سُونهن ۽ سُرهاڻ ۾ قيد ٿيل صحافي
مئڊم السّلام عليڪم.
و عليڪم السّلام.
سر سلام عليڪم ائين چئي ڪار جي لٿل شيشي مان هِن هٿ وڌائي ان وڏيري کي ڏنو، جنهن جو مُنهن پيلو ٿي ويو ته ڇو سندس ننڍي نيٽي زال هِن نوجوان کي ڏسي ڪار بيهاري آهي. ٻڏل دل سان وعليڪم سلام چيائين، جيڪو ويجهو هوندي به هن تمام هلڪو ٻڌو.
مئڊم چيو، ”اسان جي عورتن جي حقن واري تنظيم لاءِ به ڪو بيان وغيره ڪڍندا ڪريو، اخبار جي ڪنهن ڪُنڊ ۾ اسان جي سوشل تنظيم کي به ڪا جڳھه ڏيو.“
توهان حڪم ڪريو، توهان جي سياسي، سماجي ۽ عورتن واري تنظيم جا پريس رليز اخبار ۾ هلائڻ اسان جو فرض آهي، پر بيان ڏيڻ توهان جو ڪم آهي. توهان هينئر ڪيڏانهن پيا وڃو، ”گهر“. هلو مان توهان کي ڇڏي اچان، ائين چئي هو پوئين گيٽ جو لاڪ کولي ٿي ڇڏي.
”نه مئڊم مان واڪ ڪندو ويندس.“
”ايترو پري سو به رات جو سوا يارهين وڳي.“
نه مئڊم مهرباني! واڪ منهنجي روٽين آهي، پريس تان موٽي مان پنڌ ئي گهر ويندو آهيان.
پوءِ هلو ڀلا توهان کي ڪارنر تي آئسڪريم کارايون.
ڪار روڊ جي پاسي کان پارڪ ٿيل هئي ۽ ڊبل روڊ هُئڻ ڪري سامهون کان ايندڙ ڪجهه ڪارون تيز روشني ڇڏيندي هليون ٿي ويون.
انهن ڪارن جي روشني ۾ هِن ڏٺو پئي ته اڌڙوٽ وڏيرو سانڊي وانگر رنگ مٽائي رهيو هو، ۽ ٽانڊن وانگر سندس اکيون ٻري رهيون هيون، پر هو ننڍي نيٽي نوجوان خوبصورت ۽ گريجوئيٽ شهري گهر واريءَ آڏو بيوس هو.
هِن چتائي ڏٺو پئي ان ڀرپور جوانيءَ کي، جنهن جا ڳل ڏاڙهون جھڙا ڳاڙها ڳاڙها هُئا. ان جا چپ پڪل صوف جي ڦارن جھڙا هئا ۽ هُن جون اکيون، قلوپيٽرا جي ڪجلين اکين جھڙيون هُيون.
هِن جي دل ڏاڍي تيزيءَ سان ڌڙڪي رهي هئي، پر هن پاڻ کي ڪنٽرول ۾ رکيو، ڇو ته صحافت جي حوالي سان، ان دلربا جو هي دلبر دوست هو.
هِن هڪ ڀيرو وري ان جي ٻانهُن ۾ ڏٺو، جيڪي ڏؤنرن تائين بي لباس هيون. گول گول گلابي ۽ لسين ٻانهُن تي ڪوبه وار نه هو- صفا ولائتي مئڊم لڳي پئي آهي، هِن دل ئي دل ۾ چيو پوءِ ساهه جي رفتار کي ٿورو جهڪو ڪري چيائين مئڊم ڪابه تڪليف نه ڪريو، مان سڀاڻي صبح جو چانهه جو ڪوپ اچي توهان وٽ پيئندس- توهان پريس رليزون لکي رکجو، اخبار ۾ مان ضرور هلرائيندس.
هُن کلي ڏنو ۽ چيائين اِها لکڻ جي تڪليف ته هميشه جيان توهان کي سڀاڻي به ڪرڻي پوندي.
ان وقت هِن جون ٻئي ٻانهون اسٽيئرنگ تان مٿي کڄيون ۽ سامهون واري آرسيءَ ۾ پنهنجا وار سيٽ ڪرڻ لڳيون ۽ هي هُن جا وارن کان بي نياز ڪڇ ڏسڻ لڳو.
هُن وار ٺاهي ٻئي هٿ وري اسٽيئرنگ تي رکيا. ۽ سندس ٻانهُن ۾ پيل سونين چوڙين کي ڦيرائيندي چوڻ لڳي.
سڀاڻي صبح جو يارهين وڳي جي توهان نه آيا ته توهان تي ڏنڊ پوندو.
نه مئڊم ضرور ايندس.
ها مون کي خبر آهي ته توهان وعدي جا پڪا آهيو.
