عين سحر جون ڪھاڻيون
هيءَ ڪهاڻي، جيڪا منهنجي معلومات مطابق ورهاڱي جي زماني جي هڪ سچي ڪهاڻي آهي ۽ عين سحر انهيءَ داستان کي ايڏي ته ڪمال فن سان تحرير ڪيو آهي جو بلاشڪ ته هن ڪهاڻيءَ کي هن دور جي هڪ عظيم ڪهاڻي چئي سگھجي ٿو. عين سحر جي ڪهاڻي “ماءُ“ پڙهندي مون کي عظيم ڪهاڻيڪار موهن ڪلپنا ياد اچي ويو. جيڪو سنڌ ماءُ جي زيارت ڪرڻ لاءِ تڙپندو رهيو هئو. هن جي سِڪ کان ملڪن جي وچ ۾ اُڀيون سرحدون وڏيون ٿي پيون هيون. هزارين رڪاوٽون هيون، جن ۾ ڌرم سڀ کان وڏي خندق ! اُها کاهي پار ڪرڻ لاءِ مهان ليکڪ موهن ڪلپنا، طُهَرُ به ڪرائي ڇڏيو هئو ته: “جيڪڏهن ڌرم ڇڏيم ۽ سنڌ ڏسڻ نصيب ٿيم ته به سودو مهانگو ناهي. پاٺڪ جڏهن هيءَ ڪهاڻي پڙهندا ته پاڻ ئي چوندا ته سنڌي ڪهاڻيءَ کي عين سحر جهڙيون ليکڪائون مِلن ته اسان جي ادب جي اڱڻ تي ڪهاڻين جا ولر لهندا رهندا. ياد رکو ته جن قومن وٽ ڪهاڻيون هونديون آهن، اُهي قومون وقت جي جبر کان مغلوب ناهن ٿينديون.
طارق قريشي