يادون
جڏهن ڪنهن وڻ جي ٿڌڙي ڇانون ۾ ويٺا هئاسين
ملائي ڪنهن گهڙيءَ نظرون ٻئي مُرڪيا هئاسين
سچايون پيار جون هڪ ٻئي کي آڇيندا هئاسين
سدائين گڏ رهڻ جي لاءِ سوچيندا هئاسين
نٿا وسرن اهي لمحا نٿا وسرن
جڏهن تو آخري ڀيرو هو مون کان موڪلايو
تڏهن مون کان هيو ڄڻ ساهه منهنجي موڪلايو
وڃڻ تنهنجو قيامت جي گهڙي هئي.
وڇوڙي جو پهروههُ جي ڳڙي هئي
نٿا وسرن اُهي لمحا نٿا وسرن
جڏهن پهريون دفعو مون پاڻ کي پاتو هو تنها
مون هر انسان کي اُن ڏينهن ئي ڄاتو هو تنها
جڏهن کان پير تنهنجا ٿي ويا پابند آهن
تڏهن کان ئي ته مون لئه در خوشين جا بند آهن
مگر توساڻ جيڪي زندگيءَ جا ڏينهن گهاريم
نٿا وسرن انهن ڏينهن جا سڀ لمحا نٿا وسرن.