پوءِ اجازت- گاڏي اسٽارٽ ڪندي هُن چيو ۽ سندس مڙس جي مُنهن مان شڪراني جو شوڪارو نڪتو.
ها مئڊم خدا حافظ
چڱو خدا حافظ.
ڪار هلي وئي ته هِن وري پنهنجو پنڌ ڇڪيو.
ٻئي ڏينهن يارنهن وڳي هي اُن حسينه جي عاليشان بنگلي ۾ داخل ٿيو، در اُن دلربا ئي کوليو هو، نوجوان نوڪرياڻي سندس ڀر ۾ بيٺل هُئي.
”مون کي خبر هئي ته توهان واعدي جا پڪا آهيو“.
ائين چوندي هُن جي چپن تي فاتحانه مُرڪ اچي وئي هُئي.
هن به سندس مشڪندڙ چپن تي نظرون کپائي چيو.
”حسن جو حڪم ٽاري نه سگهبو
سڄڻ جو سڏڻ وساري نه سگهبو“
هُن خوشيءَ ۾ ڀرپور ٽهڪ ڏنو ۽ ڊرائينگ روم ڏانهن هلڻ جو اشارو ڪندي چيائين.
توهان جي شاعري اڄڪلهه ادبي پرچن ۾ گهٽ پئي اچي.
بس صحافت مصروف ڪري ڇڏيو آهي، ڪرنٽ اشوز ڏاڍا ٿي پيا آهن.
مٿان وري توهان جا پوليٽڪل بيان به باهه ٻاريو ڇڏين، ٻئي ڄڻا ڊرائينگ روم پهچي آمهون سامهون صوفن تي ويهي رهيا.
اصل ۾ اسان جا برننگ اِشوز تي ئي بيان هوندا آهن، هُن خالص سياسي انداز ۾ جواب ڏيندي چيو.
ڊرائينگ روم اي سي جي ڪولنگ جي ڪري ٿڌو لڳو پيو هو، هِن جي پگهريل بدن کي اِها ڪولنگ ڏاڍو سڪون ڏئي رهي هُئي. نوجوان نوڪرياڻي ڊرائينگ روم ۾ ئي بيٺي هُئي، هِن جي نظر به کيس بنگلي جو در ٽپندي ئي تعاقب ۾ رکيو پئي آئي، ڇا ته وينگس جي نوجواني هُئي، صفا سورهن سالن جي سنهڙي ۽ سهڻي.
مئڊم هن جي نظرن کي سڃاڻي وئي ۽ يڪدم ڪنڌ ورائي نوڪرياڻي کي چيائين، ڇوري اڃان بيٺي آهين؟ وڃ وڃي شربت ٺاهي کڻي آ، فرج مان ڪيڪ به کنيو اچجانءِ.
مون سمجهيو هيءَ ڇوڪري توهان جي سياسي ڪارڪن آهي، يا وري توهان واري عورتن جي تنظيم جي ميمبر آهي.
نه نه ولوَ جي ڌيءَ آهي، اسان جي نوڪرياڻي آهي.
وَلوَ ڪير؟
هاري هو اسان جو هِن جي ماءُ کي ڪاري ڪري ماريائين، جيل ويو ۽ ڇٽي آيو. هاڻي ٻي شادي ڪئي اٿس، ڇوڪريءَ کي ويڳي ماءُ ڪو نه رکيو.
سو رئيس ڪم ڪار لاءِ ڳوٺان وٺي آيو اٿس.
ڇوڪري ته ڏاڍي سلڇڻي آهي.
بس ڪريو، ڏاڍي ٿا ٻڌايو، جي رئيس نه وٺي اچيس ها ته گيدوڙي حجام جي پُٽ سان ڀڳي ٿي ويئي. بهرام ٽانگي واري کي رئيس جو نمڪ ياد آيو، سو هِنن کي ڀڄائڻ ۾ مدد ڪرڻ بدران اچي رئيس سان ڳالهه ڪيائين.
هن وري به ڇوڪري جو پاسو کڻندي چيو پڻس يا ماٽيجي ماءُ ماريندا هوندس. ڏکيو رکندا هوندس، آخر ته پڻس خوني آهي نه؟
ڇڏيو اوهين وري شهري ماڻهو ڪهڙيون پيا ڳالهيون ڪريو.
ٻڌو نه اٿئي جھڙا ڪانگ تهڙا ٻچا.
ڇوري ماءُ تي ٿي ويئي، حجام جي پُٽ سان ياري رکيائين، ان سان ٿي ڀڳي، جي رئيس رحم نه ڪريس ۽ پڻس کي خبر پويس، ته ڇوري ڪاري ٿيڻ کان بچي ها؟
چئبو تنهنجو رئيس ڏاڍو رحمدل آهي، ها ڇوري کي ڀانئين به ڏاڍو ٿو.
