اداس ڪردارن جو ليکڪ مجيب اوٺو
سندس ڪهاڻين جا ڪردار ايئن آهن جيئن؛ ننڊ ۾ هلندڙ ڪو ماڻهو، جيئن وڏي واڪي چيل ڳالهه به نه ٻڌندڙ ماڻهو، جيئن ڊگهي شاهراهه تي بي وجه هلندڙ ماڻهو. . يعني پنهنجو پاڻ کان به وڃايل ۽ وسري ويل ماڻهو. هن جا بي چين ڪردار پنهنجي ويران ۽ سنسان اندر ۾ ڀٽڪندا رهن ٿا.
معصوم ۽ مظلوم ڪردارن جو هي ليکڪ پاڻ به هڪ اداس ڪردار آهي. هي ڪڏهن ته اکين ۾ پليل خواب ڏسي ڪهاڻي لکي وٺندو آهي ۽ ڪڏهن ته لهجن ۽ روين جي تيرن سان زخمي ٿي ڪهاڻي لکندو آهي. هن جي ڪهاڻي پڙهي ايئن لڳندو آهي جيئن هڪ اداس ريلوي اسٽيشن تان پنهنجي پيار ڪندڙ جي ريل کي ڏور ويندي ڏسجي ۽ پوءِ ڀنل اکين سان درد جو منظر ڌنڌلائجي وڃي.
هن جي ڪهاڻين ۾ بي واهه عورت جي زندگيءَ جو درد آهي. مون اڪثر کيس ڪهاڻي جي پڃري ۾ قيد ڪاٽيندي ڏٺو آهي. سندس ڪهاڻين جي اڻت / معيار کي ڪهاڻين سان پيار ڪندڙ ئي جج ڪرڻ جو حق رکن ٿا.
پروفيسر اروشي