آتم ڪٿا
ڪيترن سارن منافق دوستن جون دوستون
ٿورڙن ڪن چاهه وارن دلبرن جون دلبريون
رَت جا رشتا ٿي وَيا ويا سڀ راهه مقتل گاهه جي
ديس پنهنجو هو مگر پنهنجو نه ڪوئي گهر هيو
پيار جي ڳولا ۾ هينئڙو ڀٽڪندو در در رهيو
مان عمر ڀر ديس ۾ پرديس جو پنڇي رهيس
ڇو ته منهنجي ديس جا ماڻهو گهڻا مُرده هئا
ڏيک ۾ سُهڻا سٻاجها سوچ ۾ لوگها هئا
اِن ڪري ڌرتيءَ مٿان غيرن جو غلبو ٿي ويو
روح مُنهنجو سنڌ کي ڀاڪر وجهي روئي پيو
درد ڌرتيءَ جو ڏسي مون جيتريون دانهون ڪيون
سي سڀئي دانهون پڙاڏا گيت ٿي گونجي پيون
منهنجي آهي مختصر زاهد اِها آتم ڪٿا
بس اِهو افسوس آ بي ڏوهه آزاريو ويس
مان ته پنهنجن جي نڀاڳي سوچ سان ماريو ويس