الا! هِن تعجب ۾ وڏي واڪ چيو، مئڊم بي حجاب ٿي چيو.
رئيس کي ته سوال ئي ڪونه ٿو پيدا ٿئي ته مان زور ڏيان، ڳوٺان ٿڪجي ٽٽجي اچي ته اِها ئي زور ڏيندي اٿس.
ٿڌو شوڪارو ڀري هِن دل ۾ ئي چيو واهه ڙي وڏيرا واهه ڙي رئيس- تنهنجا روپ ۽ رنگ.
نوڪرياڻي ٽري ۾ شربت ۽ ڪيڪ کڻي آئي ۽ هِنن آڏو رکيائين.
وڃ هُنن مهمانن کان پُڇ ڇا پيئندا شربت يا چانهه؟
نوڪرياڻي ها ڪري اوڏانهن ويئي هلي ۽ هن پڇيو ڪهڙا مهمان؟
پهرئين مون وٽان ته واندو ٿي پوءِ انهن سان ملايائين ٿي، ايئن چئي مئڊم پيسٽري ڪيڪ واري پليٽ هن ڏانهن وڌائي.
هن ان مان ٽڪرو کڻي وات ۾ وڌو ۽ مئڊم جو ظاهري جائزو وٺڻ لڳو. مئڊم کي گهر ۾ اڇي لؤن جا اڌ ٻانهن سان ڪپڙا پهريل هئا. رئي پائڻ جي نه مئڊم کي عادت هئي، نه ئي نوجوان نوڪرياڻي کي رئو پاتل هو. نوڪرياڻي کي سادا پر گهاٽي بلو رنگ جا اڇن گلن سان ڪپڙا پهريل هئا ۽ هوءَ رنگ رُوپ ۾ نوڪرياڻي نه پر گهر ڌياڻي لڳي رهي هئي. بس رڳو هيسيل ۽ خاموش هئي. هِن ڪيڪ پيسٽري جو ٽڪرو کائي پورو ڪيو ته مئڊم وري پليٽ وڌائي چيس.
کائڻ ۽ پيئڻ ۾ حجاب نه ڪبو آهي، هِن وري هڪ ٽڪرو کنيو ۽ وات کي مٺو ڪندي سوچيائين هيءَ مئڊم، مئڊم بائوري ڪانهي، هيءَ بائوري، هيءَ بانوري سنڌ جي رئيس ۽ وڏيري جي مئڊم آهي.
”ڇا پيا سوچيو شربت پيئو نه؟“
هُن ڪيڪ پيسٽري کائيندي چيو، هِن به ٿڌي ۽ مٺي شربت جا ٻه ڍُڪ ڀريا ۽ هِن جون نظرون سفيد لؤن جي وڳي جو نظارو ڪنديون، هُن جي سامهون ئي اٽڪي بيهي رهيون. انگ انگ ڀريل بدن جو لباس ۾ هئڻ جي باوجود به پنهنجو پنهنجو جلوو ڏيکاري رهيو هو.
مئڊم کي ڇا محسوس ٿي رهيو هو، هن جو هاڻي اهو مسئلو نه هو، هاڻي هي پنهنجي لاءِ سوچي رهيو هو.
اي سي جي ٿڌ برقرار آهي، ڪيڪ پيسٽري مٺي ۽ ٿڌي هئي. شربت مٺو ۽ ٿڌو آهي، پر هن کي ڇو پگهر اچي رهيا آهن. اها تپش ڪٿان اچي رهي آهي ۽ هن جي سوچن ڊوڙڻ شروع ڪيو، سامهون ويٺل مئڊم سفيد ڪبوتري آهي ۽ ڪبوتري امن جي علامت آهي.
نه نه نه ائين ناهي، هيءَ سفيد ڪبوتري ناهي، هي ته سفيد چُن جو ٻرندڙ بٺو آهي، جنهن ۾ باهه ٻري رهي آهي، باهه ۾ ڏاڍو تئو آهي.
هِن جو به انگ انگ تپجي ويو آهي، هِن يڪدم بچيل سڄو گلاس يڪ ساهي پي ورتو، ۽ پنهنجن اعصابن تي ڪنٽرول ڪندي چوني جي سفيد ٻرندڙ بٺي تان نظرون هٽائيندي چيو ڪجهه پنا گهرايو ته بيان به لکندا هلون.
بلڪل توهان درست فرمايو ۽ رڙ ڪري چيائين پٺاڻي! او ڇوري پٺاڻي!
پٺاڻي الاءِ ڪٿان هرڻيءَ واري ڇال هڻي ڊرائينگ روم ۾ پهچي وئي.
