شاعر
مان شاعر جيجل ڌرتيءَ جو
منهنجي سوچن مان جي گيت بڻيا
سي گيت ئي منهنجا ميت بڻيا
مان شاعر زلفن ڪارن جو- مان شاعر نيڻ خمارن جو
مان شاعر ٿڌڙين هيرن جو- مان شاعر سمنڊ جي ويرن جو
مان شاعر نينهن نصابن جو- مان شاعر زندهه خوابن جو
مان شاعر سونهن پرستيءَ جو- مان شاعر عشق الستيءَ جو
منهنجي سوچن مان جي گيت بڻيا
سي گيت ئي منهنجا ميت بڻيا
مان شاعر ٿر وسڪارن جو- مان شاعر ڌڻ ڌنارن جو
مان شاعر جُنگ جوانن جو- مان شاعر ديس ديوانن جو
مان شاعر سورن سُڏڪن جو- مان شاعر جڳ جي لڙڪن جو
مان شاعر دل جي هستيءَ جو- مان شاعر وستيءَ وستيءَ جو
منهنجي سوچن مان جي گيت بڻيا
سي گيت ئي منهنجا ميت بڻيا
مان شاعر لُنگيءَ لوئيءَ جو- مان ويري ديس دروهيءَ جو
مان جنهن پل جهومي ڳايان ٿو- سڀ جيءَ جُهريل جهومايان ٿو
مون جيڪا سوچ ڏني آهي- تنهن ساڻ ئي باک ڀني آهي
قائم دائم رستا رکجو- روشن دل جا ڏيئا رکجو.
منهنجي سوچن مان جي گيت بڻيا
سي گيت ئي منهنجا ميت بڻيا