليون ڏک جو حل ڪٿان
ور پنهنجي پيءُ ڏنو مون کي، ور پنهنجي ڀاءُ ڏنو مون کي.