”منهنجي ڪمري ۾ بستري تي ئي ڪجهه پيپر ۽ اخبارون پيون اٿئي اهي کڻي آ.
پٺاڻي وري ڇال ڏيئي وئي يڪدم پنا ۽ اخبارون کڻي آئي.
مئڊم اخبارون ۽ پنا هِن آڏو ڪندي چيو ته هاڻ توهان پاڻ ئي هنن اخبارن مان ڪو اهم موضوع کڻي اسان جي عورتن واي تنظيم لاءِ ڪو بيان ڪڍو.
هِن بنا اخبارن جي مطالعي جي ئي کيس چيو مون کي خبر آهي ته توهان جي وفاقي سياسي پارٽي ۽ موجوده عورتن جون تنظيمون ۽ اين جي اوز اڄڪلهه ڪهڙا مطالبا ڪري رهيون آهن.
ها مان به اهو ئي چاهيان ٿي ته توهان ڪو سٺو بيان ڪڍو. هن به هڪ نظر ميڊم جي ڀريل بدن تي وجهي کيسي مان پين ڪڍي ٻي ڀرپور نظر نوجوان نوڪرياڻي تي وجهندي هانءُ ٺاريندي بيان لکڻ شروع ڪيو ۽ رکي رکي ٻنهي ڄڻين کي پنهنجي نظرن جي فوڪس سان قلب جي ڪئميرا ۾ محفوظ به ڪندو رهيو. هن جي بيان لکڻ دوران مئڊم ته اخبارن ۾ بيوٽي پارلر ۽ سلمنگ سينٽرن جا اشتهار ڏاڍي غور سان جانچي رهي هُئي، تنهنڪري هن جي غور سان نهارڻ کان هوءَ ڪجهه بي خبر هُئي. ۽ ان بي خبريءَ ۾ ئي هو ان جي جسم جا مختلف زاويا (اينگلز) جاچيندو رهيو، نوڪرياڻي هن جي نهارڻ تي رڳو ڪنڌ ٿي هيٺ ڪيو. باقي سڀ ڪجهه هن جي نظرن جي ٽارگيٽ ۾ اچي ٿي ويو ۽ هن کي به ٻهراڙي جي نوجوان ڇوڪريءَ ۽ شهر جي ماڊرن مئڊم ۾ ايئن نهارڻ سان لکڻ جو اتساهه وڌيو پئي ۽ هن اهو نظارو ڪندي ڪندي بيان پورو ڪري ورتو.
”اجهو هي ٿي ويو بيان پورو“
ڇا لکيو اٿوَ. مئڊم ڏاڍي بيچيني سان پڇيو. هِن کيس بيان پڙهي ٻڌايو ته هوءَ ڏاڍو سرهي ٿي.
ويري گُڊ ويري ايڪسيلينس، اي ون. هن ٿڌو ساهه کنيو ۽ دل ۾ شڪر ڪيو ته بيان قبول ڪيو ويو.
توهان ٿڪجي پيا هوندؤ، ٿورو ريسٽ ڪيو، مان توهان کي فريش ڪرڻ لاءِ چانهه ٿي پياريان.
هن نوڪرياڻي کي سڏڻ لاءِ جيئن پويان نهاريو ته نوڪرياڻي حاضر بيٺي هئي.
ڇوري جلدي ڪر چانهه ٺاهي کڻي آ ۽ پليٽ ۾ بسڪوٽ به کڻي اچ جلدي ...
نوڪرياڻي حڪم ٻڌي پوئتي منهن ڪيو ۽ ڊرائينگ روم کان نڪرڻ تائين هِن جي نظرن ان جي ٽرن بيڪ جو ڀرپور پيڇو ڪندي سوچيو. پٺاڻي جو هلڻ ئي ايڏو پيارو آ ته هن جو وجود ته سراپا پيار هوندو، پوءِ به سنڌ ۾ اهڙين پيارين پيارين پدم جھڙين پدمڻين کي خود، بي غيرت مرد جيڪي پاڻ ته جانورن، ڇوڪرن ۽ عورتن جي زنا ڪاري جا مرتڪب ٿين ٿا. غيرت جي ڪوڙي انڌ ۾ اچي ڪاري ڪري ماري ٿا ڇڏين.
ڇا هِنن جاهلن، ڄٽن ۽ خود پاپي ماڻهن وٽ ان مسئلي جي حل جو قرآني، الهامي، شرعي، سماجي، سائنسي، ۽ انسانيت وارو ڪو رستو نه آهي؟؟؟
”چانهه پي پوءِ توهان کي اسان جي سوشل تنظيم جو بيان ڪڍڻو آهي.“
اِهو ٻڌي هن پاڻ سنڀاليندي چيو مئڊم بلڪل مان هينئر ئي ٿو بيان تيار ڪري وٺان جيسين چانهه اچي.
