ٽي غزل: رجب ٻُگهيو
مٽيءَ مھڪ نيڻين رَکِي رات هئي.
ڪنارا نديءَ جا ٻئي نور ها،
لَڳِي حُور وانگي نَدِي راتِ هئي.
وڻن جا هِندورا لڏيا سانجهہ ٿي،
پکي خواب جھڙو اڇي رات هئي.
سمُونڊن جي ڀاڪرُ رکي نيڻ پوءِ،
ڇنڊي وارَ پنھنجا ڀِنِي راتِ هئي.
اسان ديسُ نيڻن جو ڳوليو گهڻو،
مگر پوءِ بہ پنھنجي نہ ٿِي راتِ هئي.
اسان چَپَ پنھنجا هَوا هَٿِ ڏئي،
چُمي بَس پرينءَ ڏي مُڪِي راتِ هئي.
رُڳو سوڳَ جھڙي عُمر ڀَرِ رَهي،
پُڇين ٿو تہ ڪيڏي ڊگهي راتِ هئي؟
***
پکيُنِ جَي پَرَنِ تي رکِيا نيڻ ھا،
اوھان جَي دَرَنِ تي رکيا نيڻ ھا!
نہ موٽيا، نہ موٽيا، نہ موٽيا اُھي،
جَي ساڳيَنِ سَرَنِ تي رکيا نَيڻَ ھا!
رَھِي سا سمونڊن مٿان مھربان،
نہ بَارِشِ بَرَنِ تي رکيا نَيڻَ ھا!
ھُئا کوڙَ خَطِرا اَنديشا مَگَرِ،
سو وَاٽُنِ وَرَنِ تي رکيا نَيڻَ ھا!
اَبَرُ ھَيلَ ڏَمِرِي ۽ ڌَڌِڪا ڏَئي،
ڪَکَاوَنِ گهرن تي رکيا نَيڻَ ھا!
***
سُونھن سُخن جا ٻولَ ٻَٽي ھا!
ھا پَرَ! تو کان ڪَيرُ کٽي ھا!؟
پَيرَ مِٽيءَ تي رھڻا ھا سَي،
واءُ نہ جَيڪَر واٽَ لَٽي ھا!
ڪا تہ چَڱائِي پنھنجِي ٿِئي ھا،
ماڻھو جَيڪَر سوچَ مَٽي ھا!
ڪاوا ڪنڊا خوبُ ڇَٽِيائين،
ڪاشِ! ھَٿنِ سان ڦُولَ ڇَٽي ھا!
ڪُندُ برابر ذھنُ ھيُو پَر،
سَڀُ وِساري پيارُ رَٽي ھا!
مِينھن ڪَڻِيءَ جِي آسَ اِھا ئِي،
سُھِڻي ڪائِي سِپَ جهٽي ھا!
ڪاشِ! جَتَڻِ ھِي ڳالھِ مَڃي ھا،
واڻَ سان مون کي گَڏ وَٽي ھا!