نياپو
قريبن چار کان پنج ڏهاڪا اڳ، ڳوٺ جي هر گهر ۾ اهڙو ئي ’برانڊيڊ‘ ڪِچن هوندو هو. سماج ۾ ڪلاس سسٽم جو نانءُ نشان بہ نہ هو. زمين ايترو اناج اُپائيندي هئي، جو ڪوبہ بُکيو نہ سُمھندو هو. خواهشن جو زور نہ هو، سادگيءَ جو زمانو هو.
پاڙي ۾، ٻوڙ جي وَٽِي موڪلڻ ڪو احسان نہ، بلڪِ سماجي رسم هوندي هئي. ننڍن گهرن ۾ وڏيءَ دل وارا ماڻھو رهندا هئا، مِٽيءَ جا گهر هئا، مِٽيءَ جا ٿانوَ هئا، مِٽيءَ جا ماڻھو ڪيڏو نہ سُڪون سان جيئندا هئا. رڌڻي جو ذائقو هيو، يا مِٽيءَ جي برڪت.... نہ حرص نہ لالچ ۽ نہ ئي وري سڄي عمر جي ڪوڙي مقابلي بازي...
مِٽيءَ جي رڌڻي ۾ پلجي وڏو ٿيڻ وارن جي طبقاتي نظام واري درد کي اسين خوب ڄاڻون ٿا. اسان هاڻي ترقي ڪري ورتي آهي. ’فائيوِ جِي‘ جو زمانو آهي، ٻين جي ڏُک سور سان اسان جو ڇا...!؟ پنھنجي ڪمري اندر مؤج ۾ رهون ٿا ۽ پنھنجي ننڊ واري گوري کائي مزيدار ننڊ ڪريون ٿا.