اُستاد بُخاريءَ جي ياد ۾
عشق جو اُستاد هو
شاعريءَ جو شان هو
۽ شاعرن جي جان هو
ديس جو دلدار هو
محبوب هو منٺار هو
ڇا چوان ڇا ڇا هيو
هر جيءَ جا جذبا هيو
هر سونهن جا جلوه هيو
ساري زماني لاءِ هو
هڪ پيار جا رستا هيو
۽ روح جا رشته هيو
سنڌ جي مٺڙي مٽيءَ کي
جنهن چيو جيجل امان
اڄ بخاري اُن مٽيءَ جي هنج ۾ آهي سُتل
پر بخاريءَ جي سموري شاعري جاڳي پئي
ايئن لڳي ٿو
ڄڻ ته جنت جون سڀئي حورون اچي
پنهنجي هٿڙن سان ويهي پنهنجي مٺي استاد کي
آبِ ڪِوثر جا ڀري ڪي جام ڏينديون ٿيون رهيون
۽ پنهنجي استاد کي دلبر سڏينديون ٿيون رهن
پيار سان شاعر جو مٺڙو روح ريجهائن پيون
۽ بُخاريءَ جا سمورا گيت هو ڳائڻ پيون
ها! بخاريءَ جا سمورا گيت هو ڳائڻ پيون
۽ فرشتن جا مقدس جيءَ جهومائن پيون
۽ فرشتن جا مقدس جيءَ جهومائن پيون