مئڊم اخبارن مان نظرون هٽائي هاڻ هن ۾ نظرون کپايون ۽ هن وري ٻيو بيان پني تي لکڻ شروع ڪيو.
عادت موجب لکندي لکندي هن ٻه ٽي ڀيرا مئڊم ڏانهن ڏٺو ته هُن جون نظرون تير تفنگ ٿي هن ۾ کتل هيون ۽ هي انهن نظرن جو تاب سهي نه سگهيو ۽ لکندي لکندي محسوس ڪرڻ لڳو ڄڻ مئڊم جون نظرون هن جي جسم تي ڪيولين وانگر ڊوڙي رهيون آهن. هِن کي پنهنجي بدن تي هڪ پاسي ڪتڪتائي پي ٿي ته ٻئي پاسي ڪيولين جي چڪ جو ڊپ ٿي ٿيس ۽ هاڻي هن بنا مئڊم ۾ نهارڻ جي تڪڙو تڪڙو بيان لکڻ شروع ڪيو ۽ دعا گهرندو رهيو ته پٺاڻي جلدي چانهه بسڪوٽ کڻي اچي نه ته هيءَ مئڊم ته نظرن ئي نظرن ۾ هن جي حالت الاءِ ڪٿي پهچائيندي.
مئڊم کي به الاءِ ڇا ٿيو جو ويجهو اچي، قلم واري هٿ کي جهلي چوڻ لڳي ترسو، ايتري تڪڙ ڇو ٿا ڪريو، توهان جا اکر ماڪوڙا ٿيندا پيا وڃن. مئڊم جو هٿ قلم واري هٿ تي رکيل هو، هوءَ وڌيڪ ويجهو ٿي ۽ سندس مٿي جا وار هن جي مٿي جي وارن سان ٽڪرائڻ لڳا، سندس ڳل ۽ چپ ٻرندڙ ٽانڊن جيان ويجهو اچي ويا ۽ هي ان وقت ٿڌي ايئرڪنڊيشن روم ۾ نه پر هن پنهنجو پاڻ کي چوڙين ٺاهڻ واري ڪارخاني ۾ بيٺل ڏٺو، جتي بي انتها تپش هئي ۽ هي ڄڻ ته ان تپش ۾ شيشي جيان وگهري رهيو هو ۽ سڄو پگهر ۾ شل ٿي ويو هو.
خدا جو شڪر ٿيو جو پٺاڻي ڊرائينگ روم ۾ چانهه ۽ بسڪوٽن سوڌو داخل ٿي ته هن ڇت ڏانهن نهاري دل ۾ چيو:
”مالڪ بچائي وڌئي“
۽ مئڊم به سڌي ٿي ويهي رهي.
پٺاڻي ٽري رکي ته مئڊم يڪدم چيس تون هاڻ وڃ مان سڏيائين ته پوءِ اچجان. پٺاڻي وئي ته وري دل ۾ چيائين ”مري ويس.“
مئڊم ته اڄ ڪا شينهڻ شڪارڻ ٿي لڳي، خدا خير ڪري.۽ يڪدم پنا کڻي گوڏي تي رکي صوفي تي مڪمل ٽيڪ ڏئي وري بيان لکڻ کي اچي کنيائين.
”چانهه ته پيئو، بسڪوٽ ته کائو پوءِ لکجو“ چيائين بس اچي پورو ڪيو اٿم ۽ ائين تڪڙو تڪڙو بيان لکي پورو ڪيائين. جڳ مان گلاس پاڻيءَ جو ڀري هڪ پي، ٻيو به پيتائين، تڏهن سامت ۾ آيو ۽ بسڪوٽ کائي چانهه جا ڍڪ ڀرڻ لڳو.
شينهڻ شڪارڻ جي نظرن کان بچڻ لاءِ لکيل پنو ئي ان آڏو ڪري ڇڏيائين جيئن نظرن جا نشتر اتي ڪيرائي.
اهو بيان پڙهي مئڊم مشڪي ڏنو ۽ سندس ڳلن تي لالاڻ اچي وئي، هن به دل جي محبتي جذبن سان کيس ڏٺو، مئڊم پني تان نظرون هٽايون، هلڪو ٽهڪ ڏنائين ته سندس ٻنهي چپن جي چمن پٺيان سفيد موتئي جي گلن جون قطارون نظر آيون، جن مان گلن جھڙن ڏندن جي مهڪ ۽ سونهن پاڻ پسائي رهي هئي. هوءَ به نظرن جي بي تابيءَ کي سمجهي ويئي ۽ ان ئي انداز ۾ سندس وات کليو رهيو ۽ هوءَ کلندي رهي کلندي رهي ۽ هيءَ هوا جي مست جهوٽن تي باغ ارم ۾ پوکيل املتاس جي پيلن گلن جيان ٽڙندو رهيو ۽ جهومندو رهيو. ان وقت مئڊم جي اها دلفريب مسڪراهٽ نه رڳو سندس چپن تي ڦهليل هئي پر سندس پرڪشش ڳل ۽ چمڪندڙ اکيون به ان مرڪ ۽ کل جو خوبصورت سنگم هيون. پوءِ هُن ڏاڍي ڌيرج سان ٻئي چپ ملايا ۽ موتين جا داڻا يعني سندس سهڻا ڏند وات جي سُهڻي صندوق ۾ لڪي ويا.
