ڦڪي چانھه
“ صاحب توهان جو ڇا آڊر آهي “
“ هڪڙي ڦڪي چانھه “ مون حجائتي انداز ۾ بيري کي پنهنجي لاءِ
آڊر ڏنو،
“ ۽ ميڊم لاءِ ڇا کڻي اچان؟”
“ وڏيري پاڻ ويٺي آ، جيڪو وڻيس آڊر ڏي “ مان هُن ڏي نهاريندي بيري سان مخاطب ٿيس، منهنجي لاءِ هڪ ڪولڊ ڊرنڪ کڻي اچو، ڪابه هجي مگر هجي صفا يک ٿڌي...”
“ ٺيڪ آ، بس اجهو کڻي آيس” بيري پنهنجي پيرن تي زور ڏنو.
مان هن کي خاموشي سان تڪيندو رهيم. جيسين بيرو منهنجي ڦڪي چانھه ۽ هن جي ڪولڊ ڊرنڪ کڻي اچي تيسين مان پنهنجي من گهرئي محبوب جي مقدس چهري کي ڏسي ڪري دل کي تسڪين عطا ڪري رهيو هيس، هو سمجهي وئي ته مان خيالن جي سمنڊ ۾ غوطا کائي رهيو آهيان. مونکي واپس ڪناري تي آڻڻ لاءِ هن مونکان بي وقتو سوال ڪيو:
“تون ڦڪي چانھه ڇو پيئندو آهي، توکي ته شگر به ناهي پوءِ به ڦڪي چانهه ٿو پئين”
منهنجي سوچن جي سمنڊ جو ڄڻ پاڻ ٻنڊو کوليائين، مون چيو:
“ ڦڪي چانھه پنهنجي اندر هڪ انفراديت رکي ٿي، معاشرو جن ماڻهن کي وڏو ماڻهو سمجهندي آهي اُهي صاحب عام طور تي ڦڪي چانهه پئيندا آهن، سڄي عمر رشوتن عيوض ٻين کان مٺائيون وٺي ڪري کائڻ سبب شگر جا مريض ٿيندڙ صاحب ڦڪي چانھه وڏي رعب ۽ تاب سان پئيندا اٿئي، مون کي ڦڪي چانھه پسند گهٽ آهي مگر جڏهن بيرو مونکي صاحب چئي ڪري مخاطب ٿيندو آهي ته پوءِ آءُ سوچيندو آهيان ته مان پاڻ کي صاحب ٿيڻ جي سزا هتي ئي ڏئي ڇڏيان، ان لاءِ پنهنجي پسند جي خلاف هن کي آڊر ڏئي آءُ پاڻ کي مطمئن ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو آهيان، مان ڪڏهن به اهڙو صاحب سڏائڻ جو قائل ناهيان جيڪو پنهنجي اسڪول جي پگهار کڻندي اتان گسائي ڪري ڪنهن سياسي ڪاموري جي چاپولوسي ۾ عمر گزاري صاحب سڏائي، يا ٻين جي روزي کسي ڪري پنهنجو پيٽ ڀري، آءُ ڪڏهن به اهڙو صاحب ٿيڻ پسند نه ڪندم. جهڙا صاحب اسان جي معاشري ۾ آهن مان ڪڏهن به صاحب نه ٿيندس ڇو ته اڄوڪن صاحبن جي صاحبي ۾ صداقت ناهي.“
آءُ ڳالهائيندي ڪجھه جذباتي ٿي ويو هيس اڃا اڳتي ڳالهائڻ پئي چاهيم ته بيرو ڪولڊ ڊرنڪ ۽ چانھه کڻي آيو، هن جي سامهون ڪولڊ ڊرنڪ ۽ منهنجي سامهون چانھه رکندي چيائين:
“صاحب هي توهان جي چانھه، صفا ملائي اٿئو ملائي“
هوءَ ڪولڊ ڊرنڪ کڻي مونڏي نهاري مرڪي پئي...!