شاعر جو گهر
روئي مُنهنجو دڳ جهلي ٿو
سُڏڪي مون کان سوال پڇي ٿو
هن ڌرتيءَ جي ڏک جا شاعر
سنڌ م تنهنجو گَهرُ ڪٿي آ
مان هُن سان ڀاڪُر پايان ٿو
پنهنجي سيني سان لايان ٿو
ڏاڍي پيار سان پرچايان ٿو
۽ هُن کي هڪ ڳالهه چوان ٿو
روءُ نه من جا سچا ماڻهو
پاڻ ٻئي هڪ ٻئي جا آهيون
تنهنجو مُنهنجو رشتو اهڙو
سچي هيري موتيءَ جهڙو
منهنجو گهر آ تنهنجي دل ۾
تنهنجو گهر آ منهنجي من ۾
ها! پر هر ماڻهوءَ کي سائين
جيون گهڙيون گهارڻ جي لئه
هڪڙو گهر ڌرتيءَ تي گُهرجي
پر هڪڙي شاعر کي سائين
هن دنيا ۾ جيئڻ جي لئه
هڪڙو گهر هر دل ۾ گهرجي
هڪڙو گهر هر دل ۾ گهرجي