نسل در نسل
متان سمجهو ته ڪو چنگيز ڪونهي ڪو زماني ۾.
اُڃايل جي رهي ڀومي- ڪڍي ڏيندي ڪڻا ڪهڙا
نه جي گلشن ۾ گل ٽڙندا- رڳو ڏيندا ڪنڊا رهڙا
ٽڪي تي هي ٽڪر پنهنجا- رهيا رت ڇاڻ جي ههڙا
ڏڪر ڏاڍا پرين ايندا- هتي ايٿوپيا جهڙا
جتي جيجل اڳيان ٻچڙا ڏکيا آهن بکيا آهن
اتي ٿر جي ٻڍن ٻارن ۽ مائن کان پُڇو چونديون
اڃان ظالم هلاڪوءَ جي اچي ٿي پُشت پئي هلندي
متان سمجهو ته ڪو چنگيز ڪونهي ڪو زماني ۾
ويون ڦُرجي زمينون- ڇانوڻين جي نام تي آهن
وڇايون ڪيتريون ڪيمپون- هُنن هر گام تي آهن
ڦٻايون ڪي دهون فوجين- وري انعام تي آهن
ڪنارا پنهنجي سنڌوءَ جا- ٻئي نيلام تي آهن
سڙيا آهيون پچيا آهيون- تڏهن الري اٿيا آهيون
تتل ڌرتيءَ جي ڪوسين هوائن کان پُڇو چونديون
اڃان ظالم هلاڪوءَ جي اچي ٿي پُشت پئي هلندي
متان سمجهو ته ڪو چنگيز ڪونهي ڪو زماني ۾
ڪُڇان ٿو قوم لئه زاهد- سڏين مون کي پيون سوريون
ڪئي گهٽ ناهي جي غيرن- ته پنهنجن ڀي ڪيون پوريون
ڪکائين جهوپڙين اندر- مُڇان مهٽيو ڏسن گهوريون
وڏيري پير جي آڏو اڃان ماڻهن جون مجبوريون
اسان جي درد جي دانهن- پڙاڏا ڪيا پهاڙن ۾
خلائن ۾ پيو گونجن- صدائن کان پُڇو چونديون
اڃا ظالم هلاڪوءَ جي اچي ٿي پُشت پئي هلندي
متان سمجهو ته ڪو چنگيز ڪونهي ڪو زماني ۾