مهانگائي
“ڪهڙي ڀاڄائي” علي مراد پنهنجي ڪٻٽ مان نوٽن جون سٿيون ٿانيڪيون ڪندي زينت کان پڇيو.
“ادا گوهر جي گهرواري حميده”، زينت بي ڌيانيءَ سان مڙس کي جواب ڏنو، سندس پوري توجهه ٽي. ويءَ تي هلندڙ فيشن شو تي هئي. علي مراد نوٽن جون ٿهيون هٿ ۾ کڻي زينت جي ڀرسان اچي بيٺو ۽ ٿوري ڳڻتيءَ واري انداز ۾ پڇيائين ته ڇا پئي چوي ڀاڄائي، امان ته ٺيڪ آهي نه؟
زينت پنهنجا پير سامهون پيل شيشي واري ميز مٿان رکندي وراڻيو،
“ها خير آهي سڀ پر شڪايت پئي ڪري ته مهانگائي وڌي وئي آهي. گذارو نه پيو ٿئي.”
هن طنزيه پنهنجي ڏيرياڻيءَ جا لفظ ورجائيندي چيو.
“علي مراد” زينب ڏاڍي پيار سان مڙس کي مخاطب ٿيندي چيو جيڪو سندس سامهون واري ڪٻٽ ۾ اڃان پئسن جون سٿيون ٺاهي رکي رهيو هو.
“ها ڇا هي” علي مراد ڪٻٽ وٽان جواب ڏنو.
“پاڻ به هن ئي ملڪ ۾ رهون ٿا، هن ئي ملڪ ۾ خرچ ڪيون ٿا، اسان جا به ٻار پڙهن ٿا پر تون سچ ٻڌائي ته مون تو سان ڪڏهن مهانگائيءَ جي شڪايت ڪئي آهي. مان ته جڏهن به دڪان تي ويندي آهيان ته هڪ شيءِ جي جاءِ تي ٻه شيون وٺي ايندي آهيان الائجي ڇو ماڻهن کڻي مهانگائيءَ جي واويلا وڌي آهي.”
هن هڪ دفعو وري ريموٽ کي کڻندي چئنل تبديل ڪيو.
علي مراد ڪٻٽ ڀرسان مسڪرائيندو رهيو.