انهن خوشگوار لمحن ۾ ئي در کليو ۽ هن جون نظرون پٺاڻيءَ تي پئجي ويون، وري ڪا پيار جي پينگهه هن جي مَنَ ۾ ملهاري مند ۾ لڏڻ لڳي ۽ هن جي لؤن لؤن منجهان لهرون اٿڻ لڳيون، هن تي محبت جي مستيءَ جا نشا چڙهڻ لڳا. پٺاڻي نه هئي ڄڻ انگوري شراب جي پيالي هن جي چپن تي هئي ۽ هن جي اندر ۾ مڌ بنجي اوتجي رهي هئي. ايتري ۾ ٽي عورتون ٻيون ڪمري ۾ هليون آيون ۽ مئڊم کي مخاطب ٿي چيائون اسان جي ميٽنگ ته ختم ٿي وئي آهي. صدر صاحبه هن صحافي ۽ توهان کي سڏايو آهي، اهي سياسي عورتون ٿي لڳيون.
مئڊم هن کي ياد ڏياريندي چيو ٿڪجي ته پيا هوندو، پر هاڻي هي ٽيون بيان بس آخري آهي! مون لاءِ اِها ڳالهه ڪا نئين ڪانهي.
پهريئن به توهان وٽ ٽي ٽي بيان لکي چڪو آهيان.
توهان جي وڏي مهرباني هاڻي اچو ته ڀلا هلون. هي ٻئي صوفن تان اٿن ٿا اڳيان اُهي ٽي سياسي عورتون وچ ۾ مئڊم ۽ هي ۽ پٺيان پياري پٺاڻي. ڊرائينگ روم مان نڪري ٽي وي لائونج مان ٿيندا هو هڪ ڪمري ۾ پهچن ٿا، جنهن ۾ رڳو غاليچو وڇايل هو، اي سي هلي رهي هُئي، ويٺلن ۾ چار نوجوان ڇوڪريون هيون، باقي ٽي شادي شده پر جوان جماڻ هيون، ميڪ اپ ۽ خوشبوئن سان ٻهڪي رهيون هيون.
هنن کي ڪمري اندر ايندو ڏسي سڀئي اٿي بيٺيون، مجبور ٿي يا ڄاڻي واڻي صدر صاحبه به اٿي بيٺي.
پنهنجو هٿ وڌائي صحافيءَ جي هٿ ۾ ڏنائين، صحافي ڏند، ٽيڙيا، پر اهي ڪنهن به صورت ۾ ٽُٿ پيسٽ جو اشتهار نه هئا ساڻس ڀر ۾ بيٺل پٺاڻڪي حسن جا جلوا پکيڙيندڙ حسينه جنهن جي حسن ۽ سياسي ڏاهپ جي هاڪ هئي، تنهن به هن کي کلي کيڪاريندي پنهنجو هٿ ڏنو. هن ان وقت پنهنجي خوشنصيبيءَ کي انتها تي پهچندي ڏٺو ڇو ته پشم جھڙو اهو هٿ سندس من پسند شخصيت جو هو ۽ سندس سياسي بصيرت به گهٽ ڪانه هُئي ۽ سياسي تنظيم جي صدر صاحبه هن کي ويهڻ جي آڇ ڪئي ۽ ان سان گڏ سڀ غاليچي تي ويهي رهيا.
هن کي ائين لڳو ڄڻ ڪمري اندر گلن ڦلن جو گلدستو ٺهي ويو. رنگن جا روپ نکري پيا ۽ خوشبوئون ڦهلجي ويون.
”ڪهڙا حال احوال آهن“
توهان جي اخبار اسان جي جلسن کي ڪوريج ئي ڪانه ٿي ڏئي“؟
مون کي جڏهن به توهان گهرايو آهي مون رپورٽنگ سان گڏ توهان جون تصويرون به هلرايون آهن، اُن مهل پشم جھڙن هٿن، ملوڪ مهانڊن ۽ پٺاڻي حسن جھڙي پياري حسينه هن جي حمايت ڪندي تعريف ۾ هيئن به چيو هنن ڏکين ڏينهن ۾ هي اسان کي پاڻ فون ڪري به بيان لکي وٺندو آهي.
