بيتَ: وحيد علي ناهيون
قسمت ساڻ ڪريمَ، هِن محبوب ملايا،
’وحيد‘ آهن وسايا، جُهوپا جانب پارَ ڏي.
-
سُندرَ! تنھنجيءَ سِڪَ ۾، ٿو رُئان رات و ڏينھن،
اکيون وسن ايئن ٿيون، جيئن وسي ساوَڻ مينھن،
نرمل تنھنجي نينھن، ماريو هن مسڪين کي.
-
سِڪَ سُندر يار جي، اکين نيو آرام،
ناهي چَينُ چَرِيُن کي، صبح توڙي شام،
نرمل سندو نام، وٺڻ ساڻ وَسن ٿيون.
-
سُندرَ! سُرمي واريون، اکيون تو عجيب،
ڪُھَن ٿيون ڪاتيءَ بنا، گولا ڪيئي غريب،
ڪَجليُن ڪيو قريب، وَڍَي هن ’وحيدَ کي.
-
سُونھن سُندر يار جي، آهن دونھان دُکايا،
چڻنگ سندس چريا ڪري، هي جو واٽُو ورايا،
سي برھہ بنايا، آهن جوڳي جانب يار جا.