مون کي خبر آهي آخر مان ضلعي جي صدر آهيان منهنجو به هن سان رابطو هوندو آهي. ائين چئي صدر صاحبه پنهنجي اهميت کي وڌايو. ها ياد آيم. توهان جي اخبار جو اڳيون رپورٽر هو نه نالو ياد ڪندي ذهن تي زور ڏئي ٿي، هي يڪدم ان جو نالو کڻي ٿو ها ها اهو ئي اهو مون کان انٽرويو وٺي ويو هو، ڪئميرامين به آندو هئائين.
اهو انٽرويو ته هليو هو، هن کيس ياد ڏياريندي چيو.
ها پر اهي تصويرون ته ڪئميرامين کان وٺي اچو، مون ڏاڍي شوق سان اهي پوز ڪڍايا هئا. ڪير هو پريس فوٽوگرافر؟ ها، هو ڏاڙهي وارو، اصل مون مان اک ئي ڪونه پيو ڪڍي، مئو ماريو! پٺاڻڪي حسن مشڪي هن جو نانءُ کنيو ۽ هِن چيو اهو ويچارو ته پنج وقت نمازي آهي.
”نمازين کي دل نه هوندي آهي ڇا؟ اڃان ويچارو ڪُنوارو آهي!“
اهو برجستو جملو مئڊم کان نڪتو ۽ سڀني کان کِل نڪري ويئي. ضلعي صدر صاحبه به کل روڪي نه سگهي ۽ چيائين چئبو ته اهو دل ڀينڪ فوٽوگرافر آهي ۽ هن وري چيو دل ڀينڪ ته ڪو ٻيو به ٿي سگهي ٿو، هن جو جملو پاڻ لاءِ هو پر ڪنهن الاءِ سمجهيو يا نه. البته سڀني جي چهرن تي مرڪ اچي ويئي. هاڻي ڀلا بيان جي ڳالهه ڪجي.
ها بلڪل بيان لکرايان ٿي، هن سياسي ڇوڪرين ۽ عورتن ڏانهن نهاري چيو هاڻ توهان ڀلي هلي ڊرائينگ روم ۾ ويهو.
مئڊم يڪدم نوڪرياڻيءَ کي چيو ته هنن سڀني کي ڊرائينگ روم ۾ ويهار ۽ هو اٿي ويون هليون.
”قسم سان مٿو ٿو ڦاٽي ڳالهائي ڳالهائي نڙيءَ ۾ سور ٿي پيو آهي“ صدر صاحبه چيو. چانهن ٺهرائي ٿي وٺان مئڊم چيو.
انهيءَ کان وڌيڪ ٻي ڪهڙي سٺي ڳالهه ٿيندي، صدر صاحبه فرمايو.
مئڊم اُٿي ڪمري مان وڃڻ لڳي ته پٺاڻي حسن اٿندي چيو مان هڪ ٻه فون ڪري اچان ٿي.
اڇا ته صحافيءَ جي تِکن سوالن لاءِ توهان ٻئي مون کي اڪيلو ٿيون ڇڏيو وڃو، ٻنهي مرڪي پٺيان نهاري چيو هي تنهنجو انٽرويو يا پريس ڪانفرنس ڪانهي ۽ هي اهو صحافي ڪونهي هي سمجهه کڻي پنهنجي پارٽيءَ جو صحافي آهي.
صدر صاحبه به کلندي چيو وڃو وڃو مان ڊڄڻي سياستدان ناهيان.
هو ٻئي ڄڻيون ڪمري مان نڪتيون، ته صدر صاحبه پنهنجي نانءُ جھڙي شگفتگي تازگي ۽ نرمي منهن تي آندي، اي سي جي هوا سڌو سندس چهري تي لڳي سندس وار به چهري آڏو آڻي رهي هئي، هن ڏاڍي پياري انداز سان وار منهن تان هٽائيندي پڇيو:
ڇا حال آهن توهان جا؟
بس شڪر آهي خدا جو، بيان ۾ ڇا لکان؟
اهي ئي نعرا، خواب ۽ خيال جيڪي وفاق پرست سياسي ليڊرن جا ٿيندا آهن.
”ته ڇا توهان کي پنهنجي صوبي جو فڪر ڪونهي؟“
نه نه بلڪل آهي، اسان جو صوبائي صدر ۽ صوبائي عهديدار انهن مسئلن تي آواز اٿاريندا رهندا آهن، پر وفاقي پاليسيءَ جي فريم ورڪ ۾. بس توهان اهڙو بيان ڪڍو جو صوبي وارا سمجهن اسين ئي وڏا قومپرست آهيون ۽ اسان جي سينٽرل باڊي به خوش ٿئي، ائين چئي هن کي وري چيائين اچو ٿورو اي سي جي ويجهو ٿي ويهو جيئن توهان جي بيان مان ٿڌڪار ئي ٿڌڪار نڪري.
هي اي سي جي ويجهو ٿيو ۽ هيءَ هن جي ويجهو ٿي ويئي، ايترو ويجهو جو ان جي بدن جو ڇهاءُ هن کي لڳندو رهيو ۽ هن جي بدن جي خوشبو اي سي جي ٿڌي هوا سان گڏ هِن ۾ منتقل ٿيندي رهي. هن ان جوان جماڻ سياسي دوشيزه جي جسم کي نظرانداز ڪندي تڪڙو تڪڙو بيان لکڻ شروع ڪيو ۽ هوءَ غير شادي شده سياسي جوانڙي هن ۾ نهاريندي رهي. اڃان اڌ بيان تي پهتو ته کيس لڳو ڄڻ اي سي بند ٿي وئي هجي، هن ڪنڌ مٿي ڪري ڏٺو، اي سي هلي رهي هئي، پر خوبرو دوشيزه جو جسم جلي رهيو هو، جنهن سياست جي ڪري اڃان شادي نه ڪئي هئي. هن وري بيان لکڻ جاري رکيو. هاڻي هن کي محسوس ٿيو هن جي بدن ۾ ڪا گرمي، ڪا حرارت حرڪت ڪري رهي آهي، لکندي لکندي هن نظر هيٺ ڪئي ۽ ڏسي ورتائين هن جي جسم جو ڪو انگ اهو قرب جو ڪرنٽ هن ۾ منتقل ڪري رهيو. هن وڌيڪ تيزيءَ سان بيان لکڻ جاري رکيو. ۽ وري نظرون کڻي هُن ڏانهن ڏٺائين، جنهن اکيون پوري ڇڏيون هيون، پر سندس جسم جو انگ شعوري يا لاشعوري طور هلڪي هلڪي حرڪت سان قرب جو ڪرنٽ هن ۾ منتقل ڪري رهيو هو. هن تڪڙو تڪڙو لکي نيٺ بيان پورو ڪيو، تيسين هن جا انگ به ڪوسا ڪوسا ٿي ويا. هن ان وقت ئي يڪدم اُتان اُٿي ڪرنٽ جي تار پاڻ کان پري ڪري ڇڏي. هن جلندڙ جل پريءَ جا کنڀ به وڌيڪ سڙڻ کان بچي ويا ۽ اک کلي پيس. ”بيان لکجي ويو. ها بيان لکجي ويو.“
ڪمري جو در کليو ته نوڪرياڻي چانهه بسڪوٽن سوڌو اندر هلي آئي، مئڊم سان گڏ پٺاڻڪو حسن به پنهنجي ملوڪ مهانڊي تي ڪارو چشمو چاڙهي پرس هٿ ۾ کڻي اندر داخل ٿيو. بس چانهه پيون بيان ٻڌون ته هلون ٿا پاڻ به صدر صاحبه پنهنجي سياسي پٺاڻي حسينه کي تيار ڏسي چيو.
هن به شوڪارو ڀري چانهه جو ڪوپ نوجوان نوڪرياڻي جي هٿ مان وٺي آڏو رکيو ۽ سڄو بيان پڙهي ويو. بيان سڀني کي ڏاڍو پسند آيو، بعد ۾ آيل ڇوڪرين جو رايو به اهو ئي هو ته بيان سُٺو آهي. بسڪوٽ کائي چانهه پي هي موڪلائي هليو آيو هو، هر پنجن سالن کانپوءِ ان وفاقي پارٽي کي ٻه دفعا حڪومت ملي پر جيڪي خواب، خيال نعرا ۽ وعدا هِن مرد توڙي عورت سياستدانن کان انٽرويوز ۽ بيانن جي صورت ۾ وٺي ڇپرايا ها، انهن مان ڪنهن تي به عمل ڪونه ٿيو. سياست هن سماج ۾ ڪوبه سڌارو ڪونه آندو، ٻنهي وڏين سياسي پارٽين ڪرپشن جي انتها ڪري ڇڏي. هن ملڪ ۾ اين جي اوز به ناڪام ٿي ويون آهن، ڌاڙيل ۽ دهشتگرد خوش آهن، قومپرستن کي ووٽ ڪونه ٿا ملن، وفاق ناڪام ٿي چڪو آهي. منهنجي ڏاڙهي واري دوست پريس فوٽوگرافي ۽ مون صحافت ڇڏي ڏني آهي، پر پوڙهن ناڪاره ۽ ناڪام سياستدانن اڃان به سياست ڪونه ڇڏي آهيسياستدانن اڃان به سياست ڪونه ڇڏي آهي.